Chapter 1

1.6K 63 0
                                    

Zawgyi version :

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က Shinitor
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ကြၽန္ေတာ္က ပထမနွစ္ေတြရွိတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈေမဂ်ာဌာနဆီသြားေနတာ။ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာေက်ာင္းတက္ေနတာနွစ္ဝက္ေလာက္ရွိၿပီ။ကြၽန္ေတာ့္မွာရင္းနွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ တစ္ေယာက္ပဲရွွိတယ္။အျခားလူေတြက ကြၽန္ေတာ္ၿပံဳးျပရင္ျပန္ၿပံဳးျပတယ္။ဒီတိုင္းျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေတြ႕ၾကတဲ့လူေတြပါပဲ။ဒါေပမဲ့ေက်ာင္းရဲ႕ပိုစတာေတြမွာ ပါဝင္ခြင့္ရရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားမယ္ထင္တယ္။ထားပါေလ......ကြၽန္ေတာ့္ကိုအထီးက်န္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾကလား?။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ လူအမ်ားစုနဲ႔ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြေတာ့ရွိတာေပါ့ ဒါေပမယ့္တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲေနမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရွိခဲ့တာေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွအျပစ္မျမင္ပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္က စကားေျပာတာမေကာင္းဘူးေလ။

"ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္ ဒါေပမယ့္ အခုအဲ့တာက..."

အထီးက်န္တယ္ဆိုတာကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
ျပႆ      နာတစ္ခုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ဆိုးတာတစ္ခုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာသူမ်ားေတြလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိတာပဲ။ဒီေန႔လိုမ်ိဳးေပါ့ အကူအညီလိုတဲ့အခါ...သူငယ္ခ်ဳင္းတစ္ေယာက္ကအလြယ္တကူကူညီနိုင္တဲ့အခါမ်ိဳး။ကြၽန္ေတာ့္မွာ အကူအညီေတာင္းဖို႔သူငယ္ခ်ဳင္းအသိမိတ္ေဆြေတြမရွိဘူး။ဘယ္သူ႔ကိုမွ အကူအညီေတာင္းဖို႔အခြင့္အေရးမရွိခဲ့ဘူး။ဒီေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္စာေမးပြဲတစ္ခုေျဖရမယ္။ဒီစာေမးပြဲသာမေျဖရင္ ကြၽန္ေတာ္အမွတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။အကူအညီေတာင္းဖို႔ လူတစ္ေယာက္ကိုေျပးရွာရေအာင္လည္းအခ်ိန္ကမရွိေတာ့ဘူး။

ကြၽန္ေတာ့္ျပႆ      နာက နက္ကတိုင္ေပ်ာက္ေနတာ။ဒီေန႔မနက္မွာ ပစၥည္းေတြကူသယ္ေပးခဲ့ၿပီး နက္ကတိုင္ကို ဘယ္နားခြၽတ္ထားခဲ့မိမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ နက္ကတိုင္ကိုျပန္ရွာရေတာ့မယ္။ဌာနရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးစည္းကမ္းကေသေသသပ္သပ္ဝတ္စားရတာပဲ။အတန္းထဲမွာေရာ အတန္းအျပင္မွာပါအဲ့လိုဝတ္စားရတာ...အထူးသျဖင့္ မင္းကဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔သြားေတြ႕ရတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့။အကယ္၍ ဆရာကမင္းနဲ႔ခင္ေနတယ္ဆို အျပစ္အရမး္ႀကီးမွာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ႕အမွတ္ေတြထဲက 10%အေလ်ွာ႔ခံရလိမ့္မယ္။

The Effect (Myanmar Translation) Zawgyi+UnicodeWhere stories live. Discover now