De Uitdaging

21.

A/N: Happy Birthday to Donny!! Als cadeautje voor jullie hier alvast het volgende hoofdstuk. Get ready..! ;)

Hoofdstuk 21. 

Om vijf voor acht stond Emma bij de ingang van het vondelpark. De zenuwen raasde door haar lijf en het enige wat haar tegen hield om niet keihard weg te rennen, was de gedachte dat Donny twee straten verderop in een politiebusje op haar zat te wachten. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze ermee had ingestemd om dit te doen. 

Emma had geen flauw idee wat haar te wachten stond. Of de gene achter alle berichtjes wel echt op zou komen dagen, wie het was en wat zijn echte motivatie hierachter was. Zou ze hem kennen? Er schoten zoveel vragen door Emma's hoofd dat ze er bijna duizelig van werd. 

Haar horloge gaf aan dat het nu één minuut voor acht was en tot nu toe had ze behalve een vrouw met haar hond, nog niemand voorbij zien lopen.  Om precies acht uur trilde haar telefoon. 

Onbekend nummer:
Ik had niet verwacht dat je echt zou komen. Loop verder het park in en wacht op me bij het bankje voor de vijver. 

Emma begon langzaam richting de vijver te lopen en keek goed om zich heen of ze iemand zag. Ze had geen idee waar de vier agenten die met haar mee waren zich hadden verstopt en naar wie ze moest uitkijken. Het bankje kwam al snel in zicht en nerveus ging ze zitten. 

Het duurde niet lang voor ze voetstappen hoorde en er iemand naast haar ging zitten. Emma durfde niet meteen te kijken en staarde voor zich uit naar de vijver. En zwommen een aantal eenden een stukje verderop en ze besloot zich op de beestjes te concentreren om haar angst te vergeten. 

'Emma, ik ben blij dat je gekomen bent,' zei een stem naast haar na een tijdje. 

Alles in Emma bevroor. Ze kende deze stem, ze wist het bijna honderd procent zeker. Heel langzaam draaide ze haar hoofd zodat ze hem aan kon kijken. Een gek geluidje ontsnapte haar keel. Hij was het echt. Naast haar zat een jongen die ze erg goed kende, en hij glimlachte breed naar haar alsof er niks aan de hand was. 

'Marco? Wat doe jij hier in vredesnaam?' vroeg Emma, ze weigerde meteen te geloven dat haar ex achter al deze berichten zat. 

Marco schoof wat dichter naar haar toe en legde zijn arm op de leuning van het bankje. Zijn hand raakte nu bijna haar rug aan en Emma beet op haar tong om niet te gaan gillen. Dit kon niet waar zijn. 

'Ik dacht dat je het wel wist, Em. Jij en ik horen bij elkaar, dat heb ik altijd al gezegd.' 

Het was dus wel waar. Emma kon haar oren niet geloven toen Marco begon te vertellen hoe jaloers hij was geworden toen hij de foto's van haar en Donny op internet zag. Hoe hij haar was blijven volgen via haar youtube kanaal en er achter was gekomen hoe stom hij was geweest om haar uit zijn handen te laten glippen. 

'Dus dan stuur je maar bedreigingen?' vroeg Emma boos. 'Waarom kon je niet gewoon als een normaal persoon eerst een gewoon berichtje sturen of me bellen? Marco, waarom zou je dit doen?' 

Marco fronste zijn wenkbrauwen en kwam nu zo dichtbij haar zitten dat zijn knie de hare raakte. 

'Omdat ik je ken, Emma. Ik wist dat je anders nooit naar mij terug zou komen,' legde hij uit, hij zag duidelijk niet in hoe fout hij bezig was geweest. 

Emma schudde wild haar hoofd. Ze kon niet geloven dat dit echt gebeurde. Wat was er met hem gebeurd nadat hun relatie was geëindigd? Zat hij misschien aan de drugs?

'Dus je hebt echt die dreig berichtjes naar Donny gestuurd? Je hebt ervoor gezorgd dat hij geblesseerd raakte en toen ook nog een andere voetballer in dit zooitje betrokken? Marco, hoe kon je?' fluisterde ze. 

Marco legde zijn hand op haar wang en boog naar haar toe.