Askla nefret arasinda cok ince bir cizgi vardir. Sanirim sen o cizgi dedigim kurak yerdesin. Ve ne gariptir ki ben herseyimi o kurak yerde kaybettim. Gozyaslarim yetmedi belki de kurakligi yesertmeye. Kalbim isitmadi belki yeterince. Hep bi eksiklik vardi icinde, ne yazik ki o boslugu dolduracak seyi bulamadim iste.Mavi gokyuzunde ozgur gezen bir kus olmak istedim sadece. Ama avlanan bir kus oldum bu lanet sehirde. Gitme dedim son nefesimde, gitme. Ama duyuramadim sesimi iste.Sen siir severdin bende seni. Bizi biz yapan tek ortak nokta buydu belki. Karanliklar cokunce parlayan isiklar ve yildizlar dusururdu aklima seni. Ama bu sefer ilhamimin kaynagi gunduzlerin nefreti. Yaziyorum usaniyorum bitiyorum yoklugunda. Ama bu son kavga son konusma son siir aslinda. Bundan sonra acmayacagim yeni bir sayfa. Acmayacagim ki bu yasadiklarim ders olsun bana. Simdi sana tek bedduam benim gibi karsilik bulama.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umudun silik satırları
PoésieBir sonbahar akşamında başladı her şey. Şiir bence umuttu ve ben umudumu hiç bir zaman kaybetmedim !
