Losing Faith

Chapter 2

Faith suddenly awake for unknown reason, it was 3:30 am in the morning and everything was so peaceful. Gantong -ganto yung peace na hinahanap nya na minsan nya lang matatagpuan, ang tahimik at tanging ang tunog lang ng mga kulisap at mangilang-ngilang motorsiklo ang maririnig, Faith stare at the ceiling appreciating the peace she have alam niyang hindi magtatagal ito, alam niyang matagal nanaman bago nya maramdaman ang kapayapaan na nararanasan nya ngayon,

"I wish you were here" bulong nito sa hangin at nagsimula nanamang pumatak ang mga butil ng luha sa kanyang mga mata. Kung sa bawat patak ng luha nya ay magkakaroon sya ng pera marahil ay mayaman na siya pero hindi. Hindi ganun kadali ang ikot ng mundo-madaya ito kaya kung mahina ka ikaw pa rin ang talo,

Faith falls asleep once again with tears in her eyes. Hindi na umuubra yung mga payong "ngiti lang tapos tuloy ang buhay" o " kapag napagod ka magpahinga ka lang". sa sitwasyon niya ngayon tanging ang may malalakas na loob na lang ang makakasurvive. She was tired of everything:she just wanted to end all of this,

"Tangina naman Ivory!" sigaw ng kanyang ama dahilan para magising si Faith sa mahimbing nitong pagkakatulog. Everyday ito ang alarm clock niya sa umaga hindi na nga niya maalala ang huling gising nya na hindi nag-aaway ang kanyang mga magulang. Faith huff before she stands up. Minsan hiniling nya na lang na maging bingi siya para lang hindi marinig ang away at ingay ng mundong ginagalawan niya.

Faith go to the shower she spend almost 2 hours inside mas gusto niya mag-stay dun kesa makarinig pa ng away ng kanyang mga magulang kung maari nga lang siya tumira dun marahil ay ginawa nya na.

Faith wears a black ¾ shirt and high waist pants she was planning not to eat breakfast at their house. Leaving is the best choice she could do to avoid contact sa parents nya,

"Ano! Tangina di ka ba tatayo jan? Ikaw ang nagdala ng malas sa buhay ko! Puta kung di mo lang ako nilandi noon edi sana magandang buhay meron ako at hindi napunta sa basurang katulad mo!" sigaw ng ama ni Faith. Malinaw nya itong narinig na animo'y umuukit ang mga salita sa puso nya. Ina niya ang tinuturing ng basura pero wala pa din siyang magawa-mali, wala pa rin siyang ginagawa.

Sa bigat ng nararamdaman ay napatakbo na lamang papalabas ng bahay si Faith kagaya kung papaano mag-unahang pumatak ang mga luha sa kanyang mga mata. She run as fast as she could, right now she just wanted to run away from all the things that make her heart broken. Takbo nang takbo walang pake kung may matamaan o mabangga ang alam niya lang ay tumakbo at hanapin ang kapayapaan na nawawala sa kanya.

Faith already stops crying when she notices that she was in front of the cemetery. "Dito mo talaga ako dinala hayss" she huffed before entering the cemetery. Faith just bought white roses sa isang vendor na nakatayo sa bungad ng sementeryo. She slowly walks while holding the white roses in her hands, slowly as if the world stops chasing her. She walked like a bride walking slowly at aisle of her own wedding.

Faith take the opportunity how the cemetery so peaceful. Baliw na bang matatawag kung handa niyang ibigay ang lahat makuha lang ang ganitong katahimikan sa buhay nya.

"Andito na ako,,, Pasensya na ngayon lang ulit ako nakabisita ha" wika nito. May halong lungkot sa mga tinig.

"Kung andito ka lang edi sana sabay natin hinaharap tong napakasamang mundo.... E-edi sana,,, may nakakapitan at nakukuhaan pa ako ng lakas.... Sama mo na lang ako jan Fate! Kambal naman tayo di ba? Dapat kung nasaan ka andun din ako!". Sigaw ni Faith habang ang mga luha ay muli nanamang nagpapatakan sa kanyang mga mata. In her cry and sobs mararamdaman mo kung gaano kahirap ang mga dinanas nya.

" Hey... Wrong timing ba ako?" tanong ng isang lalake. Isang normal na boses na narinig na ni Faith kamakailan lang. "Bakit andito ka?" tanong nito habang pinupunasan ang mga luha sa kanyang mga mata.