Psikopat Çete

BÖLÜM-5-

DÜZENLENME TARİHİ: 30.05.2021
SON DÜZENLEME TARİHİ:08.01.2024

DUYURU:  Bölümleri hızlı yazmak ve uzun yazmak istiyorum ancak bu isteğimi bir anda gidiyor çünkü okunma sayısına göre oy çok az lütfen okuduktan sonra oy verirseniz emeğim boşa gitmemiş olur!!!

Efsundan;
Tamamen sıradan bir insandım şu anda. Kocam dışında kimse bu halimi görmemişti görmezdide çünkü sıradan bir hayatım hiç bir zaman olmamıştı bende sıradan bir insan hiç olmamıştım.

Belkide sıradan insanların hissettiği tek bir duyguyu hissetmiştim oda aşk. Yamana bir çok şey borçluydum onun sayesinde bu kadar güçlüydüm onun sayesinde yıkılmazdım.

Yıkılsam bile Yamanın beni kaldırıcağını biliyor ona sonsuz güveniyordum. Ancak olmaması gereken bir şey oldu.

Bu çatışma ortamında asla olmaması gereken bir şey oldu Yamana söyleyince ne tepki vereceğini bilmiyordum belkide ilk defa korkuyordum.

Bunları düşünmeye zamanım yoktu hazırlanıp gitmeliydim önce kısa bir duş alıp kızıl saçlarımı kurutup hacimlendirdim sonrasında siyah pantolonumla siyah tişörtümü ve siyah kabanımı giyindim.

Dolabımda siyahtan başka renk yoktu aynı hayatım gibi. Simsiyah bir hayata onu dahil edemezdim.

Odadan çıkıp yamanın yanına gitmiştim. Sinirli şekilde telefonla konuşuyordu. Ufak bir öpücük verdikten sonra korumaların olduğu arabaya binmiş yola çıkmıştım.
...

Boranla yaşadığımız ufak atışmadan sonra Yaman gelmiş beni almıştı arabada sorgulayan gözlerle ona bakıyordum. "Sen gelmeyecektin noldu?" Diye sordum

İçimi görmeye çalışır gibi bana bakıyordu. "Bana söylemek istediğin bir şey yok mu Efsun? " diye sordu sorgulayan gözlerle.

"Neyden bahsediyorsun sevgilim?" Diye sordum anlamazca. Sinirle güldü. "Bak güzelim bir şeyi saklamak istiyorsan kanıtı ulu orta yerde bırakmamalısın!" Diye sakince konuştu.

Yutkundum. Ben bir gerizekalıydım. "Öğrenmişsin..." diye fısıldadım. "Neden saklama ihtiyacı duydun bunu benden Efsun?" Diye sordu.

"Saklama değil bu Yaman sadece ben hala şoktaydım dönünce konuşacaktım seninle." Dedim sinirle bana baktı. "Ya bir şey olsaydı! Gittiğin yer güvenli bir yer değildi biliyorsun! Daha yeni öğrendiğimiz bebeğimizi ya kaybetseydik!" İç çektim. Bebeğimiz... Bizim bebeğimiz...

Bu karanlığa doğayacak bir bebek... "Yaman biz simsiyahız o bu karanlığı hak etmiyor..." dumura uğramış gibi baktı bana. "Sen istemiyor musun bebeğimizi?" Hızla konuştum. "Hayır hayır senden benden bir parçayı nasıl istemem ben ama o bu karanlığı istemez bu düşmanlıkları arkamızda bırakmalıyız gerekirse bu ülkeden gitmeliyiz bebeğimiz için." Dedim tereddütle bakıyordum.

"Haklısın güzelim haklısın ama O'nu bitirmeden olmaz biliyorsun O'nu bitirdikten hemen sonra gideceğiz söz veriyorum." İç çekip kafamı salladım. "Peki kocam peki"

Gülümseyip sarıldı bana. Hala şaka gibiydi ben anne oluyordum.

O'nun anlatımından;

Karşılaşmamız için daha çok erkendi. O hazır değildi onu kaybedemezdim nolursa olsun kaybetmeyecektim onu.

Önce bana baktı sonra ayakları geri geri adımladı başını olumsuzca salladı bir kaç defa ağzını açıp kapattı en son gözleri kaydı tam yere düşmek üzereyken kucağıma aldım arabaya binip evime gittim.

Artık o hep yanımda olacaktı başta tehdit etmem gerekebilirdi ama sonrasında beni anlayacaktı beni tekrar sevecekti sevmek zorundaydı ben onu deli gibi severken o beni sevmeyi bırakamazdı ki.