De Uitdaging

18.

A/N: Hey lieverds, hier weer een nieuw hoofdstuk! Ondertussen staat ook mijn December boek online, hebben jullie daar al een kijkje genomen? Elke dag deze maand komt er een nieuwe voetbal one shot online, geschreven door vele geweldige schrijfsters van Wattpad. Mijn one shot komt morgen online, en ik zou het super leuk vinden als jullie de tijd nemen om deze te lezen! Enjoyy! xxx 

Hoofdstuk 18.

In een waas keek Emma toe hoe Donny op een stretcher werd getild en van het veld werd gedragen. Zijn gezicht was vertrokken van de pijn en zonder er verder bij na te denken begon Emma zich een weg te banen tussen de stoeltjes door. Achter haar hoorde ze Mikky haar naam roepen maar ze draaide zich niet om. Ze moest naar Donny, dat zouden ze wel begrijpen toch?

Emma rende hard ademend de trap op en de gangen van het stadion in, het kon haar niet schelen dat iedereen haar raar aankeek. Even bleef ze stil staan om te bedenken waar ze heen moest. Net toen ze het weer op een rennen wilde zette greep iemand haar arm vast.

'Em! Emma, wacht nou even,' hijgde Mikky helemaal buitenadem.

'Ik moet naar hem toe,' was het enige wat Emma zei, nieuwe tranen rolde over haar wangen.

Ze voelde zich zo schuldig. Wat als ze Donny met rust had gelaten? Was dit dan ook gebeurd of was het gewoon toeval en gebruikte die klootzak van het onbekende nummer dit moment om haar bang te maken. Emma wist het niet, maar op het moment kon het haar ook niet zoveel schelen. Eerst wilde ze weten hoe het met haar blonde voetballer was, en dan zou ze er wel verder over nadenken.

'Ik weet het, maar je gaat niet bij hem komen als je als een kip zonder kop door het stadion rent,' Zei Mikky en ze sloeg haar arm om Emma heen.

Zachtjes duwde het blonde meisje Emma met zich mee. 'Naomi en ik weten de weg, maar we gaan gewoon normaal lopen. Het zal Donny geen goed doen als jij helemaal overstuur of misschien wel met een verstuikte enkel daar aankomt.'

Emma veegde haar wangen droog en knikte. Mikky had gelijk, en gewillig liet ze zich door haar twee vriendinnen door het stadion leiden. Onderweg probeerde ze rustig te worden, Donny had er niks aan als ze een huilend hoopje ellende was. 

Bij het medisch centrum van Ajax werden ze meteen binnen gelaten en een vriendelijk uitziende man, die zich voorstelde als Niels Wijne, de hoofdarts van Ajax, nam Emma zonder veel vragen mee naar een apart kamertje. 

Donny zat rechtop op een behandeltafel met een kussen onder zijn been, en een ice-pack over zijn enkel. Zijn gezicht was witter dan normaal, en ze zag meteen dat hij pijn had, maar toen hij Emma zag lichtte zijn ogen op. 

'Hey,' zei ze zachtjes terwijl ze naar hem toe liep. 'Gaat het een beetje?' 

Donny knikte met een klein glimlachje en pakte haar hand vast. 

'Het valt mee, Em. Het was een lelijke trap en ik moet een paar dagen rustig aan doen, maar met fysiotherapie ben ik zo weer fit om te spelen,' probeerde hij haar gerust te stellen. 

Een traan ontsnapte uit Emma's ooghoek en geïrriteerd veegde ze hem weg. Helaas hielp het niks en binnen een paar seconden kon ze de waterval aan tranen niet meer tegenhouden. 

'Het spijt me,' snikte ze. 

'Hé, hé, het is oke Em. Het is gewoon de schrik,' suste Donny, die duidelijk dacht dat ze sorry zei voor het huilen. 

Hij wreef met zijn duim over haar handpalm in een poging haar te kalmeren, en zijn andere hand gebruikte hij om haar tranen weg te vegen. 

'Nee dat is het niet,' jammerde Emma. 'Ik had dit kunnen voorkomen, het is mijn schuld.' 

Bezorgd keek Donny haar aan en ook Niels keek even op van zijn laptop. Toen ze haar telefoon tevoorschijn haalde verscheen er meteen een boze frons op Donny zijn gezicht, hij legde de link naar de dreigingen duidelijk meteen.

'Hier kan jij niks aan doen Em, hij speelt gewoon met je hoofd. Hij gebruikt dit moment om jou bang te maken, maar dit hoort nou eenmaal bij het voetbal. Dit soort dingen gebeuren gewoon, het had iedereen kunnen overkomen.' zei Donny zonder de berichtjes te lezen. 

Emma schudde verwoed haar hoofd. 

'Iedereen is omkoopbaar Don, ik wil ook niet dat dit echt is, maar jij zag de grijns niet op het gezicht van de speler die jou onderuit heeft gehaald.'

Donny's gezicht betrok en hij liet haar hand los. 

'Sorry Em, maar ik weiger te geloven dat het echt is, dat een mede voetballer dit zou doen voor geld. Ik weet dat je veel fans hebt, maar denk je echt dat er een gek genoeg is om dit te doen voor jou?' 

Emma knipperde verbaasd met haar ogen. Meende hij dat nou? Ze deed een stapje naar achteren en een nieuwe traan dwarrelde over haar wang. 

'Wat wil je hiermee zeggen? Jij hebt toch ook meerdere berichtjes gehad? Ik dacht dat jij het ook serieus nam?'

'Dat doe ik ook,' riep Donny gefrustreerd uit en hij greep met zijn hand naar zijn haar. 'Ik weet het gewoon niet, oké.' 

'Dus dan reageer je het maar af op mij? Het kan me niet schelen wat wel en niet normaal is in deze wereld, maar als iemand van wie ik houd bedreigd word, dan neem ik dat serieus,' zei Emma zonder er bij na te denken.

Het viel even stil in de kamer. Donny liet langzaam zijn hand weer op zijn schoot zakken en keek Emma met grote ogen aan. 

'Je.. Je houd van me?' vroeg hij zacht, van de frustratie van net was nu niks meer over. 

Emma opende haar mond en pas toen realiseerde ze wat ze had gezegd. Ze hield van hem. Misschien was het wat snel, maar ze wist het zeker. Ze was in die korte tijd dat ze Donny kende van hem gaan houden, en hoewel ze dat nu pas echt wist en het eigenlijk niet de bedoeling was om het er zo uit te floepen, was ze eigenlijk wel opgelucht. Ze gaf om hem, misschien begreep hij zo hoeveel. 

'Ja, Donny, ik houd van je. Is dat zo moeilijk om te geloven?' 

Sprakeloos staarde de blonde voetballer haar aan en vanuit haar ooghoeken zag Emma hoe Niels ongemakkelijk in zijn stoel heen en weer schuifelde. Die arme man. 

'Ik..' begon Donny en hij duwde zichzelf richting de rand van de behandeltafel. 

Meteen snelde Emma naar hem toe om hem tegen te houden, bang dat hij zich zou bezeren als hij op zou staan. Ze greep zijn armen vast en duwde hem terug op zijn plek. 

'Blijf nou maar zitten, idioot,' mompelde ze. 

'Ik hou ook van jou.' 

Geschrokken keek Emma op. Hoorde ze dat goed? Zei hij dat echt? Als bevroren bleef ze staan en keek toe hoe er langzaam een glimlach op Donny's gezicht verscheen. Met zijn handen pakte hij haar gezicht vast en trok haar zacht dichter naar zich toe. 

'Ik meen het, ik houd ook van jou Emma Verhoeven,' zei hij en hij drukte zijn lippen zacht op de hare.