Mila: De anonieme dief

Hoofdstuk 16

Charlie Pov

Als ik wakker wordt, voel ik me duizelig en misselijk. Het is zwart voor mijn ogen. Ik heb een soort van een blinddoek voor mijn ogen. Als ik aan mijn handen en benen ruk voel ik dat ze zijn vastgebonden en het doet pijn als ik ze beweeg. Als ik het rond voel met mijn handen. Ook al gaat dat amper. Voel ik twee andere handen. 'Alex, ben jij dat?', vraag ik meteen. 'Ooh Charlie. Je bent er.', zegt hij. Ik hoor dat hij opgelucht is en dat ben ik ook. Ik weet niet waar we zijn. Wie ons gevangen heeft genomen. Maar dat we nog steeds samen zijn, is toch echt een opluchting. Ik voel hoe mijn hart bonst in mijn keel. Ik vervoeg mijn handen met die van Alex en ik voel hoe zijn handen trillen. We zijn bang. Heel bang; Wat doen we hier? Wie heeft ons gevangen genomen? en wat gaan ze met ons doen? Drie grote vragen die constant door mijn hoofd spoken. Ik hoop dat Jonas en Jimmy ons snel vinden. En misschien zijn wij nu wel dichter bij Mila dan we denken. Misschien zijn het dezelfde mensen die Mila hebben die ons nu hebben ontvoerd. Mijn gedachten razen maar door. Maar maar één ding wil ik echt en dat is hier zo snel mogelijk weg zijn. 

Jonas Pov

Jimmy en ik zitten in de kelder van het DAM. We hebben allebei geen oog dichtgedaan. We hebben alleen maar gedacht aan die opdracht die we vandaag gaan krijgen. Aan Mila, aan Charlie en aan Alex. Waar zijn ze? Wie heeft ze? Hoe vinden we ze? Ik heb er de hele nacht van wakker gelegen. Ik heb er de hele tijd over liggen nadenken. Eerst was het alleen Mila. Dat is al erg, maar nu hebben ze ook Charlie en Alex en als we niet oppassen, pakken ze misschien Jimmy en mij ook nog. Ook het gesprek met Elizabeth Andersen bleef in mijn hoofd rond spoken. Zeker haar laatste woorden. 'Als je haar nog levend terug ziet, tenminste ...' Zij weet meer. Ik weet het zeker. 'Wat moeten we nou doen Jonas? Nu hebben die creeps als Mila, Charlie en Alex. Wie weet is één van ons de volgende?' Ik knik naar hem. 'We moeten de opdracht voldoen die ze ons geven.' 'Wie zegt dat ze hun dan teruggeven?' 'Dat weten we niet. Maar als we niets doen, krijgen we ze zeker niet terug. We moeten hun opdracht doen en ondertussen gaan we gewoon verder met ons onderzoek.' 'Welk onderzoek? We zijn niet veel verder gekomen he.', zegt Jimmy. 'Die Elizabeth weet meer, dan ze zegt. Misschien moeten we eens naar die fabriek gaan van de familie Andersen, misschien vinden we daar een aanwijzing.', zeg ik tegen hem. 'Wat die verlaten fabriek? Zouden we dat wel doen?', vraagt hij. Ik zie zo in zijn ogen dat hij bang is. 'Ja wat moeten we anders. Heb je een beter idee?', vraag ik hem. Maar hij schudt meteen het hoofd. 

'Kom we moeten naar de les.', zegt Jimmy als hij op zijn horloge kijkt. Hij loopt naar de deur. 'Jonas.', zegt hij dan. Hij draait zich met een bang gezicht om en houdt een witte envelop in de hand net zoals die andere die we al gekregen hebben. 'Na de les.', zeg ik. Als ik de envelop uit zijn handen trek en Jimmy de kelder uit duw. Tijdens de les kan ik me op niets anders concentreren dan die envelop. Ik wil weten wat er in staat, maar ik wil het samen met Jimmy doen. We moeten dit samen doen. We zijn nog de enige twee over. 

Na de les loop ik meteen naar de kelder. Ik had acteren en Jimmy had theorie. Ik ben als eerste in de kelder. Ongeduldig wacht ik op Jimmy. Het lijkt wel eeuwen voor hij de kelder binnen komt spurten. Hij gooit zijn tas meteen op de grond als hij dan naar mij staart. Ik heb de envelop in mijn handen en ik staar er naar. Op de buitenkant van de envelop staat niets 'Doe open.', zegt Jimmy dan. Ik open de envelop en haal de brief eruit. Ik sla een zucht als ik de brief begin te lezen. 

Nu zijn jullie nog met twee. Ik heb nu niet alleen Mila, maar ook jullie vriendjes Charlie en Alex. 
Ik heb gezegd dat ik het hier niet zou bij laten. Ik zie jullie overal en ik weet alles. 
Jullie moeten deze opdracht voltooien om misschien één van jullie vriendjes terug te krijgen. 
De eerste opdracht is dat jullie dit dossier moeten gaan stelen op het archief van de politie.

Breng het dan naar Hamerstraat 26 voor woensdag 20:00
Tot dan! 
S. 

Ik sla een zucht als ik de brief gelezen heb. 'Dat gaat ons nooit lukken. Woensdag overmorgen al en een dossier gaan stelen op het archief van de politie?!', schreeuwt Jimmy in mijn oor. Ik probeer hem wat te kalmeren. 'Wat als we gepakt worden?', vraagt hij. 'Dan kunnen we Charlie, Alex en Mila zeker niet bevrijden.' Ik zit na te denken terwijl ik de brief over en over lees. 'Een dossier stelen op het archief van de politie en het voor woensdag naar de Hamerstraat brengen voor stipt om 20:00' 'Ja dat wisten we al.', zegt Jimmy die zich geen blijf weet. 'Waar is dat archief?', vraag ik aan Jimmy. Hij pakt zijn gsm en zoekt het op. 'Het archief is een apart gebouw aan de achterkant van het politiebureau. Er zit normaal enkel een medewerker. De politie komt er enkel als ze een dossier moeten hebben, maar vaak bellen ze ook gewoon dat iemand van hen het brengt. In het archief zijn dus slechts 1 tot 3 medewerkers.' 'Er is dus een kans dat we daar kunnen binnen geraken. Zonder opgemerkt te worden.', zeg ik. Ik zie hoe Jimmy zijn gezicht verandert. Hij vertrouwt het allerminst. 'Ja misschien wel, maar hoe die medewerkers gaan ons daar ook zomaar niet laten binnenlopen.' 'We moeten naar binnensluipen.', zeg ik. 'Of ons verkleden als politieagent.' Ik zie hoe Jimmy zijn ogen ver open sperren bij mijn idee. Al vind ik het best een goed idee. 

Brandon Pov

Ik sta bij de bureau waar ik elke dag verwacht wordt. Ik wacht op mijn nieuwe orders. Ik wacht op de vrouw die me in haar macht heeft. Ik hoor voetstappen achter me, maar ik blijf voor mij uit staren. De vrouw loopt langs me door en gaat achter het bureau zitten. 'Zo Brandon dankzij jouw gouden tip van gisteren hebben wij die Ghost Rockers wat schrik kunnen aanjagen. Die Charlie en Alex hebben we al.' 'Hoe jullie hebben die?', vraag ik kwaad. 'Ja we hebben ze ontvoerd en naar hier gebracht. Nu geven we Jonas en Jimmy opdrachten en dan krijgen ze misschien hun vriendjes terug. Jij hebt goed werk geleverd. Blijf zo verder doen.' Ze draait rond mij. Ze is veel te dicht en het maakt me ambetant. 'Ik stop ermee. Ik wil dit niet meer doen.', zeg ik dan tegen haar als ik haar kwaad aankijk. 'Ik ben goede vrienden met de Ghost Rockers. Ik kan hen dit niet aandoen. Ik deed dit alleen om Mila te kunnen bevrijden.', zeg ik tegen dat afschuwelijk mens. 'Dat is dan heel spijtig, want nu zul je ze helemaal niet bevrijden.', zegt de vrouw en doet dan teken naar de twee security mannen die me meenemen. 'Nee!!! Wat ga je met me doen?', roep ik nog naar haar maar het enige wat ze doet is lachen. Lachen zoals ze dat altijd doet. Dat afschuwelijk mens. 

Jonas Pov

Jimmy en ik hebben een heel plan uitgedacht hoe we deze opdracht gaan aanpakken. Tussen het archief en het politiekantoor is een klein steegje. Langs dat steegje sluipen we langs achter het politiekantoor binnen, onopgemerkt. Daar zijn de kleedkamers van de agenten, daar pakken we dan twee kostuums en kleden ons snel om. Met die uniformen aan lopen we dan naar het archief en halen zo snel mogelijk het dossier dat die S. van ons gevraagd heeft. Dan gaan we terug naar het politiekantoor en leggen de uniformen terug voor ze ons opmerken. Morgen gaan we aan de slag. We hebben maar les tot de middag. Dan gaan we ons plan uitvoeren. Hopelijk kunnen we dan Charlie, Alex en Mila snel bevrijden. Mila zit nu al zolang vast. Ik begin langzaam meer en meer schrik te krijgen of we ze ooit vrij zullen krijgen en nu zeker nu ze ook nog Charlie en Brandon heeft. 

Brandon Pov

De mannen van die vrouw hebben me een verdovend middel gegeven als ik wordt vastgebonden op een stoel. Ik kan amper bewegen. Mijn polsen en benen doen pijn als ik beweeg en ik zie alles wazig, maar ik voel wel dat er een stoel achter mij staat. Als een bange en hese stem plots vraagt: 'Wie is dit?' Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Ik ben het Mila.', zeg ik tegen haar. 'Ooh godzijdank.', antwoordt ze me als ze mijn handen probeert vast te nemen en met een kleine kracht er erin knijpt. Wat een opluchting dat ik Mila kan vastnemen. Ook al zitten we nu samen vast. Ik ben tenminste dichtbij haar nu en ik ga niets met haar laten gebeuren, maar dan ook niets.