Ηλιοτρόπια

10. Επιμελώς ακατάστατη

Ψέματα δε σου θα πω· δεν πέρασε μέρα χωρίς να διασχίσεις το νου μου αρχοντικά,
σα να 'ξερες πως ο τόπος τούτος σου ανήκει.
Σε κάθε δρόμο πολυσύχναστο περπάτησες με τη σιγουριά του πορθητή
και τα σοκάκια του μυαλού μου άφοβα γέμισες με τη παρουσία σου·
τόσο, που δε με τρομάζουν πλέον τα σκοτάδια τους.

Μόνο που είναι ακόμα κρύα κι αφιλόξενα· ακόμα υφαίνει η νοσταλγία δόλιες σκέψεις σαν ιστό σε κάθε τους γωνία.
Η ανάμνηση φυσά κι έρχεται σκόνη να καλύψει κάθε -κάποτε πολύχρωμη- επιφάνεια.
Κι είναι τόσο κακής ποιότητας αυτής της σκόνης το επίχρισμα, που κάνει μάταιη κάθε προσπάθεια της λογικής να ξεσκονίσει.

Θα μου πεις, τι φταις εσύ για αυτή την ακαταστασία;
Όσο κι αν δοξάζεσαι σ' αυτόν τον τόπο, το να βάλεις τα πράγματα σε τάξη δεν είναι δουλειά δική σου. Καθένας κύριος μονάχα του εαυτού του.
Κοίτα, λοιπόν, πώς εθελοτυφλώ για σένα απέναντι στο χάος μου: ήδη πάνε δύο χρόνια που τούτη η σκόνη καλύπτει το μυαλό μου.

Μη γελιέσαι, δεν είναι πως θολώνει το τοπίο και δε βλέπω με διαύγεια τι να καθαρίσω.
Μα να, μου χαρίζει μια βολική κι εύκολη μονιμότητα που τη χρειάζομαι:
πώς αλλιώς θα γράφω τ' όνομα σου αφήνοντας κι εγώ το δικό μου αποτύπωμα;