𝑻𝑯𝑬 𝑹𝑬𝑨𝑳 𝑯𝑬𝑹𝑶 ≫ 𝒕. 𝒔𝒉𝒐𝒕𝒐

3

"Puslu zihinim, o genç kızın bakışlarını ve sesini içine kazımış onları hiç unutmamıştı."
•

"Şimdilik gitmiyorum (Y/N)." Büyük bir şaşkınlıkla ona baktım. İsmimi ve kim olduğumu hatırlıyordu. "İsmin (Y/N) (L/N), değil mi?" Göz temasını bozdum ve başka yerlere tedirginlikle bakmaya başladım.

"Beni hatırlıyorsun." Kısık bir sesle mırıldanıp tekrardan ona baktım. O, başını sallayıp konuştu.

"Evet, hatırlıyorum." Bir süre ikimiz sessizce oturduk. En sonunda Todoroki, sessizliğe dayanamayıp bana bir soru sordu. "Neden kahraman olmadın,
(L/N)?"

"İstemiyordum." Gözleri şaşkınlıkla açılmıştı.

"O halde neden U.A.'de okudun? Doğrudan normal bir okulda okuyup tıp fakültesine gidebilirdin. Boşuna yoruldun." Omuzlarımı silkip bardağımın dibinde kalan kahveyi içtim.

"Annem ve babam kahraman olmamı istiyorlardı bu yüzden beni U.A.'ye gönderdiler. Ben de onlara uyup şikayet etmedim. Sonra... U.A.'den mezun olduğum yıl öldüler." Todoroki başını hafifçe eğerek üzgün bir sesle mırıldandı.

"Üzgünüm..." Başımı hafifçe salladım ve sakin bir sesle konuştum.

"Sorun değil. U.A.'de okurken aynı zamanda tıp fakültesine hazırlanmam bana çok şey kazandırdı. Pişman değilim." Todoroki hayretle bana baktı.

"Hiç yorulmadın mı? Bir yandan nasıl iyi bir kahraman olunacağını öğreniyorsun bir yandan doktor olmak için tıp okuyorsun." Neşeli bir şekilde kahkaha attım.

"Elbette çok yoruldum! U.A.'deki yüz ifademi hatırlamıyor musun? Gözlerim hep şişti ve sürekli derste uyuyordum. Aizawa Sensei tarafından defalarca azar yedim." Todoroki güldü.

"Ama şimdi amacına ulaştın. Başarılı bir doktorsun." Başımı sallayıp saatime baktım. Hastalarımı ziyaret etmemin zamanı gelmişti.

"Gitmem gerekiyor Todoroki-kun. Birkaç hastayı kontrol edip eve dönmeliyim. İyi geceler." Başını eğip hafifçe gülümseyerek bana baktı.

"Sana da."

Todoroki'nin bakış açısından:

(Y/N). Zekasıyla herkesi etkileyen neşeli bir kızdı. U.A'de oluğumuz yıllarda tıp kitaplarını elinden düşürmez kimseyle konuşmazdı. Bu yüzden onun hatıraları zihnimde silikti. Okulda azmi ve umudu sayesinde birçok kişiye ilham kaynağı olmuştu. Başta Midoriya olmak üzere.

Dün ise annemin hayatını kurtarmıştı ve şimdi ona borçluydum. Sabah annemin kontrollerini yapmaya geldiğinde odaya aniden girmiştim. Annem gülümseyerek onun elini tutuyordu. Geldiğimi gördüklerinde (Y/N) telaşla ayağa kalkmıştı. Ona annemin durumunu sorduktan sonra onun bana tanıdık geldiğini söyledim. İşte o sorumla birlikte eli ayağı birbirine dolanmış işi olduğunu söyleyerek hızla çıkmıştı.

Bütün gün onu düşündüm. (E/C) renkli gözleri ve omuzlarına dökülen (H/C) yumuşak saçları tuhaf bir şekilde tanıdık geliyordu. Puslu zihinim, o genç kızın bakışlarını ve sesini içine kazımış onları hiç unutmamıştı.

Nihayet akşam olduğunda onun kim olduğunu hatırladım. (Y/N) (L/N). Hızlıca oturduğum koltuktan kalktığımda annem telaşla bana bakmıştı.

"Ne oldu?"

"Doktor kız... Onu hatırlıyorum."

Hızlıca annemin odasından çıkıp sekreterin yanına giderek (Y/N)'yi nerede bulabileceğimi sordum. Sekreter onun kafeteryada muhtemelen kahve içtiğini söyledi. Başımı sallayıp ona teşekkür ederek kafeteryaya gittim. (Y/N) başını masaya koyup gözlerini kapatmış uyuyordu. Oturduğu masanın yanına giderek sandalyeyi çektim ve karşısına oturdum. Bu hareketim karşısında onun tek yaptığı kızgınlıkla söylenmek oldu.

"Sana buraya oturma iznini veren oldu mu?" Şaşkınlıkla ona baktı. Normalde hiç kimseye kaba davrandığını görmemiştim.

"Sen böyle kaba mıydın?" Sesimi duyunca (Y/N) hızlıca kafasını kaldırarak heyecanla bana baktı. Ardından cebinden tokasını çıkararak saçını topladı.

"Hayır. Ama şimdi çok yorgunum o yüzden git." Haklıydı. Gözleri uykusuzluktan şişmişti ve gerçekten yorgun görünüyordu. Sessizce bir süre oturduk. Sessizliği en sonunda dayanamayıp ben bozmaya karar vermiştim. Benim sorduğum soruyla beraber bir sohbet konusu açılmıştı. Yarım saat boyunca gülerek konuştuk. Annemin hayatını kurtardığı için ona karşı bir samimiyet duyuyordum.

Konuşmamızın sonlarına doğru (Y/N) hafifçe esneyerek saatine baktı ve ayağa kalktı.

"Gitmem gerekiyor Todoroki-kun. Birkaç hastayı kontrol edip eve dönmeliyim. İyi geceler." O gülümsediğinde ben gülümseyip başımı hafifçe eğmiştim.

"Sana da."

O çok... İyi biriydi.

•

Hellooooooooooooo
Aralık ayının sonuna kadar çok yoğun olacağım için bölüm atayım dedim (çünkü daha sonra atamayabilirim)
Umarım beğenmişsinizdir
Gudbay🧸❤️