Letters From Earth. (#TYS2020)

Εκείνη τη νύχτα.

Σκηνή πρώτη
Πρωταγωνιστούν: εγώ,το κορίτσι και η ραπ μουσική.

Απόψε Σάββατο. Χαμηλός φωτισμός,φωνές, τσιρίδες, γέλια. Και μετά εγώ, με ένα ποτήρι ημίγλυκο στο χέρι. Να παρατηρώ το τοπίο, σιωπηλά. Οι φίλοι μου, με παράτησαν. Ο ένας πήγε σε άλλη παρέα, ο άλλος τουαλέτα και ο τρίτος....δεν ξέρω που βρίσκεται. Λογικά θα καπνίζει χόρτο, σε καμιά σκοτεινή γωνία, πάλι.
Γύρω μου άτομα. Έφηβοι, που ζουν τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες. Μεθάνε, καπνίζουν, ερωτεύονται, τσακώνονται. Και όλα αυτά κάτω απο έναν ουρανό δίχως φεγγάρι. Αναστενάζω. Το κρασί ποτίζει τις φλέβες μου. Και εγώ νιώθω χαρούμενος.
Ένα χέρι με χτυπά στον ώμο και γυρίζω. Αναγνωρίζω αμέσως την κοπέλα με τα μακριά σκούρα μαλλιά. Παράξενο. Δεν φοράει γυαλιά όπως στο φροντιστήριο. Σηκώνομαι, χαιρετάω και της προσφέρω την τελευταία γουλιά μου. Πίσω της 2-3 άτομα. Ένα αγόρι με καστανά μαλλιά, μια που του χαμογελάει και....Ένα κορίτσι. Που κοιτάει το υπερπέραν. Της λέω να με συστήσει στην παρέα της και γνέφει. Πλησιάζω το κορίτσι και λέω το όνομά μου. Δίνει το χέρι της και καθόμαστε σε ένα πέτρινο πεζούλι δίπλα απ'το τραπέζι μου. Μιλάμε για μαθήματα, φορντιστήρια και λοιπά. Μου ψιθυρίζει πως δεν ξέρει ακόμα τι θέλει να σπουδάσει όταν την ρωτάω. Αναποφάσιστη.

(Θεέ μου, από τότε δεν ήξερες τι ήθελες.)

Η κουβέντα μας συνεχίζει. Τώρα μιλάμε για πόλεις. Τονίζω πως αγαπημένη μου είναι η Θεσσαλονίκη- η δικιά μου Ιθάκη. Χαμογελάει. Την αντιγράφω. Ένα χέρι την πιάνει βίαια και της λέει να φύγουν. Είναι το αγόρι με τα καστανά μαλλιά, απο πρίν. Το κορίτσι γυρνάει μια τελευταία φορά να με κοιτάξει πρωτού χαθεί απ'το οπτικό μου πεδίο. Και εγώ κάθομαι γελώντας με αυτόν. Προφανέστατα, θα ήταν το κορίτσι του και ζήλεψε. Θυμάμαι για λίγο το προσωπό της ή μάλλον οτι είχα καταφέρει να δω μέσα στο ημίφως.

Όχι δεν την είχα ερωτευτεί με την πρώτη ματιά....Όμως οτι έζησα μαζί της στο μέλλον ήταν ξεκάθαρα έρωτας.

Κατ

Τέλος σκηνής.