'Till I met you (BOOK 1) (COMPLETED)

'Till I met you (Unexpected Truth)

"Sino may sabing tumiwalag na kayo?"

"Master!"

Agad akong napa-tingin sa lalaking nag-salita sa likod ko and to my suprise, "P-papa?" Anong ginagawa n'ya dito?

"Sino ka?!" Sigaw ni Dianna kay papa.

I saw a small smile forming dad's lips ng mag-salita s'ya, "You'll know soon enough dear."

"I don't care! Boys attack him!" Sigaw ni Dianna sa mga alagad n'ya ng ni isa sa kanila ay walang gumalaw.

"What the f*ck are you all doing?! Sabi ko sugurin n'yo-" hinawakan s'ya ng dalawang lalaki at tinali ang mga kamay n'ya.

Then a tall man appeared walking towards my dad. "Karlo good to see you," pag-bati n'ya naman kay papa. I'm confuse....

"Let me go you f*cking assholes! Kris ano 'tong pinaggagawa mo?!" Sigaw ni Dianna.

"Don't worry Dianna, we recoreded everything. And also, we called your parents," sagot naman nung lalaking kasama ni papa. Wait, isn't he the man I saw back then at our house? 'Yung kausap ni papa-

Sila Jonathan! Tumakbo agad ako papunta sa gawi nila ng makita kong naka-tayo na 'yung dalawa habang inaalalayan sila nung mga lalaking armado kanina.

"Kath!"

Agad akong napa-yakap sa dalawa ng makalapit na ko, alam kong nagulat sila sa ginawa ko but I don't mind. Mamaya na ko magagalit, ang importante ligtas na sila ngayon.

"Oh my, miss mo na agad ako little kitten?" Asar naman agad ni kuya James ng sipain ko ang binti n'ya.

"Aray!" Tinarayan ko na lamang s'ya ng tignan ko si Jonathan, he smiled at me.

Magsasalita na sana ako ng biglang nagdatingan ang mga pulis, kasama na din ang i-ilang mga rescue team na may dalang mga first aid kit. Napansin ko ding kasunod lang nila ang mga magulang ni Jonathan along with his older sister, agad namang nilapitan ito ni Jonathan.

Nakita ko namang kinakausap na nila papa ang mga pulis, and Dianna is getting yelled at by her parents. And then I saw kuya Bryan helping the rescue team na gamutin ang mga sugat ng ibang lalaking sinaktan kanina ni Dianna.

Napahawak agad ako sa dibdib ko ng biglang sumakit ito, not now...please.

"Kath?" Naramdaman ko na lang bigla ang kamay ni kuya James sa braso ko ng tignan ko s'ya.

"Gusto mo na bang i-hatid kita sa bahay mo?" Tanong n'ya.

"I'm worried you'll faint again."

I smiled, "Okay lang ako kuya, besides kailangan pa ko sa school. The event hasn't started yet, may isang oras pa tayo."

"Kath?"

"I'm sorry kuya, wala akong na-itulong kahit isa kanina. Look at you, magpagamot ka muna dun-"

"Hey, I'm fine. And you helped a lot earlier by keeping yourself safe. That's enough for me," sabi naman n'ya.

He suddenly pulled me into a hug then I started crying, why would I cry?

Why do I feel so empty?

Why do I always feel so weak?

What's wrong with me?

I shouldn't be, "K-kuya-"

"Kath," agad akong kumalas sa yakap ng may tumawag sa'kin, as I turned around I saw kuya Bryan standing infront of us.

"A-ano 'yun kuya?" Tanong ko.

"Peter texted me, they need you right now sa school," hindi na ko nagsalita pa at tinanguan na lamang s'ya.