Mabuti nalang at may nakakita ring mga tao at tumulong. I called the ambulance dahil hindi ko alam kung ano ang nangyari sakanya. It might be dangerous.
They said he was just overfatigue and hindi na nakayanan kanina ng katawan niya kaya siya nawalan ng malay.
"Iha mauna na kami," Paalam ng isa sa mga tumulong sa akin sa pagdala dito sa lalake. Gusto ko sanang sabihin na kailangan ko ring pumunta sa school at thirty minutes na ang nakalipas pero hindi pa naman nagte-text sa akin si Kuya Guard kaya baka hindi parin tapos.
Baka may pangwelcome ceremony pa sila kaya natatagalan.
"Pamilya?" Tanong sa akin ng nurse nang makita ako. Umiling naman ako. Nakaupo ako sa isang monobloc chair at hindi pa nagkakaroon ang lalake ng malay kaya hindi ko siya maiwan.
"Nakita ko lang siyang nawalan ng malay kaya tinulungan ko," paliwanag ko.
"Ganun po ba? Sabihin niyo nalang po kung nagkamalay na siya at kukunin namin ang record niya," Sabi nito at umalis.
I checked the time on my watch and it's almost eight. Makakaabot pa naman ako nito mamaya.
Kinuha ko ang salamin ko sa bag at napangiwi nang makitang magulo ang buhok ko. Well it's always been this way because it's naturally curly. I took out my comb and fixed my hair.
Even my glasses were askew and I didn't even noticed it. Haggard pala ang mukha ko kanina.
I looked at the guy who was laying on the hospital bed. Di tulad kanina ay bumabalik na ang kulay ng kanyang labi. Nakadextrose rin ito dahil wala raw itong kinain ng ilaw araw.
Kaya pala siya kanina naririnig and ganun nalang siya kukain ng ibinigay ko.
I sighed. Kawawa naman. I wonder what happened to him? Mukhang mayaman pa nga at hindi sanay sa mga bagay na pangmahirap.
His eyelids moved and I was like a family member na nakitang nagigising na ang ilang taon nitong kapamilya.
Kailangan ko na ring bumalik sa school!
Napaupo ito and the bed creaked as he ran his fingers through his hair. Ngumiwi siya at itinaas ang kamay na kung saan ang dextrose.
"Where am I?" He croaked but it is more like a qeustion to his self rather than asking someone near him.
"Nahimatay ka kanina kaya dinala kita rito," I told him. Napatingin siya sa akin and he raised his hands to brush his finger on his hair to and hanged it on top of his head just to see a clearer vision.
His brows furrowed when he saw me.
Adding the fact that his other hand na nakadextrose ay napasupporta sa kama. Gwapo niya talaga.
"Sino ka?" He asked me. Palihim akong napasimangot sa sinabi niya. Wlaa man lang bang thank you diyan? Parang mas mabait siya kanina sa tindahan eh.
"Overfatigue ka lang at ginutom wala kang amnesia," I told him with a slight of sarcasm.
He closed his eyes and his forehead creased and bumitaw sa pagkakahawak sakanyang buhok. When he opened his eyes parang naliwanagan na siya.
"Ah. Thank you… again, " He breathed. Ngumiti naman ako at tumango. Atleast he knows how to appreciate.
"Nga pala kukunin raw ng nurse ang records mo. Hindi kita kilala kaya hindi ko naman maibigay kaya- h-hoy… A-anong ginagawa mo?" Gulat kong tanong nang hinila lang niya ang dextrose at sumirit ang dugo niya mula sa pinanggalingan ng karayom. Hindi naman ako takot sa dugo pero biglaan niya itong ginawa at baka kung mapano siya.
