Flikken Maastricht ~ Waar is het geluk

-25-

Zonder om te kijken wist ik zeker dat hij wel achter mij aan zou komen. Mijn gevoel word bevestigd als ik achter mij voetstappen op de trap hoor. Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik mee bezig ben. We hadden het gezellig gehad. De hele dag eigenlijk wel. Maar toch kreeg ik ons douche moment niet uit mijn gedachten. Het had mijn een bepaalde soort spanning opgeleverd. Wat voor spanning weet ik eigenlijk niet zo goed.

Pas wanneer ik bij mijn kamer ben durf ik mezelf om te draaien. Ik sta met mijn rug tegen de deur. Wolfs is al dichterbij dan dat ik had verwacht en voor dat ik het besef zitten zijn lippen alweer op de mijne. Zijn handen heeft hij op mijn heupen geplaatst. Ik voel de controle langzaam wegvloeien en ik geef me volledig over aan de situatie. Onze zoen wordt steeds heftiger en mijn handen gaan door zijn haar. Wolfs heeft mij stevig vast en voordat ik het weet gaat de deur achter mij open. Hij haalt zijn lippen van de mijne en in een soepele beweging tilt Wolfs mij op en loopt met mij mijn slaapkamer in. Heel voorzichtig legt hij mij op mijn rug op bed. Snel gaat hij naast mij liggen. En kijkt mij aan. Ik zie een twinkeling in zijn ogen. Ik weet niet goed hoe ik die moet beschrijven maar ik hoop dat ik hem vanmiddag geen valse hoop heb gegeven. Zijn woorden in mijn oor staan nog op mijn netvlies gebrand.

Voorzichtig ga ik met mijn hand langs haar wang. Niet eens wetend waar ik op dit moment nou mee bezig ben. Ik had mij laten leiden door mijn gevoel. De uitkomst hiervan was dat we nu samen in haar bed lagen. Mijn ogen kan ik niet van haar afhouden. Zo mooi is ze. 'Ik vond het fijn vanavond Eef. We moeten vaker samen uit eten gaan. Veel gezelliger dan alleen.' Ik zie een lichte blos op haar wangen verschijnen en ze geeft mij een klein knikje. Voorzichtig gaat ze tegen mij aan liggen. Haar hoofd op mijn borst. Onzeker speelt ze met mijn knoopjes van mijn blouse. 'Weet je Wolfs, zijn we vanmiddag niet te ver gegaan?' Ik hoor de twijfel in haar stem. 'Als het voor jou net zo goed voelde als voor mij denk ik dat het goed is. Dat we ons daar geen zorgen over moeten maken. Wees eerlijk tegen jezelf Eef. Vond je het ook fijn?' Ik voel haar zachtjes knikken  op mijn borst. Voorzichtig haal ik mijn hand door haar paardenstaart. Enkele minuten blijft het stil. 'Ik ben bang. Bang voor de toekomst. Misschien zelfs wel onzeker....' Hoor ik haar na een tijdje zeggen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Natuurlijk heeft ze geen reden om bang te zijn. Maar door haar verleden kan ik het ook wel weer een soort van begrijpen. 'Eef ik snap je. Maar het komt goed. Ik zal je altijd steunen en er voor je zijn. Altijd.'

Na nog een tijdje zo gelegen te hebben komt Eva langzaam overeind. 'Ik ben moe Wolfs.' Voorzichtig trekt ze haar schoenen uit en gooit deze richting de deur. 'Mag ik mezelf even omkleden?' Ik knik en zie dit als een hint dat ik de slaapkamer moet verlaten.....