Ağlamak benim rutini haline gelmişti artık. "Pardon, birine benzettim, çok özür dilerim." dedim ve arkamı dönüp koştum. Gündüz hastanenin kapısına çıktı. Ve beni görünce ağlamama şaşırmadı, o da alışmıştım artık, beni kocaman sardı. Telefonum titredi, bir mesaj geldiğine emindim. Ve bu bir halüsülasyon falan değildi çünkü Gündüz'dü duymuştu. Telefonu bana uzattı, ekrana baktım. Mesaj gelmemişti,ama buna emindim. Acaba Gündüz de mi aklını yitiriyordu? Gündüz kimden mesaj geldiğini sorgular gibi baktı. "Kimseden" dedim. "Nasıl kimseden Ay, bak hayatında bir varsa söyle ama ne olursun söyle, Sen bana onun emanetsin.." neyi anlamıyordu ki.
"Gündüz, hayatımda biri yok! Mesaj konusuna gelince, mesaj yok." telefonu aldı ve mesaj kutusuna baktı. Kaşlarını çattı ve arama sesi geldi telefondan. Özel numara... "Alo?!? Kimsiniz... Alooo... Dıtt.. Dıtt.. Dıt..." kapandı. "Sapık falan olabilir Ay, bak sakın açma birdaha bu numarayı." kafamı onaylar bir biçimde salladım.
Fakat hissediyordum, garip bir terslik vardı bu işte...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AY GECE'NİNDİR - 3
ChickLitNeredesin bilmiyorum, ama seni çok seviyorum💔💫 Güneş batacaktı ve bizim için gün asıl o zaman doğacaktı...
