"Δεν νομίζεις πως αυτό που κάνουμε είναι λίγο παράνομο;"
"Εγώ πιστεύω πως η ζωή είναι για να κάνεις πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Και όσο για τους κανόνες..
Πιστεύω πως κάποιες φορές,οι κανόνες είναι για να σπάνε.."
cr':@crystaelchim
5-2-19
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είχαν περάσει ήδη μερικές μέρες από την πρώτη εμφάνιση των παιδιών στο ξενοδοχείο.
Αν και με τρομερό άγχος και το ότι όλο αυτό ήρθε τελείως ξαφνικά,η Υ/Ν και ο Yoongi έπαιξαν καταπληκτικά εκείνο το βράδυ.
"Πας καλά;!" Του είπε μόλις έφτασε επάνω στο υπόβαθρο "Τι κάνεις;"
Εκείνος χαμογέλασε αμήχανα στο κοινό,προκειμένου να το καθησυχάσει,και της τράβηξε το χέρι για να καθίσει δίπλα του "Είμαι πολύ καλά,εσύ;"
"Δεν έχω όρεξη για παιχνίδια" είπε η Υ/Ν,και γύρισε το βλέμμα της στους ανθρώπους που καθόταν με τους δικούς τους συγγενείς και φίλους στα τραπέζια "Και νομίζω ούτε και αυτοί"
Ο Yoongi έπιασε το χέρι που είχε ακουμπισμένο στο πόδι της,το οποίο έτρεμε σαν κομπρεσέρ "Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.."
Όσο η μουσική,που προερχόταν από τα δάχτυλα των δύο παιδιών όταν αυτά έρχονταν σε επαφή με το πιάνο,δυνάμωνε και ηρεμούσε,τόσο αυτό συνέβαινε και στα συναισθήματα της Υ/Ν. Την συγκεκριμένη στιγμή,τα συναισθήματα που ένιωθε,έτυχε να είναι φόβος και άγχος.
Το ίδιο όμως,συνέβαινε και με τον Yoongi,και ας μην ήταν μόνο αυτά τα συναισθήματα του εκείνη την ώρα.
Γιατί μπροστά στην Υ/Ν,τίποτα άλλο δεν είχε πλέον σημασία.
Παρά μόνο το πιάνο.
Και κάπως έτσι λοιπόν,τα κατάφεραν.
Με το που σταμάτησε και η τελευταία νότα να ηχεί,φωνές και χειροκροτήματα ακούστηκαν από το κοινό.
"Μπράβο...,συγχαρητήρια...,ήταν υπέροχο..." Ήταν μερικά από τα λόγια που μπορούσαν να ακουστούν.
Και φυσικά,πιο πολύ και πιο δυνατά από όλους,φώναζαν και χειροκροτούσαν οι φίλοι τους.
