ABİMİN ARKADAŞI

kimsesizler mezarlığı

Pusat'dan

"Yok lan yok hiç bir yerde yok nerde şuan ne yapıyor   Allah benim belami versin lan "

Yer altını ayağa kaldırmıştık hiç bir yerde yoktu urasda benim gibi perisandi gözlerimizde  saf çaresizlik okunuyordu  olduğum yere çöktüm  en son sinir krizi geçiriyordum ne zaman salona gelmiştim farkında bile değildim muhtemelen Uras getirmişti beni buraya kafamı kaldırıp çaresizce

"Yaşıyordur değil mi ? Uras birşeyi yoktur  beni bırakmaz benim kardeşim  cevap ver lan bana"  Uras cevap vermek  yerine  gözlerini  kaçırmıştı 
O esnada kulaklarıma bir ses doluşmuştu sahi can parçam son kez bana ne demiste arkasını dönüp gitmişti 

Seni asla affetmeyeceğim abi oysaki ne umutlarla gelmiştim ben sana bu sözleri duyacağıma keşke ölseymişim daha iyiydi ne ölün ölüme nede dirin dirime

Nefesim kesilmişti sanki  ne umutlarla geldim demişti bana ,sana geldim demişti senin için yaptım demişti ama ben ne yaptım ona inanmadım Allahım ne yaptım ben  zorlukla ayağa kalkmaya çabaladim  onu bulmaliydim ona birşey olursa yaşayamam ben, onu bulamazsam kendimi asla afetmeyecegim dilimle zehirli bir akrep misali can parçami  zehirlemiştim senin gibi kardeşim yok dedim lan ben ona affet beni kardeşim ne olur affet 

Vuslat'dan

O gününun ardından tam  dört gün geçmişti bu süre içerisinde Alperenin yazlık evinde kalıyordum  hiç arıyor muydu beni abim ,hiç merak ediyor muydu   sahi? Düşüncelerimden Alperenin sesiyle kendime gelmiştim elinde bir zarf vardı  uzattığı zarfı elime  almıştım söze benden önce başlamıştı
" bu yeni kimliğin ufakliğim"
Şuan avuçlarımin arasında ki kimlikle herşeye sıfırdan başlayacaktım derin bir nefes doldurdum ciğerlerime zarfı usulca araladim içerisindeki kimlik gerçekten benim miydi? Hala inanamıyorum
Beste ulus bu ben mıydım şimdi ben besteysem vuslat kimdi ? Kimsesizler mezarlığında toprağa verilen vuslat karahanliydi  dimi artık yoktu vuslat diye biri, ben beste ulusdum  herşey geride kalmıştı ,bitmişti ,yarın gidiyorduk bu şehirden  en çokta benliğimden

Uras'dan

Pusatla halimiz perisandi ah be  meleğim nerdesin  sen , her yeri aramıştık yoktu işte buda yetmezmiş gibi Araf piçide  hastaneden çıkmış oda arıyordu vuslatimi   ne bir gören nede bir bilen vardı meleğimi yer altının bütün camiası seferber olmustu onu  Bulabilmek icin  pusat kardeşini bulana ödül bile koydurmustu tabi ararlardi  ,arabada şuan seyir halindeydik baktığımız her yere tekrar tekrar bakıyorduk bir iz buluruz diye o anın atmosferinden telefonumun aranmasiyla bozulmuştu
Hiç düşünmeden cevapladim arayan  en güvendiğim adamlarimdandi

- söyle

+Abi vuslat hanımı bulduk

Duyduklarım karşısında arabayı ani fren yapmıştım sonunda bulmuştuk meleğimi tam ağzımı aralamistim ki nerde olduğnu soracağım sırada pusat benden önce davranmış telefonu elimden almıştı

- nerde lan kardeşim

+Abi

- söyle lan nerde kardeşim
Gen adamın yüreği ağzındaydi  telefondaki adamın ısrarla söylememe sebebi neydi

- kardesim nerde
Adeta tislarcasina söylemişti genc adam sözlerini

+Kimsesizler mezarlığında toprağa verilmiş abi
  Genç adamın canından can gitmisti avuçlarınin arasından telefon dusüvermişti iki adamında yüreği yangın yeriydi ne nefes alabilecek gücü kendilerinde bulabiliyor nede kipirdayabiliyorlardi
Şoktan ilk çıkan ben olmuştum ağzımdan sözcükler fısıltı halinde dökülüvermişti o ölmüş müydü? Bu düşünceyle gaza daha çok yüklendim  görmeden inanmazdim o yaşıyordu yüreğimin bir köşesinde bunu hissedebiliyorum
Asfaltı ağlayan bir fren yapmıştım kimsesizler mezarlığında pusata baktığımda şoktan cikamamişti ağlıyordu adam kana kana pusati zorda olsa arabadan indirebilmiştim mezarlığı köşe bucak ariyorduk  pusatla tam  vuslatim burda yok işte diyeceğim zaman taze gömülmüş bir mezarları karşılaştım üzerinde "vuslat Karahanlı yazıyordu benim gördüğümü pusatda görmüş olacak ki yere çömelmiş haykirircasina vuslatin mezar taşına sarılarak ağliyordu usulca vuslatin mezarına yaklaştım topraklarına dokundum benim meleğim burda miydi şimdi  pusatin neden lan neden diye yürek yakan sözcüklerinden şahit olmustum