ကျွန်တော်ချစ်သော..ဦး Completed(Zawgyi+Unicode)

Part 22

Zawgyi

မီးေရာင္စုံမ်ားျဖင့္ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွေသာမဂၤလာညစာစားပြဲႀကီးကႏွစ္ဖက္ေမြးခ်င္းမ်ားႏွင့္အေပါင္းအသင္းမ်ားျဖင့္စည္ကားလွသည္။
သတို႔သားျဖစ္တဲ့လင္းေဝမွာသတို႔သမီးေခ်ားေလးကိုပိုင္ဆိုင္ထားရေတာ့သူ႕မိန္းမကိုတၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးလို႔ေနသည္။
သို႔ေပမဲ့သူ႕အတြက္တစ္ခုကလိုအပ္ေနခဲ့ပါသည္။အဲဒါကအကိုျဖစ္မင္းေဝရဲ႕ဂုဏ္ျပဳစကားကိုသူမရ၍ျဖစ္သည္။အရင္ကဆိုဒီတစ္ေယာက္ကိုသူသေဘာမက်ဘဴးအကိုတြဲေနတာျဖတ္လိုက္ပါဆိုလွ်င္သူ႕စကားအတိုင္းျဖတ္လိုက္တဲ့အကို။
အခုလဲသူအႀကံအစည္အတိုင္းသူတို႔ပ်က္သြားၾကၿပီေလ၊သို႔ေပမဲ့သူျပန္ရလိုက္တဲ့ဆိုးက်ိဳးေတြကအကို႔ရဲ႕ဥေပကၡာျပဳမႈေတြသာပင္၊တခ်ိန္လုံးအခန္းထဲမွာပဲေနၿပီးမဂၤလာပြဲကိုလဲမတတ္သလိုအခုညစာစားပြဲကိုလဲသူဆင္း၍မလာေပ။
ခင္ႏွိုင္းစံကိုလဲသူဘယ္ေတာ့မွလက္မထပ္နိုင္ေၾကာင္းနဲ႕သူ႕ကိုမခ်စ္နိုင္ေၾကာင္းကိုျပတ္ျပတ္သားသားပင္ေျပားထားၿပီးၿပီျဖစ္သည္။ခင္ႏွိုင္းစံဆိုတာအရင္ကလင္းေဝရယ္မင္းေဝရယ္နဲ႕အရမ္းကိုခင္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြေလ..
အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့သူမကအကို႔ကိုႀကိဳက္ေန၍သူေနာက္ဆုတ္ေပးကာအကိုနဲ႕သူမကိုေအာင္သြယ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။
မိဘေတြရဲ႕စီစဥ္မႈျဖင့္အကိုနဲ႕သူမကိုေစ့စပ္ေပးဖို႔စီစဥ္ခဲ့ၿပီးအရင္ကဆိုေတာ့မင္းေဝမျငင္းခဲ့ပဲသူမဆႏၵအတိုင္းပဲဆိုၿပီးေခါင္းညိတ္ထားခဲ့သည္။သို႔ေပမဲ့အခုခ်ိန္မွာသူဘယ္သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ၊ဘယ္သူနဲ႕တစ္ဘဝလုံးအတူေနခ်င္တယ္ဆိုတာသူ႕စိတ္သူသိသြားေတာ့သူမကိုလက္မခံနိုင္ေၾကာင္းကိုျငင္းလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
ခင္ႏွိုင္းစံနဲ႕လင္းေဝလဲလုံ႕လသာသူ႕အနားမရွိရင္သူတို႔လုပ္သလိုျဖစ္မယ္လို႔ထင္ၿပီးလုပ္ခဲ့ေပမဲ့စိတ္ကူးနဲ႕လက္ေတြ႕ကတျခားစီျဖစ္ကာခင္ႏွိုင္းစံကိုျငင္းဆန္ဖို႔အင္အားျဖစ္ခဲ့ၿပီးအေဝးကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္လို႔သြားရသည္။လင္းေဝလဲထိုနည္းအတိုင္းအရင္ကအကိုနဲ႕ဆက္ဆံေရးကိုျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ့အထိေသြးေအးသြားခဲ့သည္။
သူမလိုလားပါ။အကိုရဲ႕ျဖစ္သြားတဲ့အခုလိုစိတ္နဲ႕သူ႕အေပၚစိမ္းကားသြားျခင္းကိုလင္းေဝမခံစားနိုင္ပါ၊လူအမ်ားစုကသူတို႔ကိုဂုဏ္ျပဳစကားေကာင္းခ်ီးေပးၾကေပမဲ့သူအရမ္းခ်စ္ရတဲ့အကို႔ရဲ႕ဂုဏ္ျပဳစကားကိုမရေတာ့သူ႕မ်က္ႏွာမွာၿပဳံးေနေပမဲ့လိုအပ္မႈေတြရွိေနသလိုအျပည့္အဝမေပ်ာ္နိုင္ပါ။
အရင္ကအကိုနဲ႕သူ႕ရဲ႕ဆက္ဆံေရးသာျပန္ရမယ္ဆို...
ေအးစက္သြားတဲ့အကိုရဲ႕ေနထိုင္မႈသာျပန္ၿပီးတတ္ႂကြလန္းဆန္းသြားမယ္ဆို..
သူတို႔ကိုဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးမႈေပးမယ္ဆိုရင္အခုခ်ိန္မွာသူဘာလုပ္ေပးရေပးရလုပ္ေပးမိမွာအမွန္ပါ။
အကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့လုံ႕လနဲ႕ခြဲလိုက္ေပမဲ့သူ႕ရဲ႕ငယ္ခ်စ္ဦးခင္ႏွိုင္းစံနဲ႕လဲျပန္အဆင္မေျပေတာ့သူ႕လုပ္ရက္ကအခ်ည္းနီးသာျဖစ္ခဲ့ၿပီးသူလုပ္ရက္မွားၿပီဆိုတာသိလိုက္ပါသည္။
အခုဆိုရင္ခင္ႏွိုင္းစံလဲမျဖစ္နိုင္မွန္းသိေတာ့သူ႕ရဲ႕အနားကိုမလာေတာ့ပဲလင္းေဝရဲ႕မဂၤလာပြဲကိုလဲတတ္ေရာက္ျခင္းမရွိပါေခ်။
ေနာက္မွသိလိုက္ရတာကသူမနိုင္ငံျခားသို႔အၿပီးတိုင္ထြက္သြားၿပီဆိုတာပါ..
ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္အကို႔ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မႈျဖစ္တဲ့လုံ႕လကိုအကို႔ရဲ႕အနားသို႔ျပန္လာေစခ်င္ပါသည္။သို႔ေပမဲ့သူကအကို႔အစားတျခားတစ္ေယာက္ရွိေနၿပီေလ။သူ႕အျပစ္နဲ႕သူမို႔လုံ႕လကိုလဲသူဘာမွသြားမေျပာရဲပါေခ်...
"ဪ..ေမာင္လင္းေအာင္နဲ႕သားေလးပါလား..အမေလး..သားေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရတာၾကာၿပီ၊ေမေမႀကီးသားေလးကိုသတိရေနတာသားရဲ႕.."
ေမေမႀကီးကေျပားကာလက္ျမႇောက္ထားေတာ့လုံ႕လသူမကိုဖက္ထားလိုက္ကာၿပဳံးလိုက္သည္။
"သားလဲေမေမႀကီးကိုလြမ္းေနတာပါ.."
"ဟုတ္လို႔လား..ေမေမႀကီးကသားေမေမႀကီးကိုေမ့သြားၿပီထင္ေနတာ.."
စကားေဖာင္ဖြဲ႕ကာေျပာေနတဲ့သူရဲ႕အေမရင္ခြင္ထဲမွလုံ႕လကိုျမင္လိုက္ရေတာ့လင္းေဝၿပဳံးလိုက္မိသည္။ဒီေတာ့ေဒၚၾကည္ျဖဴခင္ကိုဖက္ထားတဲ့လုံ႕လကသူ႕ကိုျပန္၍ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
ထိုအခါလင္းေဝသူ႕ရဲ႕အမ်ိဳးသမီးလက္ကိုဆြဲေခၚကာသူတို႔ထံေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီ..
"အကိုလင္းေအာင္..အခုလိုကြၽန္ေတာ့္ပြဲကိုတတ္ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ျဖစ္ခဲ့သမွ်အားလုံးကိုလဲကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္အကို.."
"ရပါတယ္ကြာ..အကိုေျပာဖူးတယ္မဟုတ္လား၊မင္းေဝရဲ႕ညီဆိုေတာ့အကို႔ရဲ႕ညီပဲဆိုတာေလ၊လူဆိုတာအမွားနဲ႕မကင္းၾကပါဘူး၊အကိုနားလည္ပါတယ္..အခုအကိုမင္းတို႔ကိုဂုဏ္ျပဳေပးဖို႔ေရာက္လာတာ၊ဂုဏ္ယူပါတယ္လင္းေဝ၊မင္းတို႔ဇနီးေမာင္နံႏွစ္တရာမကြဲမကြာေပ်ာ္႐ႊင္စြာေနနိုင္ပါေစကြာ.."
"ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ၊ေက်းဇူးပါအကို.."
"အင္း.."
"ကဲ..သားတို႔ကိုေနရာေပးလိုက္ၾကအုံး.."
ေဒၚၾကည္ျဖဴခင္ကဧည့္ခံေကာင္မေလးေတြကိုေျပာလိုက္ရာသူတို႔ကိုေခၚသြားၾကၿပီးလုံ႕လကိုေတာ့လင္းေဝကလက္ကိုဆြဲထားရာလုံ႕လလိုက္မသြားရပဲရပ္ေနလိုက္သည္။ဦးလင္းေအာင္ကေတာ့သူတို႔လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာဖို႔အတြက္သိေသာ္လဲထားရစ္ခဲ့လိုက္သည္။
လင္းေဝကသူ႕အမ်ိဳးသမီးကိုလဲသြားဖို႔မ်က္စျပစ္ျပလိုက္ရာသူမထိုေနရာမွထြက္သြားေတာ့သည္။
"လုံ႕လ.."
"ဦးလင္းေဝ.."
"ငါမင္းကိုေတာင္းပန္ပါတယ္.."
"ဘာအတြက္လဲ.."
"ငါမင္းတို႔ကိုကြဲေအာင္ႀကံစည္ခဲ့တယ္ေလ.."
"အဲဒီအတြက္ဆိုရင္ေတာ့မလိုေတာ့ပါဘူး၊ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္.."
"အင္း..မင္းဘာလို႔အဲေလာက္အေျပာင္းအလဲျမန္ရတာလဲလုံ႕လရာ၊ဟင္..မင္းငါ့အကိုအေပၚဘာလို႔ရက္စက္ရတာလဲ.."
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုဒီလိုျဖစ္ေအာင္ဦးလင္းေဝလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္လား၊ဦးလင္းေဝဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား၊အခုက်မွဒီလိုဘာလို႔လာေျပာေနတာလဲ.."
လုံ႕လသိေသာ္လည္းတမင္သက္သက္ညာ၍ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ဒီေတာ့သူ႕အမွားလဲမကင္းတာေၾကာင့္လင္းေဝႏႈတ္ဆိတ္လို႔သြားကာ..
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္..ဒါေပမဲ့မင္းအကို႔အေပၚအဲေလာက္မရက္စက္သင့္ဘူးေလ၊အကိုအခုမင္းေၾကာင့္ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရလဲမင္းသိလား.."
"ဒါနဲ႕..ဦးကဘယ္မွာလဲ.."
"ဘာလဲ..မင္းငါ့အကိုကိုထပ္ၿပီးလွည့္စားအုံးမလို႔လား.."
"ကြၽန္ေတာ္ဦးကိုအရမ္းခ်စ္တယ္၊ေစၫႊန္းနဲ႕ဆိုတာလဲတကယ္မဟုတ္ဘူး၊ဦးရဲ႕အခ်စ္ကိုစမ္းသပ္ခ်င္လို႔လုပ္လိုက္တာ.."
"ဟင္.."
"ဟုတ္တယ္..ဦးကိုလက္ခံတယ္ဆိုတာသိေအာင္ဒီဝတ္စုံဝတ္လာတာေလ၊ဦးလင္းေဝလက္ခံမယ္ဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္ဦးရွိတဲ့ေနရာသြားၿပီးဦးကိုသြားေခၚမယ္.."
"လက္မခံဘူး.."
"ဗ်ာ.."
လင္းေဝရဲ႕စကားေၾကာင့္လုံ႕လသူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့လင္းေဝကသူ႕အနားလာကာသူ႕ရဲ႕လက္ကိုဆုပ္ကိုင္၍ၿပဳံးကာ..
"အကိုေအာက္ကိုဆင္းမလာဘူးဆိုရင္၊အကိုငါ့ကိုဂုဏ္ျပဳမေပးဘူးဆိုရင္၊မင္းနဲ႕ငါ့အကိုကိုသေဘာမတူလက္မခံနိုင္ဘူး.."
"ဟာ.."
"အကိုသူ႕အခန္းထဲမွာ..မင္းမလာဘူးအထင္နဲ႕စိတ္ညစ္ေနတယ္.."
လင္းေဝရဲ႕စကားအဆုံးမွာလုံ႕လအိမ္ထဲသို႔ေပးကာဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ဟယ္..သား..လုံ႕လ..ျပန္လာတယ္.."
"အကိုေလးလုံ႕လေတာ့.."
မိသန္းနဲ႕ႀကီးတင္ကလုံ႕လကိုျမင္ေတာ့ဝမ္းသာအားရေျပာလိုက္ၾကၿပီးလုံ႕လလဲျပန္ၿပဳံးျပကာေလွကားမွတဆင့္အေပၚသို႔တတ္လာခဲ့သည္။
"ေဒါက္..ေဒါက္.."
"ဘယ္သူလဲ..ငါမလာဘူး..သြား.."
လုံ႕လသူ႕အခန္းတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့တံခါးကိုထုလိုက္ရာမင္းေဝကေအာ္ေငါက္ကာေျပာလိုက္ေတာ့လုံ႕လၿပဳံးလိုက္မိသည္။ဒါေၾကာင့္ထပ္ၿပီးထုလိုက္ရာ..
"ေျပာေနတာမၾကာဘူးလား..ငါထြက္လာရင္မလြယ္ဘူးေနာ္.."
"ဦး.."
"ဟင္.."
လုံ႕လရဲ႕အသံကိုၾကားေတာ့မင္းေဝအံဩသြားရသည္။သို႔ေပမဲ့သူ႕စိတ္အထင္ဆိုၿပီးေတြးကာမွင္သက္ေနမိသည္။
"ဦး..တံခါးမဖြင့္ဘူးလား..မဖြင့္ရင္သြားေတာ့မယ္.."
"တကယ္ကေလးပဲ.."
ထပ္မံ၍ၾကားလိုက္ေတာ့မင္းေဝကုတင္ေပၚမွတံခါးထံေျပးလာၿပီးတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ပန္းႏုေရာင္ဝတ္စုံနဲ႕လုံ႕လကိုေတြ႕လိုက္ရာမင္းေဝၿပဳံး၍ဖက္ထားလိုက္သည္။
"ကေလးလာတယ္..ကေလးဦးဆီကိုလာတယ္.."
"ဟြင္း..ဘယ္လိုလူႀကီးလဲ..ညီတစ္ေယာက္လုံးမဂၤလာေဆာင္တာဆင္းၿပီးမလာဘူး၊အကိုအရင္းေရာဟုတ္ရဲ႕လား.."
လုံ႕လသူ႕ရဲ႕ရင္ကိုတြန္းလိုက္ကာေျပာေတာ့မင္းေဝႏႈတ္ခမ္းစူကာ..
"ဦးရဲ႕အသည္းကိုခြဲထားတဲ့သူေလ၊သူတို႔က်ေပ်ာ္ေနၿပီးဦးဆင္းၿပီးမေနခ်င္ဘူး.."
"ဦးကအႀကီးပဲ..ဆင္းၿပီးဂုဏ္ျပဳစကားေျပာရမွာေပါ့၊အဝတ္အစားသြားလဲ..ေအာက္ဆင္းမယ္."
"ဟြင္း..လူကိုပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႕လာခဲ့စမ္း.."
လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုေျပာေနတဲ့လုံ႕လကိုအသည္းယားကာမင္းေဝအထဲသို႔ဆြဲေခၚလိုက္ၿပီးကုတင္ေပၚတြန္းခ်လိဳက္ေတာ့လုံ႕လလန့္သြားသည္။
ဦးကမက္တပ္ရပ္ကာအကၤ်ီကိုခြၽတ္ေနေတာ့လုံ႕လပိုၿပီးစိုးရိမ္သြားသည္။တကယ္ဆိုဒီေန႕ကသူစာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့ေန႕မဟုတ္ပါလား..
"ဦး..ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ.."
"အကၤ်ီခြၽတ္ေနတာေလ..မျမင္ဘူးလား.."
"ဦး..ညစာစားပြဲသြားရအုံးမွာေလ.."
လုံ႕လစကားေၾကာင့္မင္းေဝၿပဳံးေန၍လုံ႕လသူ႕ကိုၾကည့္ေတာ့...
"ဦးက ကေလးကိုဘာလုပ္မယ္ထင္လို႔လဲ.."
"အကၤ်ီခြၽတ္ေနတာဆိုေတာ့.."
"အဝတ္အစားလဲမလို႔ေလ..ဘာလဲကေလးကဦးကိုလိုအပ္ေနၿပီလား.."
"႐ူးေနလို႔လား.."
လုံ႕လေဘးမွေခါင္းအုံးနဲ႕သူ႕ကိုပစ္ေပါက္ကာထရန္ျပင္ေတာ့မင္းေဝသူ႕ရဲ႕ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ကာ..
"ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႕ေရာ..ဘယ္လိုလဲ.."
"ဘယ္တစ္ေယာက္လဲ.."
"ကေလးရဲ႕ရည္းစားေဟာင္းေလ.."
"ဪ..အဲဒါကျဖင့္ၿပီးတာၾကာေပါ့..."
"ၾကာ..ၾကာေပါ့..ဒါ..ဒါဆိုဟိုတေန႕က.."
"အဲဒါဒယ္ဒီရဲ႕အႀကံအစည္းေတြေလ.."
လုံ႕လ ဦးရဲ႕လက္ေတြကိုဆုတ္ကိုင္ကာေျပာေတာ့မင္းေဝစိတ္ဆိုးသြားကာႏႈတ္ခမ္းစူ၍လုံ႕လကိုကုတင္ေပၚတြန္းလိုက္ျပန္သည္။
"မရေတာ့ဘူး..ဦးရဲ႕အခ်စ္ကိုကေလးကပါမယုံဘူးဆိုေတာ့ယုံေအာင္သက္ေသျပရမယ္.."
"ဟာ..ဦး.."
"ပ္စ္.."
ဦးကလုံ႕လရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းအားၾကင္နာစြာစုပ္ယူနမ္းရွိုက္လိုက္ေတာ့လုံ႕လလဲျပန္၍နမ္းေနမိသည္။နမ္းရင္းမွဦးကလုံ႕လရဲ႕ကုတ္အကၤ်ီကိုခြၽတ္ရန္ျပင္ေတာ့လုံ႕လသူ႕ရဲ႕လက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္ကာေခါင္းရမ္းျပလိုက္ၿပီး..
"ဦး..ညစာစားပြဲသြားရအုံးမွာေလ.."
"ၿပီးမွသြားမယ္ေလ.."
"ဟင္..မျဖစ္ပါဘူး၊ပြဲၿပီးမွဦးရဲ႕သေဘာ.."
"အဲလိုလား..Ok.."
"အဲဒါဆိုအဝတ္အစားလဲေတာ့..ကြၽန္ေတာ္အျပင္ကေစာင့္ေနမယ္.."
"ဦးအဝတ္အစားလဲတာကိုၾကည့္သြားပါလား၊ဒါမွကေလးလဲဦးရဲ႕ဆိုဒ္ကိုသိထားေတာ့ႀကိဳၿပီးရင္ခုန္ထားရတာေပါ့.."
ဦးကၿပဳံးကာေျပာေတာ့လုံ႕လေခါင္းအုံးနဲ႕ဦးကိုရိုက္ၿပီးအခန္းထဲမွထြက္လာေတာ့ဦးရယ္ကာက်န္ေနရစ္သည္။