Street Delinquent

-10-

Ik word om 9 uur wakker. Langzaam kijk ik rond en vraag me af waar ik ben.

'Right.' Ik sta op wanneer ik me heb herinnerd in Xavier's huis te zijn. Ik loop naar de keuken en kijk wat rond in de kastjes. Zou ik American pancakes voor ons maken? Ach ja waarom niet. Na ruim een kwartiertje heb ik 2 bordjes met 2 stapeltjes van kleine, ronde pancakes. Ik stop er wat fruit op met wat siroop. Ook schenk ik 2 glazen in. Ik loop de kamer in waar Xavier nog steeds ligt te slapen. Ik krijg een mooi idee. Ik loop de keuken in en pak een glas water. Langzaam loop ik naar zijn kamer. Ik doe het licht aan. Xavier krijgt een frons op z'n gezicht, mompelt wat en draait zich om. Langzaam loop ik naar hem toe.

'Xavier!' Fluister ik hard.

'Wat?' Mompelt hij.

'Ik wil je wat laten zien.' Hij doet 1 van z'n ogen open. Nadat hij het glas heeft gezien staan z'n ogen wijd open.

'Kayla, doe dat weg.' Zegt hij.

'Hmm.... nah.' Ik gooi het water in z'n gezicht en ren weg. Ik blokkeer de deur snel met een stoel en ren naar de keuken.

'Kayla! Laat me eruit! Ik krijg je echt wel!' Ik moet lachen. Na wat gemompel en wat grof taalgebruik krijgt hij de deur open. Ik zit op het aanrecht en houd het bord met pannenkoeken vast.

'Kayla je kan beter- wow... thx ziet er goed uit..' Ik begin te lachen en schuif het bord naar hem toe.

'Eet smakelijk.' Ik knipoog naar hem en neem een hap. Nadat we klaar zijn gaat z'n telefoon over. Hij draait hem om en fronst dan.

'Wat?'

'Onbekend nummer... iedereen die me normaal belt staan in m'n contacten.'

'Oh..? Ga je opnemen?'

'Denk 't.' Hij pakt de telefoon en houd hem aan z'n oor.

'Hallo..?' Vraagt hij. Hij is even stil. Langzaam zie ik z'n ogen kil worden.

'Is dit een grap?' Hij staat op en loopt naar z'n kamer. Hij zwaait de deur achter hem dicht. Ik krijg een frons op m'n gezicht. Wat is er nu weer? Ik loop naar z'n kamer en zet m'n oor tegen de deur.

'Dat kan je niet maken!' Hoor ik vaag. 'Wie ben je überhaupt? Je klinkt niet als Chase.' Weer is het stil. 'Wanneer? .... Oke, fine. Ik doe het wel.' Ik haal m'n oor weg en ga aan de tafel zitten terwijl k een kop thee inschenk.

'Wat is er?' Vraag ik wanneer hij weer aan de tafel komt zitten. Hij kijkt me aan alsof hij zich kut voelt.

'Niks.' Hij pakt een kop thee en neemt een slok. 'Het is beter als je weg gaat..' Ik kijk hem vragend aan. 'Zeg niet dat k je niet heb gewaarschuwd.' Zegt hij dan.

'Voor wat?'

'Kayla.' Ik kijk hem raar aan. 'Ga alsjeblieft weg. Onze overval gaat niet door.'

'Wat? Hoezo! Gast spill the fucking tea!'

'Nee Kayla! Het gaat niet door oke?!'

'Zeker wel! Ik heb dat geld nodig, dus we doen het.' Ik kijk hem geïrriteerd aan.

'Fine. Maar dit heb je aan jezelf te danken.' Hij staat op. 'Nou, ga alsjeblieft weg.' Hij doet de deur open. Ik pak m'n kleding en doe het aan. Ik loop de deur uit. Bij m'n auto aangekomen besef ik dat ik z'n shirt nog aan heb. Ik zucht maar stap dan toch in. 'Zal wel.' Mompel ik en rijd weg.

De dag van de overval.

Ik klop aan bij z'n deur en gooi m'n tas over m'n andere schouder zodat hij recht hangt. Na een paar seconden doet hij de deur open.

'Weet je, we moeten dit echt niet doen.' Zegt hij. Ik rol met m'n ogen.

'Idk what call you got from a creepy guy but like- im doing this.' Hij zucht.

'Eigen schuld.' Hij laat me binnen en verteld me alles nog 1 keer. Bij het gedeelte met de zip-line hapert hij even. Ik trek me er niks van aan.

'Je hebt die zip-line gister geplaatst right?' Hij knikt. 'Aight, let's do this.' Ik loop z'n huis uit. Iedereen slaapt nu nog. Ook op straat is het verbazingwekkend rustig. Met een naar onderbuik gevoel stap ik de lift in. Niet veel later staan we voor het gebouw. Ik kijk rond en zie wat vuilnisbakken en een balkon. Ik ren naar de vuilnisbakken toe en spring erop terwijl ik me aan het balkon vast houd. Ik klim omhoog en zie niet echt iets... ik klim weer naar beneden en zucht.

'Hier over nagedacht of niet?' Hij lacht.

'Yup.' Hij rent naar een ander gebouw en klimt met een mini trappenhuis dat buiten staat omhoog. Ik zucht.

'Saaaaai.' Ik klim hem achterna en we staan op het dak van het andere gebouw ernaast.

'Laat me je skills maar eens zien chickie.' Ik grijp naar m'n hart en hij grijnst. Hij reng eropaf, doet een arabier en een dubbele salto naar het andere dak. Ik grijns.

'Is dat alles?' Met een opgetrokken wenkbrauw begin ik te rennen. Radslag, arabier, dubbele schroef. 'Ez.' Zeg ik en knipoog. Niet veel later staan we in t huis. We horen de voordeur net dichtvallen. Hij zet de machine voor het slot op de juiste plek en gaat zitten.

'Dus... waarom zo gespannen?' Vraag ik als ik zie hoe z'n been op en neer gaat.

'Huh? N-niks.' Stottert hij. Ik trek een wenkbrauw op en zucht. Hij kijkt op z'n horloge.

'Hoe laat is het inmiddels?'

'Het is... 9:48.'  Ik zucht weer.

'Nog 12 minuten. Dit is saaai... ik ga effe het dak op om wat dingen te oefenen. Ben zo terug.' Ik klim het dakraam uit en sta op het dak. Ik buig een bruggetje om, oefen m'n verschillende handstanden en probeer wat nieuwe combi's. Na ongeveer 10 minuten ben ik klaar. Ik hop heg dakraam weer in.

'En?' Hij kijkt om. 'Hij's net afgegaan, ik wou effe op jou wachten though. Anyways, de code is.. 18927.

'Rare code man.' Hij knikt. Hij opent de kluis en ik bijt op m'n lip. Stapels aan geld, zelfs wat sieraden. Ik stop alles in onze rugzakken en stap naar buiten. Het is inmiddels 10:04. Het warenhuis is al 4 minuten open. Ik loop naar buiten en sla m'n riem om de zip-line. Ik spring en glij zo naar het gebouw. Het is echt heel leuk. Eenmaal aangekomen maak ik het dakraam open en spring ik naar binnen. Ik doe m'n muts af en stop hem in m'n tas. Xavier volgt niet lang na me, hij stapt naar buiten terwijl hij z'n vest uit doet. Ik steek m'n hand uit om hem aan te nemen maar hij geeft het niet. Net zoals z'n bivakmuts. Ik kijk hem raar aan maar dan loopt hij weg. Wat is er toch met hem? Ik schud het van me af en kleed me om. Nadat k m'n spullen in m'n tas heb stap ik naar buiten. Xavier is nergens te bekennen. Hij zou toch op me wachten?

'Xavier?' Vraag ik. Geen antwoord. Wtf! Snel ren ik de trappen naar beneden af richting de uitgang. Xavier staat bij de kassa terwijl hij een random tas koopt.

'Xavier!' Hij kijkt om, betaalt de mevrouw het geld en loopt weg. Als hij het hoekje om is ren ik achter hem aan en trek aan de deuren. Ze zijn dicht. Langzaam in paniek rakend kijk ik om me heen. Wat kan ik doen? Xavier was hier net nog.

Uit het niets hoor ik sirenes. Ik kijk naar buiten en zie politie auto's. Een stuk of 5. Ze sluiten de uitgang af. Ik zie mannen met wapens uit de auto's stappen en op de deur richten. Iemand breek het slot vanaf de zijkant in een fractie van een seconde open en ik hoor hoe ze zeggen dat ik de tas moet laten vallen en met m'n handen in de lucht naar buiten moet komen. Xavier... hij had het gepland, dit allemaal. Hij heeft me afgetipt en is er zelf vandoor gegaan. Tranen vormen zich in m'n ogen. Een brok ontstaat in m'n keel. Ik doe m'n ogen dicht en doe wat ze zeggen. Langzaam glijd er een traan over m'n wang. Ik voel hoe m'n armen achter m'n rug worden vastgebonden en open m'n ogen. Ik kijk opzij en zie Xavier. Hij kijkt gelijk weg. Een korte "het-spijt-me" blik en hij's weg. De tranen rollen over m'n wangen en ik sluit m'n ogen weer. Voor ik het weet wordt alles zwart terwijl ik in m'n tranen verzuip...