5 gün öncesine kadar deniz kızlarının varlığına bile inanmazken şimdi sevdiğim kız, bir deniz kızı.
(İkinci kitap vardır ve tamamlanmıştır)
~~~
Başında ❇️ işaret olan bölümler sonradan düzenlenmiştir.
Fransa Paris'ten geçen Sen nehrinin Manş denizi ile buluştuğu yerde yaşıyorum ben. Oradaki bir yerleşim yerinde değil denizde. Çünkü ben bir deniz kızıyım. Evet doğru duydunuz ben bir deniz kızıyım.
Benim adım Marinette Dupain-Chang. Bu gün on sekizime basıyorum ve artık karada yürüyebileceğim. Deniz kızları yetişkin olduklarında karaya çıkınca kuyruk yerine bacakları çıkar ve yürüyebilirler. Ben bu gün 18'ime basıyorum ve Paris'e gideceğim. Çok heyecanlıyım.
Paris hakkında çok şey duydum. Aşkın baş kentiymiş ve ben orada aşkımı bulmak istiyorum.
Annem "Marinette hadi! Partiye geç kalacaksın!" dedi tatlı sesiyle.
Hızla yüzdüm ve bir salona girdim. Her yer deniz çiçekleri ve bitkiler ile süslenmişti.
İki saat sonra nihayet parti bitmişti. Hızla annelerin yanına geldim ve Paris'e gitmek için izin aldım.
***
Üç saatlik hızlı bir yüzüşün ardından Paris'e geldim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Paris'e geldiğimde gece karanlığı çökmüştü. Eyfel kulesi ışıl ışıl parlıyordu. Resmen büyülenmiştim.
Hemen sudan betonların üstünde birinin beni göremeyeceği bir yere çıktım. Anında bir kuyruk yerine bir çift bacak çıkıverdi. Koşarak merdivenleri çıktım. Sanki doğduğumdan beri bacaklarım varmış gibi hızla yürüyordum.
Kaldırıma geldiğimde herkesin bana garip garip baktığını gördüm. Neden bana öyle bakıyorlardı ki? Sonra kendime baktım. Üzerimde sadece mayo gibi bir şey vardı. Yüzümün yandığını hissettim. Sanırım kızarmıştım hem de öyle böyle değil.
Bana doğru yürüyen bir adam gördüm. Çok yakışıklıydı. Elinde bir örtü vardı. Bana yaklaştı ve örtüyü üzerime geçirdi.
Tanımadığım adam "Bu şekile dolaşmamalısın." dedi ben kızarmama bir kızarma daha katarak başımı salladım.
Adrian'ın Ağzından
Kaldırımda elimde anneme ait olan şalla yürüyordum. Annem 4 yıl önce ölmüştü ve bu gün onun ölüm yıl dönümüydü. Özlemle şala baktım. Kafamı şaldan kaldırdığında kaldırımda üstünde sadece bir mayo gibi bir kıyafetle gezen bir kız gördüm. Nedenini anlamadığım bir şekilde ona doğru yürüyüp annemin şalını üzerine örttüm ve "Bu şekilde dolaşmamalısın." dedim zaten kırmızı olan yanakları daha da kızardı ve başını "Evet" anlamında salladı.
İçimden bir ses onu eve çağırmam söylüyordu. Babam aşırı kızabilirdi. Ama şu anda sadece o güzel deniz mavisi gözlerine dalmakla yetindim.
