ကျွန်တော်ချစ်သော..ဦး Completed(Zawgyi+Unicode)

Part 5

Zawgyi

ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီျဖစ္ကာေက်ာင္းနဲ႕အိမ္နဲ႕ကသိပ္မေဝး၍လုံ႕လေျခက်င္သာသြားရသည္။
မင္းေဝကသူ႕အတြက္စက္ဘီးစီစဥ္ထားေပမဲ့ပထမေန႕ဆိုေတာ့စပ္စုခ်င္တာနဲ႕ေျခက်င္သာထြက္လာခဲ့သည္။
ခ်မ္းသာတဲ့ရပ္ကြက္မဟုတ္ေပမဲ့အိမ္ေတြကေတာ့သူ႕အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ေကာင္းၾကပါတယ္၊ထိုအထဲမွဦးမင္းေဝရဲ႕အိမ္ကေတာ့လမ္းထဲမွာအေကာင္းဆုံးေပါ့..
"ကႊၽီ..."
"အား.."
လုံ႕လဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႕ေလွ်ာက္လာရင္းလမ္းထိပ္မွကားတစ္စီးကခ်ိဳးေကြ႕ဝင္လာရာလုံ႕လအားတိုက္မလိုျဖစ္သြားေပမဲ့လုံ႕လကလဲရပ္လိုက္သလို၊ကားကလဲဘရိတ္ကိုကႊၽီခနဲအုတ္လိုက္၍ကားနဲ႕လူကေတာ့မတိုက္မိ။
သို႔ေသာ္လုံ႕လကေတာ့လန့္ကာလဲက်သြားသည္။
ထိုအခါလူေတြအုံလာၿပီးလုံ႕လအားဘာျဖစ္သလိုဆိုၿပီးေမးကာဝိုင္း၍ထူေပးၾကေပမဲ့လုံ႕လမွာႀကီးႀကီးမားမားဒဏ္ရာမရပဲဒူးနဲ႕ဒေနာင္သာပြန္းသြားသည္။
"ျဖစ္ရဲ႕လားေကာင္ေလး.."
"ဟုတ္တယ္..ဘယ္လမ္းကလဲ၊ဒီလမ္းမွာမျမင္ဖူးပါဘူး..."
လူေတြကသူ႕တို႔သိခ်င္တာေတြေမးေနၾကၿပီးလုံ႕လမွာလဲေနရာမွထလိုက္သည္။ကားထဲမွလူတစ္ေယာက္ဆင္းလာကာလုံ႕လထံေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
"လမ္းကိုဘယ္လိုေလွ်ာက္လာတာလဲ..ကားတစီးလုံးလာတာမျမင္ရေအာင္ဘာေတြေတြးၿပီးေလွ်ာက္ေနလို႔လဲ..."
ကားေပၚမွဆင္းလာတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားကထိုသို႔ျဖစ္ေန၍လုံ႕လအပါအဝင္ေဘးမွလူမ်ားအံဩသြားၾကသည္။
"ေဟး..မိန္းကေလး၊အခုလိုျဖစ္ရတာမင္းေၾကာင့္ေလ.."
"ဟုတ္ပါ့..သူ႕ေၾကာင့္ျဖစ္တာကိုျဖစ္ေနလိုက္တာ၊ဒီကခံရတဲ့ေကာင္ေလးကဘာမွမေျပာဘူး.."
"အဟင္း..ဒါမ်ိဳးေတြကရိုးေနပါၿပီရွင္၊ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ..ေျပာ.ဒီေလာက္ဆိုမင္းေက်နပ္မွာပါ..."
မိန္းကေလးကေျပာကာလုံ႕လထံတစ္ေထာင္တန္တစ္အုပ္ကိုျပစ္ေပးလိုက္ေတာ့လုံ႕လသူမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဘာလဲ..နည္းေသးလို႔လား.."
ေနာက္ထပ္တစ္အုပ္ထပ္၍ပစ္ေပးလိုက္ေတာ့လုံ႕လေဒါသထြက္သြားသည္။
"အစကေတာ့ေလ..ကြၽန္ေတာ္ကားပိုင္ရွင္ကိုဘာမွမလုပ္ပဲဒီအတိုင္းေက်ေအးမလို႔ပဲ၊ဒါေပမဲ့ပိုက္ဆံရွိရင္ဘာမဆိုလုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ခင္ဗ်ားတို႔လိုလူေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို႐ြံလို႔ဒီလာက္နဲ႕မေက်နပ္နိုင္ဘူး.."
"ဘာ.."
"အမ်ားျပည္သူအားလုံးသက္ေသပဲ၊အခုျဖစ္ရပ္မွာခင္ဗ်ားမွားသလားကြၽန္ေတာ္မွားသလားဆိုတာ၊ကားရွိတိုင္းမေမာင္းတတ္ေမာင္းတတ္နဲ႕ေမာင္းေနၿပီးကားကိုအခ်က္ျပမီးမဖြင့္ပဲေကြ႕လာခဲ့တာခင္ဗ်ားေလ.."
"ထင္ေတာ့ထင္သားပဲ..အျဖဴအစိမ္နဲ႕ေက်ာင္းသားပုံစံဖမ္းၿပီးရပ္ကြက္ထဲကလူေတြနဲ႕ေပါင္းႀကံေနတာလို႔၊အခုေတာ့ေသခ်ာသြားၿပီေလ၊ဒါေၾကာင့္ဒီလိုရပ္ကြက္ေတြမလာခ်င္တာ..ေအာက္တန္းစားဆန္လိုက္တာ.."
"မိန္းကေလးမင္းေျပာတာလြန္ေနၿပီေနာ္..မင္းရဲ႕ကားနဲ႕မထိေပမဲ့မင္းေၾကာင့္ျဖစ္တာပဲ..မေတာင္းပန္တဲ့အျပင္ရန္ပါေတြ႕ေနေသးတယ္.."
လမ္းေဘးမ်က္ျမင္သက္ေသလား၊ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြလားမသိ၊သူတို႔ကိုေစာ္ကား၍နာသြားပုံေထာက္ရင္ထိုရပ္ကြက္ကလူပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
"ေတာင္းပန္ရမယ္ဟုတ္လား..ေစာရီးပဲ၊ခင္ႏွိုင္းစံရဲ႕ဘဝမွာဘယ္သူ႕ကိုမွလဲမေတာင္းပန္ဖူးသလို၊ဘယ္သူ႕ကိုမွလဲေတာင္းပန္မွာမဟုတ္တဲ့အတြက္.."
"ဘယ္လိုမိန္းမေလးလဲ.."
"ဟုတ္ပါ့..ဘယ္လိုမိန္းကေလးလဲ၊ပစၥည္းရွိတယ္၊ကားစီးနိုင္တယ္ဆိုၿပီးမာနႀကီးေနတာ..ကားကိုဝိုင္းသမလိုက္ၾကကြာ.."
ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကကားကိုဝိုင္းၿပီးဖ်က္စီးရန္ဒုတ္ေတြအုတ္ခဲေတြေကာက္ကာဝိုင္းၿပီးရိုက္နက္ၾကဖို႔ျပင္ေန၍ခင္ႏွိုင္းစံဆိုတဲ့မိန္းကေလးမွာစိုး႐ြံသြားၿပီးလူေတြကိုၾကည့္ေနသည္။
"ေနပါအုံးဗ်ာ..ေနၾကပါအုံး.."
ထိုစဥ္ဦးမင္းေဝေရာက္လာကာကားကိုသမရန္ျပင္ေနၾကတဲ့လူေတြကိုတားလိုက္ေတာ့လူေတြကဒုတ္ေတြ၊အုတ္ခဲေတြကိုျမႇောက္ထားရာမွလက္ေတြကိုေအာက္ခ်လိဳက္ၾကေတာ့သည္။
"ဒါကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကားပါ..ဟုတ္ကဲ့၊ကြၽန္ေတာ္အႏူးၫြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
"ဪ..ေမာင္မင္းေဝရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလား၊ဒါဆိုလဲေမာင္မင္းေဝရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႕ခြင့္လြတ္ေပးလိုက္ပါ့မယ္.."
လူေတြကမင္းေဝကတားေတာ့အားလုံးပဲခြင့္လြတ္ေပးကာဒုတ္ေတြကိုခ်လိဳက္ၾကသည္။ဒီေတာ့မင္းေဝကခင္ႏွိုင္းစံထံသို႔လာကာ..
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲခင္ရယ္.."
"ဟိုမွာေလ..သူေပါ့..ခင္ကိုသက္သက္မဲ့ေထာင္ေခ်ာက္စဥ္တာ..ကို႔ကိုေျပာထားသားပဲကို႔ရပ္ကြက္ကိုမလာခ်င္ဘူးလို႔၊ဒီလိုအႀကံဥာဏ္ေတြနဲ႕အရမ္းေအာက္တန္းက်တာပဲ.."
"မဟုတ္တာခင္ရယ္..အားလုံးကိုေတာင္းပန္ပါတယ္၊လုံ႕လ..ဘယ္လိုေၾကာင့္မင္းျဖစ္ေနရတာလဲ.."
မင္းေဝကခင္ႏွိုင္းစံရဲ႕စကားေၾကာင့္ေဘးမွလူေတြကိုေတာင္းပန္ၿပီးခင္ႏွိုင္းစံျပတဲ့လူကိုၾကည့္ရာလုံ႕လျဖစ္ေန၍အံဩသြားရသည္။
"ကိုကသူနဲ႕သိေနတာလား.."
"အဲဒါကို႔ရဲ႕တူေလးေလ.."
"ဟြင္း..ကို႔မွာတူရွိတယ္လို႔ခင္မသိရပါလား.."
"အဲဒါေနာက္မွရွင္းျပမယ္..ကို႔ရဲ႕တူဆိုေတာ့အမႈကိုဒီမွာပဲေအးခ်မ္းပါၿပီ၊အားလုံးပဲေက်းဇူးပါဗ်..."
မင္းေဝကေျပာေတာ့အားလုံးလဲထိုေနရာမွဆိုင္ရာသို႔သြားၾကေတာ့သည္။ထိုအခါခင္ႏွိုင္းစံကလုံ႕လကိုမ်က္ေစာင္းထိုးကာ..
"ကို႔ရဲ႕တူဆိုတဲ့လူကေလမသိရင္ေငြညွစ္တဲ့လူက်လိဳ႕၊ဟိုမွာခင္ကေငြႏွစ္သိန္းေပးထားတာကိုမေက်နပ္နိုင္ေသးဘူးတဲ့.."
"အရာရာတိုင္းကိုေငြနဲ႕ဆုံးျဖတ္လို႔မရဘူးဆိုတာခင္ဗ်ားကိုသိေစခ်င္လို႔.."
"ေတာ္ေတာ့..ဘာမွဆက္မေျပာနဲ႕ေတာ့၊မင္းအဲဒီပိုက္ဆံေတြလိုခ်င္ရင္ယူလိုက္၊မေက်နပ္ေသးရင္ငါထပ္ၿပီးေပးမယ္.."
"ဦးမင္းေဝ.."
မင္းေဝရဲ႕စကားေၾကာင့္လုံ႕လေဒါသထြက္သြားကာေအာ္လိုက္သည္၊က်ားေၾကာက္လို႔ရွိႀကီးခိုးပါတယ္၊ရွိႀကီးက်ားထက္ဆိုးဆိုသလိုျဖစ္ေနၿပီ။
အဲဒီတစ္ခ်က္နဲ႕တင္လုံ႕လသူ႕ကိုနည္းနည္းမွမထင္မႀကီးတာမွန္သြားတယ္လို႔သတ္မွတ္လိုက္သည္။
"ခင္သြားမယ္.."
မင္းေဝကခင္ႏွိုင္းစံကိုကားေပၚတင္ေပးကာသူလဲကားေပၚတတ္ရန္ျပင္လိုက္ၿပီးလုံ႕လကိုၾကည့္ေတာ့လုံ႕လသူ႕ကိုမ်က္ေစာင္းထိုး၍မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာၾကည့္ၿပီးတဖက္သို႔လွည့္လိုက္ရာသူလဲကားေပါသို႔တတ္သြားေတာ့သည္။
ထိုအခါလုံ႕လလဲပိုက္ဆံထုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုေကာက္ကာနီးေနၿပီျဖစ္ေသာေက်ာင္းသို႔သြားရန္ျပင္ေတာ့ေျခေထာက္ကနာေန၍ေထာ့နင္းနဲ႕သားျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္သြားရေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုလူမွန္းမသိဘူး.."
လုံ႕လႏႈတ္မွမင္းေဝကိုစိတ္ပ်က္စြာေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးတစ္ေန႕ကျဖစ္ခဲ့တာကိုျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။
"ဘယ္လိုေနေသးလဲ..သက္သာရဲ႕လား၊သာထြန္းသူ႕အခန္းထဲကေဆးဘူးသြားယူခဲ့.."
အဲဒီတုန္းကသာသူ႕ရဲ႕စိတ္ကိုေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီးအယုံလြယ္သူဆန္ဆန္သတ္မွတ္ရမယ္ဆိုရင္မွားသြားမွာမဟုတ္လား..
အခုကိစၥၾကည့္။ကားတိုက္မလိုျဖစ္သြားတာလုံ႕လပါ။ဘာျဖစ္ေသးလဲဆိုၿပီးေမးေဖို႔ေနေနသာအျပစ္ဆိုစကားနဲ႕ဟိုမိန္းမေျပာသလိုေငြစကားဆိုသြားေသးသည္။
"ဒါနဲ႕မ်ားငါ့ကိုေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူတဲ့..မိန္းကေလးနဲ႕ယွဥ္လာရင္ဘယ္သူ႕ကိုမွဂ႐ုမစိုက္တတ္တဲ့ဏွာဘူးႀကီးေလ၊အခုလဲၾကည့္၊တစ္ေန႕က႐ုပ္ရွင္လာၾကည့္တုန္းကတစ္ေယာက္အခုက်ေတာ့တစ္ေယာက္..."
လုံ႕လသူ႕ကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ကာအျပစ္ဆိုမိသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္လုံ႕လရဲ႕ပထမဆုံးေက်ာင္းတတ္တဲ့ေန႕မွာေျခေထာက္ေထာ့နင္းနဲ႕သာစတင္ခဲ့ရၿပီးေန႕ခင္းေက်ာင္းဆင္းမွသာအနီးနားမွေဆးခန္းသို႔အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္နဲ႕သြား၍ျပခဲ့သည္။
လုံ႕လရဲ႕ထူးျခားတဲ့စြမ္းရည္တစ္ခုကသူခင္ခ်င္တဲ့သူကိုသူ႕ကိုျပန္ခင္ေအာင္လုပ္နိုင္တာပဲေလ၊ဒါေၾကာင့္လုံ႕လမွာအေပါင္းအသင္းမရွားပါ။အရင္ေက်ာင္းမွာလဲသူငယ္ခ်င္းေပါၿပီးဒီေက်ာင္းမွာလဲသူငယ္ခ်င္းေတြမၾကာခင္အမ်ားႀကီးရမယ္ဆိုတာအေသအခ်ာပါပင္။
လုံ႕လရဲ႕ပထမဆုံးအတန္းေဖာ္ကအခန္းထဲမွာသူနဲ႕အတူထိုင္ရတဲ့သူပါ။နာမည္ကျပည့္စုံတဲ့..
အသားျဖဴျဖဴအရပ္ရွည္ရွည္နဲ႕ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုထဲကေပါက္ဖြားလာခဲ့သူ။သူသုံးတဲ့စာအုပ္ေတြကအေကာင္းစားေတြခ်ည္ျဖစ္ကာ၊ေက်ာပိုးအိတ္၊ေဘာပင္၊ေက်ာင္းဝတ္စုံ၊ေနာက္ၿပီးဖိနပ္..
အားလုံးကေစ်းေကာင္းတဲ့ေနာက္ဆုံးေပၚဘရန္းေတြခ်ည္ျဖစ္ကာစတိုင္က်က်ေနထိုင္တတ္သူတစ္ေယာက္ပင္။အေနတည္ၿပီးအေပါင္းအသင္းနည္းေပမဲ့လုံ႕လကိုေတာ့ခင္ရွာသည္။
ပထမဆုံးေန႕ေက်ာင္းစၿပီးတတ္တာဆိုေတာ့ေက်ာင္းကမသိတဲ့ေနရာေတြကိုလိုက္ျပေပးၿပီးမုန့္စားဆင္းခ်ိန္မွာလုံ႕လအတြက္မုန့္ဝယ္ေကြၽးၿပီးေဘာပင္ကိုလဲေပးငွါးပါသည္။
ဒီလိုသေဘာေကာင္းတဲ့သူေဌးသားလဲရွိေသးတာပဲလို႔လုံ႕လေတြးလိုက္မိပါသည္။
ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့သူ႕ကိုအိမ္ကကားနဲ႕လာႀကိဳရာလုံ႕လကိုလဲျပန္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီးအတင္းေခၚေန၍လုံ႕လလိုက္ခဲ့ရပါသည္။
အဲလိုအေနတည္ၿပီးေအးေဆးတဲ့သူဟာလူတစ္ေယာက္ကိုခင္ၿပီဆိုရင္လဲအဆုံးအစြန္ကိုေကာင္းၿပီးခင္တတ္တယ္ဆိုတာစာဖက္မ်ားတဲ့လုံ႕လသိထားပါသည္။ဒါေၾကာင့္လုံ႕လလဲသူ႕ကိုခင္ပါသည္။
ၿခံေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့လုံ႕လကိုခ်ေပးသြားၿပီးႏႈတ္ဆက္ကာအိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ဪ..သားေလးလုံ႕လေတာင္ျပန္လာၿပီပဲ.."
"ဟုတ္ႀကီးတင္.."
လုံ႕လကိုျမင္ေတာ့ႀကီးတင္ကႏႈတ္ဆက္ရာလုံ႕လျပန္၍ၿပဳံးကာေျဖလိုက္သည္။ဧည့္ခန္းမွသူရွိေနမလားဆိုၿပီးေလွ်ာက္ကာရွာၾကည့္ေတာ့ႀကီးတင္ကလဲသူၾကည့္တဲ့ေနရာလိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"သားေလးဘာရွာေနတာလဲ.."
"ဪ..ဟိုလူရွိလား.."
"အကိုေလးလား..ျပန္မလာေသးဘူးသားရဲ႕.."
ထိုအခါမွသာလုံ႕ကအေပၚသို႔တတ္ရန္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ေျခေထာက္ကေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖစ္ေန၍ႀကီးတင္စိတ္ပူသြားကာ..
"သားေလးေျခေထာက္ဘာျဖစ္တာလဲ..ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ.."
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..ကားနဲ႕တိုက္မိမလိုျဖစ္သြားတာ.."
"အမေလး..ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲသားရယ္..အကိုေလးသိရင္စိတ္ပူေနေတာ့မွာပဲ.."
ႀကီးတင္ရဲ႕စကားေၾကာင့္လုံ႕လၿပဳံးလိုက္မိသည္။ေနာက္မွႏႈတ္ခမ္းကိုမဲ့ကာထားၿပီးေခါင္းညိတ္ကာ..
"ဒါဆိုသားသြားၿပီးနားလိုက္ေတာ့မယ္.."
"ေအးေအး..ႀကီးတင္ေဆးယူခဲ့ရမလား.."
"ရတယ္ႀကီးတင္..ေန႕ခင္းကေဆးခန္းျပထားတယ္.."
"ေအးေအး..ဒါဆိုလဲထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္လာေခၚလိုက္မယ္ေနာ္.."
"ဟုတ္ႀကီးတင္.."
လုံ႕လေျပာကာေလွကားေပၚသို႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္ကာတတ္လာခဲ့ေတာ့သည္။