SİLLAGE *Jikook*

Saudade

İlk başta inanmamıştım.Öncekiler gibi sandım. Sadece denemiştir dedim. Yanlış olduğunu düşündüm. Yanlış kişiyi çağırmışlardı. Bir karışıklık vardı sanırım. Tekrar kontrol ettiler mi? Nabzını hissedememiş olabilirler mi? Ben her seferinde az da olsa hissederdim.Acaba onlar hissedememiş miydi ?Narindir bilekleri,incecik. Dokunsan kırılacağından korkacağın zayıf bir çiçek dalı gibi. Çiçek hiç açmış mıdır bilmediğim o dalda kaç kesik gördüğümü bilirim sadece. Kesik yoktu bu sefer,kan yoktu,paramparça kollar yoktu. Kolları kadar ince boynunda hiç de tenine yakışmamış bir iz ,kaldıkça kendini belli eden silinmesini istediğim bir iz.

Halbuki erken çıkacaktım bugün,doğum günüydü. İstemediği halde pasta alacak, mum dikecektim. Üflemekte inat edecekti. Ben yine onun için her defasında üfleyecek ve bir dilek dileyecektim. Asla gerçekleşmemiş olan bir dilek. Küçükken bir anne dilerdim ,izlerdim parktaki çocukların annelerini, neler yaptığını,sanardım ki annem de öyle olabilir . Sonra annemi değiştirmek istemediğimi fark ettim sadece düzelmesini diledim.Yıllar geçti ve ben sadece yaşasın istedim.

Beklemedi beni.

Beklese engel olabilir miydim? Bu kadar kalmak istemeyen birini nasıl ikna edebilirdim. Edememişim. Hiç ikna olmamıştı ki. Her kurtarışımda beni neden kurtardın diye sitem eden o bakışlar cevaptı belki de bunca zaman. Nasıl izin verirdim gitmesine. Hem her şeyim hem de hiçbir şeyimdi o benim.

Morgun önünde teşhisi yaptıktan sonra öylece oturmuştum. Yetim olan onun benden başka kimsesi yoktu. Benim de artık kimsem yoktu. Ne yapacaktım şimdi ? Ne kadar ironikti. Onsuz bu zamana kadar her şeyimi yaptığım halde şuan ne yapacağımı bilmiyordum.

Komşular bulmuş. Yukardan gelen yüksek sesden ve uzun süren sessizlikten tedirgin olmuşlar. Yüksek ses düşen tabureydi , sessizlikse onun çıkardığı son ses olmuştu.

18 yaşıma bir ay sonra basacaktım. Hiçbir akrabamız yoktu. Kalacak tek yer evimizdi ona da ben gitmek istemiyordum.Şu an buna hazır değildim.

Her zaman yanımda olan oba~chan yine beni yalnız bırakmamış ve yanında kalmamı istemişti.Yoksa korunmaya alınmak zorundaydım devlet tarafından.Öyle güzel kalbi vardı ki ona hayır diyemez aklının benim yüzümden endişeyle dolmasını sebeb olamazdım. Ama yaşımı doldurup reşit olduğumda evimize tekrar gidecektim. Sonsuza kadar ona yük olamazdım. Şimdilik , şimdilik o eve girmek istemiyordum. Tek başıma kalacak gücü bulamıyordum. Ah anne biraz daha kalamaz mıydın benle ? O kadar mı sevmedin beni? Ya hiç sevdin mi beni ?
——————————**—————
İki hafta kadar okula gitmemiş sadece oba~chanın bana verdiği küçük odada yatağımda ufacık ,kendimi böcek gibi hissederek yatmıştım. Yemek istemiyor , konuşmak için bile kelimeleri bulamıyordum. Aklımda ki son görüntüsünü gündüzken karşımda,gece rüyalarımda görüyordum. Hiçbir şey anlatmadım oba~chana bunları bilse çok üzülürdü, hoş elinden bir şey de gelmezdi. Kaldığım için yeterince yük olmuşken bunları da anlatıp onu üzmeye hakkım yoktu.

Onu da uzun süredir görmemiştim. Arada gözlerimin önüne parlak gözler geliyordu sanki kötü görüntüleri dağıtmak ister gibi. Orda endişeli bakışlarıyla izliyordu. Onları görünce biraz nefes aldığımı hissediyordum. Çok kez aramış ama hiçbirine dönmemiştim. Dönememiştim. Ne diyecektim ? Ne denir ki. Aklımı da sanki annemle birlikte gömmüştüm. Bundan sonrasında ihtiyacım yokmuşçasına kalmıştım bomboş kafayla .En son Aki ile açık açık konuşmuş itiraf etmiştim düşüncelerimi. Ama ne dediğimi bile hatırlamıyordum.Nasıl olsa yüzleşecektik. Ona inanıyor ve güvenmek istiyordum.

Üç haftayı devirirken ben okula gitmek için kendimde bulmadığım o gücü yatakta arıyormuşçasına yine yatıyordum. Zil çaldığında öğleden sonraydı. Acaba oba~chan erken mi gelmişti? Ama anahtarı vardı. Unutmuş olabilir diye hızlıca kalkıp paspal bir şekilde kapıya doğru paytak adımlar attım. Her adım atışımda sanki tüm gücüm tükeniyor , ayaklarımdan enerji çekiliyordu. Yürümeyi unutmuştum,yemeyi,biraz daha bu acıyla kalsam nefes almayı unutacak çöp bedenimle kalacaktım.