ကျွန်တော်ချစ်သော..ဦး Completed(Zawgyi+Unicode)

Part 11

Zawgyi

လုံ႕လကိုစာျပေပးဖို႔ေ႐ြးျခယ္လိုက္တဲ့ေနရာကဧည့္ခန္း၌ျဖစ္သည္။မင္းေဝရဲ႕အခန္းပင္ျဖစ္ေစလုံ႕လရဲ႕အခန္းပင္ျဖစ္ေစတျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕အခန္းမွာသြားၿပီးသင္ေပးဖို႔ကအဆင္မေျပဘူးေလ..
ဒါေၾကာင့္သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့ဧည့္ခန္းကိုပဲဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတာ။
"မင္းကေတာ္ေတာ္ဥာဏ္ေကာင္းတာပဲ..အရိပ္ျပ႐ုံနဲ႕အေကာင္ျမင္တယ္.."
ပထမဆုံးအေနနဲ႕သခၤ်ာစာကိုသင္ျပေပးေနရာလုံ႕လကေတာ္၍သင္ခန္းစာတစ္ခုေလာက္ကိုပုံစံနဲ႕တြက္နည္းကိုေျပာျပလိုက္တာနဲ႕တျခားပုစ္ဆာေတြကိုလဲျဖတ္ထိုးဥာဏ္နဲ႕တြက္နိုင္ေတာ့မင္းေဝသူ႕ကိုခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။
"အဲေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူး..သင္ေပးတဲ့သူကေတာ္လို႔ပါ၊ကြၽန္ေတာ္လဲဦးမင္းေဝကိုအဲေလာက္နားလည္လြယ္ေအာင္သင္ျပေပးနိုင္လိမ့္မယ္လို႔မထင္ထားဘူး.."
"ငါဆိုတာအစုံစားတဲ့သတၱဝါ၊ဂေလဂေခ်၊၁၀၉ ၁၁၀ေကာင္ဆိုၿပီးမင္းထင္ေနတာမဟုတ္လား.."
"အဲေလာက္ႀကီးလဲမဟုတ္ပါဘူး၊အရင္ကေတာ့ဦးမင္းေဝကိုအထင္မႀကီးခဲ့ဘူး.."
"ဒါဆိုအခုေရာ..အထင္ႀကီးတယ္ေပါ့.."
"အင္း..ဟိုေန႕ကဦးမင္းေဝကိုေအာ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္..အဲဒီေန႕ကစိတ္ကလဲမပ်က္မသားျဖစ္ေနေသးတာမို႔ဦးမင္းေဝကိုစိတ္တိုတာေတြပုံသြားတယ္.."
"ရပါတယ္..ငါကလဲေနရာတကာဝင္ပါမိသလိုျဖစ္သြားတာကိုး..တကယ္ဆိုရင္မင္းရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ပိုင္ခြင့္ငါ့မွာမရွိပါဘူး.."
"ဒါေတာ့ဒါေပါ့..ဦးမင္းေဝလုပ္ခဲ့တာမွန္ပါတယ္၊ဒီလိုအက်င့္နဲ႕လူကိုဒီလိုပညာေပးခဲ့တာပဲသင့္ေတာ္တယ္..ဦးမင္းေဝကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ကုန္ေနၿပီလားဟင္.."
"ဘာလို႔လဲ.."
လုံ႕လရဲ႕စကားေၾကာင့္စာေတြကိုျပန္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့မင္းေဝသူ႕ကိုၾကည့္ကာေမးေတာ့လုံ႕လေခါင္းကိုငုံ႕ထားလိုက္သည္။
"ညေနကမခင္ႏွိုင္းစံနဲ႕ေျပာေနတာေလ.."
"ဪ..အဲဒါကငါမင္းကိုစိတ္နည္းနည္းခုေနလို႔ပါ၊ဒါေပမဲ့မင္းရဲ႕ကိုယ္တီးကိုျမင္လိုက္ရေတာ့စိတ္ခုတာေတြကေပ်ာက္သြားတယ္ေလ.."
"ဟာ..ဦးမင္းေဝကလဲ.."
လုံ႕လရွက္သြားကာမင္းေဝရဲ႕လက္ေမာင္းကိုလက္သီးနဲ႕ဖြဖြထိုးကာေျပာေတာ့မင္းေဝရယ္လိုက္သည္။
"မထင္ရဘူးေနာ္.."
"ဘာကိုလဲ.."
"ဆယ္တန္းဆိုရင္ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္၁၆ ၁၇၊ဒါေပမဲ့လူပ်ိဳႀကီးအလားပဲေနာ္.."
"ဟာ..ခင္ဗ်ားေနာ္..ဘာေတြေျပာေနတာလဲ.."
"ဘာေျပာလို႔လဲ..ရင္အုပ္ေတြ၊မာဆယ္ေတြကိုေျပာတာ.."
"ဟြင္း..အခန္းတံခါးကိုမေခါက္ပဲဝင္လာတာလူ႕စည္းကမ္းနဲ႕မညီဘူးေနာ္..ဒါလားလူႀကီး.."
"လူႀကီးဆိုေပမဲ့မင္းေပးတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ကအကုန္စားတဲ့ဏွာဘူးေလ၊အဲဒီေတာ့ငါ့မွာစည္းကမ္းဆိုတာလိုက္နာဖို႔မလိုေတာ့ဘူးေလ.."
မင္းေဝကေျပာေတာ့လုံ႕လစာတြက္ေနရင္းမွသူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရာသူကလဲလုံ႕လကိုၾကည့္ေနသည္။
"ကဲ..ရပါၿပီလက္ဖက္သုတ္ေလး၊စားၾကပါအုံး.."
ႀကီးတင္ေရာက္လာကာစားပြဲေပၚသို႔လက္ဖက္သုတ္ခြက္ကိုတင္လိုက္ၿပီးေျပာရာလုံ႕လရဲ႕အာ႐ုံကထိုခြက္ဆီသို႔ေရာက္သြားကာခြက္ကိုမ၍မင္းေဝထံကမ္းလိုက္ကာ..
"ဟုတ္ကဲ့ႀကီးတင္..ေရာ့ဦးမင္းေဝ..ခင္ဗ်ားကအႀကီးဆိုေတာ့အရင္စားလိုက္.."
"မင္းဘာသာစားပါ..ငါညဘက္အစားမစားတတ္ဘူး..လက္ဖက္ဆိုပိုဆိုးေသး၊စားရင္ညအိပ္ေပ်ာ္မွာေတာင္မဟုတ္ဘူး.."
မင္းေဝကျငင္းကာေျပာလိုက္ေတာ့လုံ႕လႏႈတ္ခမ္းကိုစူကာခြက္ကိုစားပြဲေပၚျပန္ခ်လိဳက္သည္။ၿပီးေနာက္စကားမေျပာေတာ့ပဲစာကိုတြက္ေနေတာ့သည္။
"ဘာျဖစ္သြားတာလဲ..ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကလဲစူပုတ္ေနတာပဲ.."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး.."
"ျဖစ္သြားပါတယ္..ႏႈတ္ခမ္းစူသြားတယ္ဆိုေတာ့စိတ္ဆိုးသြားတာလား.."
"ဘာဆိုင္လို႔စိတ္ဆိုးရမွာလဲ..စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ၊ကြၽန္ေတာ္ကကိုယ့္ကိုစာသင္ေပးတဲ့ဆရာမို႔တေလးတစားနဲ႕ေကြၽးတဲ့ဟာကိုမစားေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေပါ့.."
"ေဟာဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္ကညဘက္အစာမစားတတ္လို႔ပါဆိုေန.."
"ေစတနာနဲ႕ေကြၽးရင္ေသေဆးေတာင္စားရတယ္တဲ့.."
"ဒါဆို..ခ်ာတိတ္ကကိုယ့္ကိုေစတနာရွိတယ္ေပါ့.."
ခ်ာတိတ္ဆိုတဲ့အသုံးအႏႈန္းနဲ႕အတူသူ႕ရဲ႕ထူးဆန္းေသာစကားေၾကာင့္လုံ႕လသူ႕ကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ခ်ာတိတ္ဆိုတာဘယ္သူ႕ကိုေျပာတာလဲ.."
"ကိုယ့္ရဲ႕ေရွ႕မွာရွိတဲ့မင္းကိုေပါ့၊မင္းအ႐ြယ္ကခ်ာတိတ္အ႐ြယ္ေလ..အဲဒါေၾကာင့္ခ်ာတိတ္လို႔ေခၚတာေပါ့.."
"မေခၚနဲ႕မႀကိဳက္ဘူး.."
"ဘာလို႔လဲ.."
"ကြၽန္ေတာ္ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး.."
"ညေနကမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ပါဗ်.."
"ခင္ဗ်ား..အီး.အဲဒီစကားကိုထပ္မေျပာနဲ႕ေတာ့ဆိုေန.."
မင္းေဝကအ႐ႊတ္အေနာက္ေျပာလိုက္ေတာ့လုံ႕လသူ႕ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။
"မလုံးတင္..ညေနကေလကြၽန္ေတာ္သူ႕အခန္းထဲသြားေတာ့..သူ႕.."
"ဦးမင္းေဝ.."
မင္းေဝကေဘးမွမလုံးတင္ကိုေျပာေနေတာ့လုံ႕လသူ႕ရဲ႕ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္ေတာ့မလုံးတင္ကသူတို႔ကိုၾကည့္ကာရယ္ေနေတာ့သည္။ၿပီးေတာ့သူတို႔အနားမွထြက္သြားေလသည္။
အိမ္ရွင္ေတြသင့္ျမတ္ေနမွအလုပ္သမားေတြေပ်ာ္႐ႊင္ရတာမဟုတ္လား၊သူတို႔ေတြစကားမ်ားထားၾကတယ္ဆိုရင္သူမတို႔လဲစိတ္ဆင္းရဲရတာအမွန္ပါ..
"Ok ok မေျပာေတာ့ဘူး..ျပန္ထိုင္၊စာေနာက္တစ္ပုဒ္သင္ေတာ့မယ္.."
မင္းေဝကအေလ်ာ့ေပးကာေျပာလိုက္ေတာ့မွလုံ႕လသူ႕ရဲ႕ေနရာသို႔ျပန္ထိုင္သည္။မင္းေဝကသူ႕ကိုၾကည့္ကာၿပဳံးေနၿပီးစာကိုေနာက္တစ္ပုဒ္သင္ေပးေနေတာ့သည္။
လုံ႕လကဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ကာစိတ္ဝင္တစားရွိေတာ့တစ္ခါပဲရွင္းျပရတယ္ပုစ္ဆာကိုအမွန္ကန္ဆုံးတြက္နိုင္သည္။
ကေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္ႏႈတ္ခမ္းေလးစူၿပီးစာကိုတြက္ကာေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္နဲ႕လုံ႕လဟာအရမ္းကိုခ်စ္စရာေကာင္းလွပါသည္။
မင္းေဝသူတြက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္းနဲ႕လုံ႕လရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေငးကာၾကည့္ေနမိသည္။လုံ႕လကျပန္ေမး၍လွည့္ၾကည့္ရာမ်က္ႏွာကိုလႊဲထားရျပန္သည္။
မင္းအရမ္းကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲခ်ာတိတ္။
ဒီလိုညတိုင္းသာမင္းကိုစာသင္ေပးေနရမယ္ဆိုရင္ငါ့ရင္ခုန္သံေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ပါ့မလား..
တစ္ေန႕မင္းငါ့ရင္ခုန္သံေတြကိုၾကားကုန္မလား..
ဒါမွမဟုတ္ဒီရင္ခုန္သံေတြကိုမင္းကိုေျပာျပမိမလား..
ဟာ..
ငါဘာေတြေတြးေနတာလဲ..
မင္းေဝခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ႕ကိုၾကည့္ရင္းေတြးေနမိသည္။တကယ္ဆိုရင္သူခ်စ္ဖို႔ေကာင္တာကအခုမွမဟုတ္ခဲ့ပါ။ေနာက္ၿပီးသူ႕ကိုရင္ခုန္ေနခဲ့တာလဲအခုမွမဟုတ္ပဲ..
ေနာက္ၿပီးသူရင္ခုန္ေနခဲ့မိတာလဲဒီတစ္ေယာက္မွမဟုတ္ပဲေလ...
အဲဒါေၾကာင့္မင္းေဝသူ႕ရဲ႕ရင္ခုန္ျခင္းကိုတားဆီးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ဒါကမင္း အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားပဲမင္းေဝ..
"ဒါနဲ႕ဦးမင္းေဝ..ကြၽန္ေတာ္ခြင့္တစ္ခုေလာက္ေတာင္းခ်င္လို႔.."
"ဟင္..အင္း..ဘာလဲ၊ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔လား.."
လုံ႕လရဲ႕စကားကိုၾကားမွမင္းေဝရဲ႕အေတြးမ်ားလြင့္ေပ်ာက္သြားကာျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး..ကြၽန္ေတာ္ေနာက္တစ္ပတ္စေနေန႕ေလာက္ေရွာ့ပင္းထြက္ခ်င္လို႔.."
"ဪ..အင္း..ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ.."
"ျဖစ္ပါမလား..မေတာ္ခင္ဗ်ားရဲ႕အခ်စ္ေတြနဲ႕ေတြ႕ေနလို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုဝိုင္းသမေနပါအုံးမယ္.."
"အဟင္း..ဘာဆိုင္လို႔မင္းကိုသမရမွာလဲ၊မင္းကငါ့ရဲ႕ခ်စ္သူလဲမဟုတ္ဘူးေလ.."
"ဟင္.."
မင္းေဝမွာဘာရယ္မဟုတ္ေျပာလိုက္ေပမဲ့ပက္သတ္မႈကိုေရွ႕ေျပးေျပာျပေနသလိုျဖစ္သြားတာေၾကာင့္လုံ႕လသူ႕ကိုၾကည့္ေတာ့မင္းေဝကလဲျပန္၍ၾကည့္ေနသည္။ၿပီးမွေခါင္းကိုရမ္းကာ..
"မဟုတ္ဘူးေလ..ဟို..ငါေျပာတာကမင္းဆိုတာငါ့အတြက္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားပဲ၊တျခားသူေတြလဲအဲလိုပဲထင္ၾကမွာလို႔ေျပာတာပါ.."
"အဟင္း..ဟုတ္တယ္ေနာ္..ဒါနဲ႕ဦးမင္းေဝအခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာကိုမခင္ႏွိုင္းစံကဘာမွမေျပာဘူးလား.."
"ဘာကိုလဲ.."
"ဪ..ဦးမင္းေဝမွာေယာက္်ားေလးခ်စ္သူေတြရွိေနတာ၊ေနာက္ၿပီးတျခားမိန္းကေလးခ်စ္သူေတြေရာရွိေနတာကိုသူကနားလည္ေပးထားတာလား.."
"မသိဘူးေလ.."
လုံ႕လမွာေသခ်ာႀကီးရွင္းေအာင္ေျပာေနေပမဲ့မင္းေဝရဲ႕အေျဖကဇေဝဇဝါးျဖစ္ေန၍မေက်မနပ္ျဖစ္သြားရပါသည္။
"မသိဘူးဆိုတာဘာကိုေျပာတာလဲ.."
"မသိဘူးဆိုတာမသိလို႔ေပါ့..ေနပါအုံး..မင္းကငါနဲ႕ခင္ႏွိုင္းစံကိုခ်စ္သူေတြလို႔ထင္ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္.."
"ဟင္..မဟုတ္ဘူးလား.."
"ဘယ္ကသာ..သူကငါ့ရဲ႕ခ်စ္သူမဟုတ္ဘူး၊ငါနဲ႕မိဘခ်င္းသေဘာတူထားတဲ့သူ.."
"ဟာ..ဘာထူးလို႔လဲ..အဲဒါကိုသူကဘာမွမေျပာဘူးလား.."
"ေျပာေတာ့ေရာဂ႐ုစိုက္ရမွာလား.."
"ခင္ဗ်ားအဲလိုမေျပာနဲ႕ေလ၊ကိုယ္နဲ႕တဘဝလုံးလက္တြဲသြားရမဲ့သူကအခုလိုရႈပ္ေနတာဘယ္သူမဆိုႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး.."
"မႀကိဳက္လဲေနေပါ့..အခုခ်ိန္မွာငါ့ကိုသူမပိုင္ဘူးေလ၊ငါလုပ္ခ်င္တာငါလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္၊ဒါကိုမႀကိဳက္ရင္သူငါ့ကိုျငင္းလိုက္လဲျဖစ္တယ္.."
မင္းေဝရဲ႕အေျဖကိုလုံ႕လမႏွစ္ၿမိဳ႕ကာသူ႕ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။
"အဲဒါကဘာေၾကာင့္လဲ.."
"ခင္ဗ်ားကခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ားပဲကည့္တဲ့လူပဲ၊တဖက္သားအေပၚနည္းနည္းမွထည့္မတြက္ဘူး.."
"ေဟာဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုဘာလုပ္မိလို႔လဲ.."
"မခင္ႏွိုင္းစံကိုအစကေတာ့အျမင္ကတ္တယ္၊ဒါေပမဲ့ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္ကိုသည္းခံေနရတယ္ဆိုတာသိေတာ့သူ႕ကိုသနားတယ္၊ကြၽန္ေတာ္သာဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္တစ္ဘဝလုံလက္တြဲမယ္လို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တဲ့သူကကြၽန္ေတာ္ကလြဲၿပီးဘယ္သူ႕ကိုမွမခ်စ္ရဘူး၊အဲလိုရႈပ္မယ္ဆိုရင္လဲကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုခြင့္လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး.."
"အိုးဟိုး..အခုေခတ္မွာအဲလိုေယာက္်ားကရွိပါ့မလား.."
"ရွိမွာပါ..သူကြၽန္ေတာ့္ကိုအခ်စ္စစ္နဲ႕ခ်စ္ရင္သူကြၽန္ေတာ့္စကားကိုနားေထာင္မွာပါ.."
မင္းေဝကေျပာင္စပ္စပ္ေျပာေပမဲ့လုံ႕လကေတာ့တစ္စုံတစ္ခုကိုေတြေဝစြာေငးရင္းေျပာလိုက္သည္။လုံ႕လရဲ႕စကားေၾကာင့္မင္းေဝသူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေငးကာၾကည့္မိသြားသည္။