İmkansızım {¢}

{¢}

27 Ocak pazartesi.

Bize 2 hafta tatil vermişlerdi. Bu tatilin ilk haftası çok soğuktun benle. Çok qururlu biriyim aslında. Ama konu sen olunca qururumu bir kenara bırakıyorum. Benimle soğuk olan insanlar soğuk olur, hatta uzaklasırdım aslında. Ama senden uzaklaşamıyorum. Sanki sen mıktatıssın da beni kendine çekiyorsun. Sana her yazdığımda benimle soğuk mesajlaşıyordun. "Noldu? Acaba ben mi bir şey yaptım?" Diye sordum kendi kendime. Sana da sordum ama inkar ettin. Ama neden içimde bir tedirginlik var? Sanki benim yüzümden böyleymişsin gibi hissediyorum. Hisslerimde yanılıyor muyum acaba?

Her şey bir yana, biz ilk defa bu kadar uzaktık. Ne konuşuyorduk, ne de bir birimizi görüyorduk. En son salı günü görmüştük birbirimizi. Ben çok heyecanlıydım, konuştuğumuz o 10-15 dakika içerisinde. O günden sonra sadece mesajlaştık. Ama yine çok soğuktun. Seni çok mu sıkıyordum? Ya da arkadaşının eski sevgilisine bir şeyler hissetmek sana koydu mu? Bizden bir bok olamayacağını söylemek isteyipte söyleyemiyor musun bana? Çok mu şey istedim?

Sorular çoğalıyordu kafamda. 1 hafta yemek yemedim. Sadece çay ve su içtim. En sonunda gece 2:33 gibi annem zorla ekmekarası salam yedirtti bana.
Öbürgün annemin bir psikolok arkadaşı ve çocukları misafir gelmişti. Annem durumu ona anlatmış. O da benimle konuştu ama anlatmadım ona olanları. Anneme ergenlik çağında olduğumu, bunalıma girdiğini falan söyledi. O gün de zorla yemek yedirtmişti annem. Dün kendime vakit ayırmak istedim. Bekı'ya gitdik bu yüzden. Yediğim tek şek ferie oldu. Çünkü tok hissediyordum kendimi. Aysun bunları öğrendiğinde zaten Kolej açıldığında bana zorla yemek yedirteceğine yemin etti.

Hayır canım çok ta yanlıyordu. Eskiden daha çok yanıyordu. Ama şimdi sana olan sevgimi bildiğin için içim birazcık rahattı. Ama yine de kalbimin çatlama sesini duyuyorum bazen.

En son mesajlasmamızda sana 1 hafta yazmayacağım demiştim. Onun üzerinden 2-3 gün geçti. Ama bu 2-3 gün 2-3 yıl gibi geldi bana. Zordu sana yazmamak, senin sesini duymamak, seni görmemek. Sen dayanamaz ararsın demiştim içimden ama tam aksi oldu. Sanki ben yokmuşum gibi yaşıyorsun. Ben hiç olmamıştır gibi. Dün gece bir kitap bitirdim. 'Noranın Günlüğü' adlı bir kitap. Noranın yaşadıklarıyla kendi yaşadıklarımı,hisslerimi benzetiyorum. Kız sanki beni yazmıştı.

Bu satırları yazarken gözlerimden gelen yaşları engelliyemiyorum. Sildikçe yenileri akıyor ve ben silmekten yoruldum. Göz yaşlarım aslında umutlarımı. Gözlerimden birer birer akarak intihar ediyorlardı. 

Seni çok özledim. Hem de çok. Hiç kimseyi özlemediğim kadar özledim hem de. Hiç bir erkek için akıtmadığım göz yaşlarımı senin için akıtıyordum. Hiç bir erkeğe açmadığı kalbimin kapılarını senin için açtım ben.

Sen:
Gözyaşımsın.
Umudumsun.
Hayalimsin.
Hatıramsın.
İlk aşkımsın.
Kalbimin.
Dostumsun.
Derdimi bölüştüğümsün.
Uykusuz gecemsin.
Sen benim için her şeysin be adam.

Seni seviyorum...