Είναι κάτι βράδια
που ο ύπνος δεν με πιάνει·
το μυαλό μου γνέθει σκέψεις
κι η καρδιά μου κύκλους κάνει.
Πώς τα έμπλεξε έτσι η Λάχεσις,
τι υφαίνει η Κλωθώ,
πότε θα κόψει η Άτροπος
και πότε θα σωθώ;
Πού πάνε τα καράβια,
πού ζει η μοναξιά;
Τι θέλει η νοσταλγία
κι όλους μας εξαπατά;
Γιατί κλαίει ο έρωτας,
ποιος του 'κλεψε τα βέλη;
Πού πήγαν τα φτερά του
και να έρθει πια δε θέλει;
Γιατί είσαι ακόμη στο μυαλό μου,
τι χρειάζεται να κάνω;
Πέρασαν άνθρωποι και χρόνια·
νιώθω αμφότερα να χάνω...
Ο Μορφέας σαν με πιάνει,
δείχνει ο ήλιος ν'ανατείλει.
Βάζω καφέ σε ένα φλυτζάνι
και χαμόγελο στα χείλη.
Δεν κρύβομαι στον πόνο μου,
δε ντρέπομαι ή φοβάμαι.
Στα όνειρα είμαστε μαζί
κι έτσι ευτυχής κοιμάμαι.
Μα η μέρα φεύγει και κυλά
δίχως δικό σου ίχνος.
Το βράδυ ζω σε επανάληψη·
πια ξέρω:
δεν θα με πιάσει ύπνος...
YOU ARE READING
Ηλιοτρόπια
Poetry"Η συγγραφή είναι μια υποτιμημένη τέχνη· ζωγραφίζεις πολύχρωμες εικόνες στο μυαλό των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας μόνο μαύρες λέξεις σε λευκό καμβά." Αυτή, λοιπόν, είναι η δική μου γκαλερί· ένας δρόμος διαφυγής -και λύτρωσης- που δύναται να σας φανεί...
