Neydi ki hayatın rengi birilerine tutulup aydınlığa kavuşmak mı? Kendi karanlığımızda kalıp bize umut olacak küçük bir beyaz nokta beklemek mi?
Peki birilerine tutununca zifiri ruhumuz aydınlıkla mı buluşacaktı. Bazen aydınlık ve karanlık kavramları bize basit geliyor. Peki ya hayatımızda izlediğimiz yol bu iki etkene bağlıysa.
İşte o zaman duraklayacak bir istasyona ihtiyaç duyuluyor.Bizler birilerine tutulup aydınlığa kavuşacağımızı zannediyoruz.Aydınlık kelimesi o kadar gözümüzü bürüyorki o başka birilerini göremiyoruz.Biz aydınlığı kendimiz için istiyoruz ama bizi bu yolda ilerletip elini uzatan o birilerini göremiyoruz.Peki sen bugün hangi birilerini görmezden geldin :))
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAKLI KALANLAR
Kurgu Olmayanİçimden geçenleri ,söylemek isteyip anlaşılmamaktan korktuğum yazıları paylaşacağım:)
