Letters From Earth. (#TYS2020)

Ονειροπόλος.

Όμορφη που ήταν η πόλη απο ψηλά.
Και εμείς θεατές να την κοιτάμε.
Αγκαλιασμένοι σ'εκείνη την παιδική χαρά που περνούσαμε τις ώρες μας, μιλώντας.
Κρίμα που ήταν για τόσο λίγο.
Ένα αίσθημα ελευθερίας μπλέκοταν με τις πεταλούδες που ένιωθα στο στομάχι μου.
Και εσύ μου έλεγες όλα τα κρυμμένα μυστικά σου.
Όλα εκείνα που σκεφτόσουν και δεν τολμούσες να πεις φωναχτά.
Και εγώ πετούσα τις σκέψεις μου την μια πίσω απο την άλλη.
Και έτσι, δημιουργούσαμε ένα καινούργιο κόσμο με τις λέξεις μας.
Ένα βράδυ από αυτά, κάτι μου είχες πει. Αδυνατώ να θυμηθώ και πάλι.
Ίσως δεν θέλω να θυμάμαι όσα ζήσαμε.
Γιατί πονάει.
Εγώ δεν μίλησα. Έμεινα δίπλα σου να σε παρατηρώ.
Και σε φίλησα. Έτσι ξαφνικά. Δίχως να το περιμένεις.

Εκείνα τα βράδια, μετατρεπόμουν σε ονειροπόλο.
Που πετούσε.
Πάνω από την πόλη.
Πάνω από τις γκρίζες πολυκατοικίες.
Πάνω από τα καυσαέρια, τις κόρνες.
Σε καθαρούς νυχτερινούς ουρανούς.
Εκεί πάνω.
Όπου μπορούσα να δω τα μικροσκοπικά κτίρια και τα πορτοκαλί φώτα να με χαιρετούν.
Χωρίς έγνοιες.
Ήμουν μαζί σου.
Αυτό με ένοιαζε.
Πόσο ηρεμία πήγαζε από μέσα μου εκείνες τις νύχτες.
Ήμουν μαζί σου.
Αυτό μετρούσε.
Σαν να περνούσε απο το σώμα μου ένα αόρατο πανί.
Και έσβηνε τα πάντα.
Δύσκολες ημέρες, φροντιστήρια και άγχη
Ήμουν μαζί σου.....