,,Remember me" - Frodo Baggins fanfiction

5.

Minął tydzień od dnia, w którym ją spotkali. Lenora trochę się zmieniła. Zaczęła dochodzić do siebie. Zrobiła się bardziej rozmowna. Jej rana też powoli znikała. Frodo miał nadzieję , że w końcu uda mu się  porozmawiać z hobbitką. Niczego bardziej nie pragnął. Cały czas o niej myślał. Zastanawiał się, co może zrobić żeby była trochę weselsza. Bo mimo tego , że powoli wracała do siebie, brakowało jej wesołości i uśmiechu. "Przynajmniej nie jest już taka wycieńczona" - myślał Frodo, przyglądając się jej uważnie. Ostatnio robił to coraz częściej. W nowej sukience wyglądała naprawdę ładnie, jeszcze ładniej niż wcześniej.
************************************
Pewnego, deszczowego dnia, Lenora wyglądała przez okno. Ostatnio zdarzało się jej to coraz rzadziej. Frodo podszedł do niej. Postanowił po raz kolejny spróbować z nią porozmawiać.
- Jak się czujesz? - zapytał łagodnie.
- Na pewno lepiej niż wcześniej, wcześniej było źle- odparła .
- już nigdy nie będzie źle... Nie musisz się cały czas smucić...- zaczął Frodo Pragnął ją pocieszyć. chciał, żeby się wreszcie uśmiechnęła.
- Muszę , wiesz? - odcięła się Lenora, odwracając się do niego -  Jak mam nie być smutna? Może Twój wujek jest naprawdę miły i dobry, że mnie tutaj przyjął, ale nie zastąpi mi on rodziców! Nie muszę się cały czas smucić...Jak mam się nie smucić?? Straciłam ich na zawsze! Wracaliśmy do Shire, byliśmy już tak blisko...ale wtedy na nas napadnięto! Widziałam jak orkowie ich zabijali! Widziałam ich wielki ból i cierpienie., Widziałam ich śmierć !Nawet nie wiesz, jakie to było straszne , nie rozumiesz tego , co czułam! Dobrze , że zdążyłam uciec, ale... Nie było łatwo..
- Moja biedna- przytulił ją Frodo. Lenora zapomniała o tym, że powinna być silna i całkiem się rozkleiła. W jego ramionach poczuła się bezpiecznie.
- Doskonale Cię rozumiem- szepnął do niej Frodo- ja także straciłem rodziców . Było to bardzo wcześnie, nawet nie zdążyłem ich poznać. Myślisz, że nie jest mi z tego powodu przykro?
- Przepraszam, że byłam dla Ciebie niemiła, ale ....nadal jest mi ciężko, szczególnie , gdy myślę o rodzicach. Wiem , że chciałeś tylko ze mną porozmawiać i pocieszyć mnie .
- W porządku. Ja wcale się nie gniewam. - wyjaśnił, patrząc w jej śliczne oczy.