Sorry ngayon pa lang po nakapag-update TT^TT super busy ang schedule ko >__< ang hirap ng nagtatrabaho at the same time nag-aaral TT3TT.. anyway sana po magustuhan nyo ang update ko nextweek na yung iba nagawa ko na pero ieedit ko pa ayoko po kasing mag-update ng may typo error.
Prologue pa lang po ito ng isa sa mga character ng story n__n
____________________________________________________________________________
Nakaharap ako sa isang babae na hindi batid kung ano ang kanyang iniisip. Diretso lang akong nakatingin sa misteryoso nyang mga mata.
“According to Ralph Waldo Emerson, Happiness is a perfume which you cannot pour on someone without getting some on yourself.” I smiled faintly.
“Tell me how can I get this so called happiness?”
Then I smiled at her sweetly, she also did the same.
A sweet smile that hides all the lies. And the girl in the mirror only knows all those lies.
Yes…
That girl is my reflection.
We all wear masks, everyone, everyday; and I admit I am one of those kinds. I wear my mask so much that I don’t know who I am.
But
I hope someday, someone will come and show me who I really want to be, who I should be.
I am Brynhildr Morisaki, 17 years of age. Alam nyo ba kung san nakuha ang name ko?
Sa Norse mythology >_<
According to my mom she chose that name because a shield maiden always learns from her mistakes.
Pero ako, feeling ko ako ang reincarnation ni Brynhildr, a shield maiden and a Valkyrie. I don’t really appreciate my name. I am half German and half shepherd O.o just kidding. My dad is a half German and half Japanese while my mom is a half Filipina and half American.
Genius, that’s what they call me but I’m not, I am just a fast learner.
I love reading books. I started reading at the age of 4.
They said I’m overconfident; they are all wrong because I don’t have self confidence. But no worries, I am not a cry baby. Well, except when we’re talking ‘bout my dad. And the rest, kayo na ang mag decide kung ano ako because even I don’t know if all the things that I show is the real me or not.
*tok-tok-tok
“Ms. Valkyrie” tawag saken ng isang pamilyar na boses. Okay, I forgot to tell you guys may second name ako. I know may pagka-weird ang name ko kaya ‘wag na kayong magreact. Addict kasi mom ko sa Norse mythology eh >.>
“Hai” <yes> pagkasagot ko pumasok na sya sa aking kwarto. Ang secretary pala ni papa, seryoso ang mukha nya. At 2 lang ibig sabihin nun; may problema sa kumpanya o problema sa akin.
“Anata wa, anata no chichi ni shōkan sa rete imasu. Kare wa kenkyūshitsu de no.” < You have been summoned by your father. He's at the study room >
“Watashi o ika sete itadaki, kansha!” < Pakisabi pupunta na ako, salamat>
_________________________________________________________________________
Huminga muna ako ng malalim bago kumatok sa pintuan.
“Hairu” <come in> ninenerbyos na naman ako kahit ama ko sya. Malaki ang takot ko sa kanya at respeto. Minsan lang kame mag-usap, pag may kailangan lang siyang pagawa saken o may nalabag ako sa mga rules niya.
“dad, pinatawag nyo po ako?” nakagat ko ang aking labi para di nya malaman na nanginginig ako sa nerbyos. Nakatayo ako ngayon sa harap ng study table.
May kinuha siya sa kanyang drawer at inilapag sa aking harapan mga papeles at passport ko. WHAT??? My P-A-S-S-P-O-RT? Okay alam kong OA pero bakit nya binabalik ang passport ko? Feeling ko talaga may di magandang mangyayari saken neto TT^TT
Tiningnan ko sya at binigyan ng ‘what-is-this? look’
“Kunin mo” sabi nya ng puno ng awtoridad. Kinuha ko at binasa ‘Angels University’
“Uuwi ka na ng Pilipinas at mag-aaral. Nalakad ko na lahat ng kailangan mo, bukas na ang flight mo pabalik sa Pilipinas. Napaayos ko na din mga gamit mo sa mga maid. Makakabalik ka na sa yong kwarto.” Pagkasabi nya nun ay bumalik na sya sa pagbabasa ng mga papeles sa study table.
Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Buong buhay ko sila ang nagdidisisyon para sa akin. Wala akong boses para sa sarili ko. Para sa kanila, hindi nila ako anak kundi isang manika na sunud-sunuran sa bawat sinasabi nila.
Napansin nya na hindi pa rin ako umaalis sa kinatatayuan ko mula kanina. Kaya humarap sya at nagsalita ulit.
______________________________________________________________________________
Nakaupo ako ngayon sa veranda nakatanaw sa langit habang pinapanuod ang mga ibong nagliliparan sa himpapawid.
Sana kanina pa ako umalis sa study room, edi sana wala na akong narinig mula sa kanya. Ano pa ba ang aasahan ko? Hanggang kailan ko pagpipilitan ang sarili ko sa kanya?
“Ang tanga mo kasi Ryn kahit kailan.” Naramdaman ko may pumatak saking kamay “Umiiyak ka na nanaman, ang hina mo talaga”
‘Remember Ryn, it is always better to accept the fact that you are not appreciated than insist yourself to someone who never sees your worth.’ I remembered him again; somehow I’m happy I can go back to the Philippines.
*****
Note: Please vote & comment, thanks :) Salamat din pala sa google translate \(*0*)/
