"Δεν νομίζεις πως αυτό που κάνουμε είναι λίγο παράνομο;"
"Εγώ πιστεύω πως η ζωή είναι για να κάνεις πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Και όσο για τους κανόνες..
Πιστεύω πως κάποιες φορές,οι κανόνες είναι για να σπάνε.."
cr':@crystaelchim
5-2-19
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ενάμιση χρόνο μετά...
Υ/Ν.
Κοιμόμουν στο δωμάτιο μου στο πατρικό μου,όταν με ξύπνησε ο ήχος του ξυπνητηριού.
Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα με το που άνοιξα τα μάτια μου,ήταν ο κενός λευκός τοίχος και το άδειο μου παιδικό δωμάτιο. Το μόνο πράγμα που υπήρχε πλέον στον χώρο ήταν ένα ράντζο,το οποίο χρησιμοποιούσα για να κοιμάμαι τις τελευταίες μου μέρες στο πατρικό μου σπίτι.
Αφού ετοιμαστηκα,πήγα στην κουζίνα για να φάω πρωινό.
"Καλημέρα μαμά" την χαιρέτησα,και κάθισα σε μια καρέκλα.
"Καλημέρα Υ/Ν,σου έφτιαξα τηγανίτες,μιας που είναι το αγαπημένο σου!" Μου είπε η μητέρα μου,και έβαλε το πιάτο με τις τηγανίτες με μέλι μπροστά μου.
"Ευχαριστώ μαμά,θα μου λείψουν οι τηγανίτες σου..." Της είπα,και εκείνη αφού κάθισε δίπλα μου,μου έπιασε το χέρι.
"Είσαι σίγουρη πως θες να μετακομίσεις;" Με ρώτησε,και η λύπη στο πρόσωπο της ήταν εμφανής.
"Μαμά,το σπίτι μου θα είναι δεκαπέντε λεπτά μακριά, μπορείς να με βλέπεις όποτε θέλεις!" Της είπα,και της χαμογέλασα,προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρύψω την ανησυχία μου.
Φοβάμαι που θα μένω πλέον μόνη μου,αλλά νομίζω πως είναι η ώρα.
"Καλημέρα!" Ακούστηκε από την πόρτα της κουζίνας η φωνή της αδερφής μου,η οποία είχε ήδη ετοιμαστεί για να φύγουμε.
Αφού μου είπε πως ο πατέρας μου και ο αδερφός μου είναι στο καινούργιο μου σπίτι και περιμένουν την μεταφορική να φέρει και τα πράγματα,πήγα στο δωμάτιο μου για να μαζέψω τα τελευταία.
Σχεδόν όλα τα πράγματα μου είχαν μαζευτεί και ήταν τοποθετημένα στις κούτες που είχαν φορτωθεί νωρίτερα το πρωί στο φορτηγό της μεταφορικής,εκτός από μερικά απαραίτητα και κάποια πράγματα τα οποία ήθελα να βρίσκονται στα δικά μου χέρια μέχρι να φύγω,ώστε να μην χαθούν στην μετακόμιση.
