Flikken Maastricht ~ Waar is het geluk

-89-

Eerlijk gezegd was ik best wel geschrokken van het telefoontje van Marion. Het gevoel en de wens van Eva zit dus zo diep dat ze het er zelfs met Marion over gehad heeft. Ik heb spijt dat ik in Antwerpen niet gelijk mijn gevoel heb uitgesproken. Of toen we die avond weer thuis waren. Ik heb het onderwerp eigenlijk express laten rusten omdat ik er zelf nog niet aan toe ben om er over na te denken laat staan om er over te praten. Maar daarin heb ik Eva dus te kort gedaan. Blijkt nu. Ik moet dus met haar gaan praten. Vanavond nog.

Ik was van plan om uitgebreid te gaan koken. Gewoon omdat ik daar zin in had. Want een week lang hadden we alleen maar in het restaurant van ons hotel gegeten. Maar door het telefoontje van Marion heb ik geen zin meer om te koken. Haar woorden blijven door mijn hoofd gaan. En met mijn hoofd zit ik nu volledig bij Eva. Ik besluit een makkelijke pasta te maken. Maar eerst even Eva bellen om te vragen waar ze blijft.

'Hoi Eef met mij. Waar ben je?'
'Oké. Ik ga nu beginnen met koken. Tot zo'. Gelukkig is ze bijna bij de Ponti. Dat stelt mij toch gerust. Nu ik zeker weet dat ze bijna thuis is begin ik met het maken van de pasta. Niet veel later hoor ik de voordeur boven dicht slaan. Maar het duurt een tijdje voordat ik Eva de trap af hoor komen. 'Hee Eef.' Ik probeer zo normaal mogelijk op haar over te komen. Alsof ik van niks weet waar ze nu vandaan komt. 'Hoe was het verder op het bureau?' Eva kijkt mij nu voor het eerst aan. Ik zie aan haar dat ze niet lekker in de vel zit. Maar ik besluit voor nu nog niet te beginnen met een gesprek. Ik wil er namelijk zeker van zijn dat Eva een warme maaltijd binnen krijgt vandaag omdat ik niet zo goed weet hoe ze op een gesprek gaat reageren. 'Er was niet veel te doen. Ik hoop dat we snel weer een zaak hebben.'

Eva pakt een flesje water uit de koelkast achter mij en gaat aan tafel zitten. Mijn hart breekt als ik haar daar zo zie zitten. Ik zet het vuur iets lager en ik ga naast haar zitten. Mijn hand leg ik in haar hand die op tafel ligt. Maar ik zeg niks. Ik weet niet wat ik moet zeggen. 'Krijg ik trouwens geen kus meer als ik thuis kom.' Eva is degene die het ijs breekt. Ik kan alleen maar knikken en met veel gevoel druk ik mijn lippen op de hare. Iets langer dan normaal. Omdat ik wil laten blijken dat ik het fijn vind dat ze er is. Eva is degene die de kus afbreekt. 'Wolfs dit ruikt niet goed.' Het is even schakelen maar al snel heb ik door waar ze het over heeft. Snel ren ik naar mijn pannen om ons avondeten te redden.

'Het was weer lekker Wolfs. Ik heb je kookkunsten wel gemist hoor. Lekker Maar makkelijk eten ik houd er van.' Zo vaak krijg ik niet meer een compliment over mijn kookkunsten omdat het standaard is geworden dat ik kook. Ik glimlach. 'Ik doe het allemaal met liefde.'
De sfeer tussen ons is nu goed. Eigenlijk wil ik die niet verpesten maar het is ook een goed moment om met haar in gesprek te gaan.

'Eva we moeten praten.' Een beetje geschrokken kijkt ze mij aan. 'Eigenlijk had ik gisteren al met je moeten praten. Maar ik durfde niet. Ik was bang voor mijn eigen gevoel waardoor ik jou gevoel een beetje vergat en dat was stom van mij.' Ik geef Eva de mogelijkheid niet om wat terug te zeggen. Nu ik de kracht heb gevonden om te praten wil ik dat goed benutten. 'Ik heb gezien hoe goed je met Jasper bent. En ik snap jou gevoel volledig. En ik gun jou ook niets lievers dan een kind. En een kind van ons samen zal ik echt het allermooiste vinden. Ook al is onze relatie nog pril ik durf het echt met jou aan omdat we elkaar al zo lang kennen. Maar ik weet niet of ik er nu al aan toe ben om opnieuw vader te worden. Het voelt alsof ik Fleur daarmee te kort doe.'