De Uitdaging

20.

A/N; omg sorry sorry sorry dat jullie zo lang op dit hoofdstuk hebben moeten wachten! Ik beloof jullie dat ik dit verhaal ga afmaken, ik hou teveel van Emma en Donny om ze in de steek te laten. De afgelopen weken heb ik gewoon erg moeite gehad met schrijven, maar het lijkt alsof ik ineens weer een bom inspiratie heb gekregen dus daar ga ik mooi gebruik van maken. Enjoy! xx 

--

Hoofdstuk 20.

Met haar hoofd in haar handen zat Emma in de kantine van de toekomst. Donny was nog steeds niet terug gekeerd en ze begon zich langzaam steeds meer zorgen te maken. 

'Emma!' 

Emma keek op en zag Mikky op haar af komen rennen met Frenkie vlak achter haar. Ze waren beide gekleed in een joggingpak van Mikky's eigen kledinglijn, en zagen eruit alsof ze niet van plan waren geweest om de eerst komende uren weg te gaan.

Opgelucht haalde Emma adem. Zodra Erik haar had verzekerd dat het allemaal goed zou komen had ze Mikky geappt of zij en Frenkie konden komen, en zonder verdere vragen had het blonde meisje haar verzekerd dat ze er onmiddellijk aan zouden komen.

'Gaat het wel? Wat is er aan de hand, meis?' vroeg Mikky bezorgd terwijl ze naast Emma op een stoel ging zitten. 

Met bevende stem begon Emma het verhaal te vertellen. Halverwege begon Frenkie met gebalde vuisten te ijsberen en toen ze klaar was zat ook Mikky boos voor zich uit te staren. 

'Ik ga Don zoeken, blijven jullie hier?' vroeg Frenkie.

De meisjes knikte en nadat hij een kus op zijn vriendin haar voorhoofd had gedrukt en Emma even bemoedigend in haar schouder kneep, jogde hij de kantine uit. 

'Het loopt nu wel echt uit de hand zeg,' zei Mikky zachtjes. 

Emma knikte alleen maar. Ze wilde wakker worden uit deze gekke situatie en gewoon normaal haar relatie met Donny beginnen. Ze wilde niet bang zijn dat er wat zou gebeuren met hem of met haar nieuwe vrienden. Ze wilde weten wie hierachter zat en waarom diegene dit deed. Ze wilde schreeuwen en huilen, maar tegelijkertijd wilde ze ook niet toegeven aan deze gevoelens, aan wat het ook was dat die gek in haar los maakte. Dat zou betekenen dat hij aan het winnen was. 

'Wat moet ik nou doen, Mik?' 

'Ik weet dat dit heel stom gaat klinken, maar heb je die gast al een berichtje gestuurd dat hij je met rust moet laten? Dat als hij je zo graag wilt hebben, dit niet de manier is. Ik snap echt niet wat hij denkt, dat je zomaar Donny laat gaan en in zijn armen vliegt? Hij laat niet eens weten wie hij is!' de boosheid was duidelijk te horen in Mikky's stem. 

Emma legde haar hand op Mikky's arm. 

'Relax Mik, het heeft geen zin om je zo op te winden. Geloof me ik voel me precies zo, en ik zou dat heel graag allemaal tegen hem willen zeggen, maar doe ik dan juist niet wat hij wilt?'

Mikky haalde haar schouders op. 

'Behalve dat hij zegt dat hij jou wil, weet je niet wat hij wilt. Kan je niet doen alsof je instemt en met hem afspreken?' 

Met grote ogen keek Emma haar vriendin aan. Aan Mikky's gezicht was niet echt af te lezen of ze het echt meende, maar het zou haar niks verbazen als het blonde meisje serieus was. Mikky was een stoere meid die voor iedereen van wie ze houd door het vuur zou springen. Zij zou dit doen, zij zou afspreken met deze gek om er achter te komen wat hij wilt en waarom. 

'Dat is vragen om problemen, no way dat ik met hem af ga spreken. Wie weet wat hij van plan is,' rilde ze. 

'Lieverd, er bestaat ook zoiets als de politie inlichten he. Je hoeft er niet alleen heen te gaan, je doet gewoon alsof,' glimlachte Mikky. 'Ze hebben genoeg om hem te arresteren, jij en Nick hebben allebei bewijs dat hij jullie bedreigd heeft. En als je hem laat opbiechten terwijl je voor hem staat,-'