Yazdığım ilk şiirdir, bu yüzden yeri birazcık farklı..
Eline boş bir kağıt alırsın, karalamaya başlarsın. Aklına gelir gözleri, yazarsın silersin. Kağıdı yırtar atarsın. Yenisini alırsın. Bi süre sonra kahveni tazelersin. Sonra yazmaya başlarsın. Bir ümit, belki görür yazdıklarını. Belki, okur inanır sevdiğine. Inanır bir ömür seveceğine. Daha bi aşkla yazmaya başlarsın. Aklında gözleri kulaklarında sesi vardır. Ellinin sıcaklığını elinde hissettiğini hayal edersin. Mutlu olursun. Daha da aşkla yazmaya başlarsın yazarsın yazarsın yazarsın. Sonra durup düşünürsün. Ne yapıyorum ben ? Neden tekrar kendimi kandırıyorum. Neden kendimi yıpratıyorum. Neden kalbime yenik düşüyorum. Neden hep kalbi incinen, hep ağlayan ben oluyorum. Sonra aklına gelir gözleri üzülürsün. Gözlerin fırtına öncesi sessizlik gibidir. Dokunsalar ağlarsın. Ama bakarsın etrafına, sana dokunacak kimsen yok. Bi başınasın. Bu daha da koyar insana ağlarsın, ağlarsın. Geceler boyu ağlarsın. Sonra yazdığın şiirleri bir bir yakarsın. Ve dersin ki "Bu son, bir daha üzülen ben olmayacağım." ve nerden bilebilirsin ki her bitiş bir başlangıçtır aslında.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umudun silik satırları
PoesíaBir sonbahar akşamında başladı her şey. Şiir bence umuttu ve ben umudumu hiç bir zaman kaybetmedim !
