İNTİKAM UĞRUNA

4. Bölüm Astım krizi

Multimedya Koray ve Emir......

Bir yanda Emir, diğer yanda da Koray vardı. Emir'in öfkeden elini yumruk yaptığını gördüm. Genelde çok sinirli olduğu zaman böyle yapardı. Şuan burada kavga çıkması ya da tartışmaları istediğim en son şeydi.

Koray'ın avucundan hızlıca elimi kurtardım. Emir'e doğru dönüp " Geleceğini bilmiyordum. Neden haber vermedin ?" diye lafı ağzımda geveledim.

"Sürpriz yapmak istemiştim. Ama görüyorum ki yeni arkadaşların yerimi aratmıyor." demesiyle kalbim parçalanmıştı sanki. Kendisinin benim için ne kadar değerli olduğunu ve herkesten farklı olduğunu göremeyecek kadar kör olması kalbimi acıtmıştı.

Sesimin titrememesi için yutkunup " Ben...Ben sadece okuldan dönüyordum." derken kekelediğimi farkettim.

"Başka bir herifin arabasından kahkahalarla iniyorsun ve bu da yetmezmiş gibi başka bir herifte gelip yolun ortasında elini tutuyor." diye bağırdı. Ağlamak istemiyordum. Şimdi ağlayamazdım. Karşısında küçük kız çocukları gibi davranmamalıydım. Evet yanlış anlaşılmaya müsait bir tabloydu. Ama beni dinlemesi gerekmezmiydi?

"Bana bağırma. Dinlemeden kendi kafanda birşeyler kuruyorsun sonra da gelmiş burada bağırıyorsun. Hiçbirşey bildiğin yok. " dedim bağırarak.

"Anlat bileyim o zaman . " ne diyecektim şimdi olanları anlatsam Koray'la kavga ederlerdi.

"Hadi bekliyorum." diye kükredi. Koray, Emir'i omzundan itip "Kıza bağırmayı kes yoksa çok fena olacak!" derken sesindeki öfkeyi hissedebiliyordum.

Emir'in sinirli bir şekilde kahkaha atıp Koray'ın elini omzundan itmesi bir oldu. "Ne yapıp yapmayacağımı sanamı soracağım lan! " diye bağırırken kendimi çok kötü hissediyordum. Gerçekten kavga çıkacaktı. "Koray git burdan." diyebildim.

Bi Mert eksikti simdi o da yanımıza geldi tam oldu. "Hey sakin olun..! Ne alıp vermediğiniz var ? Koray sende sakin ol abi." diyerek Koray'ı tutup ilerletmeye çalıştı. Koray'ın gözlerine baktığımda ağlamaklı bi ses tonuyla" Git lütfen!" dedim. Eğer Emir biraz daha üstüme gelseydi ağlayabilirdim. Normalde çok ağlayan biri olmamama rağmen Emir'in söylediği bütün kötü sözler kalbime bir çığ gibi düşüyordu. Bu nedenle ağlardım. Hemde hıçkırıklarla...

Koray ağlayacağımı fark etmiş olacak ki "Peki, şimdi gidiyorum. Ama sen istediğin için tamam mı? dedi.

Koray arabasına bindiği zaman yanımızdan hızlıca geçti. Emir'i tutup sahile doğru çekmeye başladım. Tabii bu biraz zor oldu. Kolundaki elimi sertçe tuttu.

"Açıklamanı bekliyorum." dedi. Sesi hala yüksekti. Gözlerim dolmaya başlamıştı. Buna rağmen konuşmaya başladım"Bak öncelikle o arabasından kahkahalarla indiğimi söylediğin kişi Mert. Yeni yan komşumuz ve şimdiki okulumda yeni sınıf arkadaşım oluyor." derken içimdeki ağlama hissini bastırmaya çalışıyordum.

"Peki o diğer pezevenk kim? " diye bağırdı. "Sana nasıl dokunabilir orospu çocuğu!? Iki gün uzaklaşıyoruz bir geliyorum etrafında bir sürü herif! Ne yapmamı bekliyorsun? " gözümden bir damla yaş akmıştı. Bu sözleri gerçekten çok ağır gelmişti.

"Sen..Sen neler diyorsun böyle? Ne dediğinin farkında mısın ?" dedim. Ağlamaya başlamıştım.

"Evet farkındayım. Artık bıktım! Senin çevrendeki erkekleri temizlemekten bıktım! Benim senin hayatındaki yerim ne ?" diye sordu.

"Sen kendinde değilsin Emir. Nasıl böyle birşey söylersin? Benim hayatımdaki yerini bilmiyormusun yani ? " dedikten sonra arkamı dönüp adımlarımı hızlandırdım. Hıçkırıklarla sahile doğru ilerliyordum. Emir beni tutup kendine çevirdi. Elleriyle gözümdeki yaşları silmeye çalışıyordu. Daha sonra başımı göğsüne yasladı. Onu özlemiştim. En çokta bana sarılmasını özlemiştim. Saçlarımı okşayarak "Şşş.. Özür dilerim. Özür dilerim. Seni kırmak istememiştim. " diye soludu.