Flikken Maastricht ~ Waar is het geluk

-4-

'Kamphuis' stamelt hij. 'Meneer Wolfs'. 'Wat doet U hier?' Stamelt hij nog steeds. 'U dacht toch zeker niet dat ik mensen van mijn team in een Belgische cel zou achterlaten'? Mevrouw Kamphuis zet haar woorden met een kleine glimlach kracht bij. Hij had niet verwacht dat hij zo opgelucht zou zijn om zijn nieuwe team chef te zien. Hier. In een Belgische cel. 'Wat gaat er gebeuren? Hoe gaat het met Eva?' vraagt hij onzeker.  'Meneer Wolfs, dat zijn twee vragen tegelijkertijd. U wordt zo opgehaald door de Belgische recherche. U dient bij hen, naar waarheid, u verhaal te doen. In principe bent u daarna vrij om te gaan'. Vol ongeloof staart hij zijn chef aan. 'Vrij om te gaan?' Stamelt hij. 'Ja, tenzij u liever hier blijft' antwoord Kampuis droog. 'Maar maar hoe kan dat?' Voor de zekerheid knijpt hij even in zijn arm. Nee, hij droomt niet. Kamphuis staat echt in zijn cel om hem te vertellen dat hij straks vrij is om te gaan. 'De leden van Virtus Et Justitia zijn vanmorgen aangehouden op verdenking van meerdere strafbare feiten'. Verteld Kamphuis hem rustig. 'Ze hebben alleen nog uw verhaal en getuigenis nodig om het bewijs compleet te maken'. Vol ongeloof staart hij haar aan. 'U mag eerst even met deze bewaarder mee lopen, ik had namelijk begrepen dat u tijdens uw verblijf hier nog niet buiten bent geweest. Het zal u goed doen. Daarna wordt u gehoord door de Belgische collega's en bent u vrij om te gaan'. Hoort hij Kamphuis nog zeggen. 'En Eva?' Vraagt hij onzeker. 'U hoeft u geen zorgen te maken, het komt goed'. 'Loopt u met mij mee?' hoort hij een bewaarder brommen. Langzaam staat hij op. Hij gelooft nog steeds niet wat er hier op dit moment allemaal gebeurt. Als hij langs Kamphuis loopt zegt hij zacht 'bedankt'.

Achter de bewaarder aan loopt hij door een kale lange gang. Met aan het einde een deur.  De bewaarder maakt met zijn druppel de deur voor hem open. 'U heeft 15 minuten daarna wordt u opgehaald voor verhoor'. Hij knikt naar de bewaarder en stapt langzaam de drempel over richting de buitenplaats. De koude lucht blaast langs zijn lichaam. Hij moet bekennen dat hij dit heeft gemist. De buitenlucht. De vrijheid. Nouja vrijheid kan hij het nog niet echt noemen. Maar die vrijheid is sinds 15 minuten geleden wel dichterbij dan hij de afgelopen dagen had kunnen bedenken. Door de buitenplaats loopt een wandelpad met aan weerszijden gras. Hij besluit even een rondje te lopen. Het zal hem goed doen voordat bij zometeen zijn verhaal en verklaring moet gaan afleggen bij de Belgische politie. Zal Eva ook al op de hoogte zijn gebracht van hun vrijlating? Zal zij ook al verhoort zijn? Heeft zij wel de afgelopen dagen momentjes buiten gehad? Had ze zich staande gehouden in haar cel? De vragen dwalen door zijn gedachten en maken hem ook eigenlijk een beetje gek. Hoe gaat het straks als hij vrij is. Mag hij weer aan het werk? Wil hij eigenlijk nog wel aan het werk? Wil hij zijn leven lang nog werken voor de politie? Hij twijfelt. Het werk heeft zoveel kapot gemaakt de laatste tijd. Liever stopt hij er direct mee. Maar dat kan hij Eva niet aan doen. Als zij weer wil werken zal ook hij weer aan de slag gaan. Voor haar. Alleen voor haar. 'Meneer Wolfs bent u er klaar voor'? Deze vraagt haalt hem uit zijn gedachten. Langzaam knikt hij naar de bewaarder een loopt achter hem aan door de deur en door de lange kale gang. Op weg naar zijn vrijheid....