ကျွန်တော်ချစ်သော..ဦး Completed(Zawgyi+Unicode)

Part 4

Zawgyi

အိမ္ရဲ႕ခန္းနားမႈကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ေျပာလို႔ဆုံးမွာပင္မဟုတ္ေတာ့ပါ။လုံ႕လအတြက္အိပ္ခန္းမွာလဲက်ယ္ဝန္းၿပီးလုံ႕လႀကိဳက္တဲ့အေရာင္နဲ႕ျခယ္သထားျခင္းကလုံ႕လကိုပို၍ေက်နပ္ေစပါသည္။
ေနာက္ၿပီးအိစက္ေခ်ာေမြ႕လြန္းတဲ့ေမြ႕ယာအေပၚမွာလွဲလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲတခါတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေစနိုင္သည္အထိပင္ခံစားမႈေကာင္းကိုေပးစြမ္းနိုင္ပါသည္။
ေနာက္ၿပီးေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕အိမ္သာ။
သန့္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီးမွန္နံရံမ်ားျဖင့္သာကာထားၿပီးတစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ကိုေဖာက္ထြန္းျမင္ေစနိုင္တဲ့အတြက္ဒီလိုအခန္းမ်ိဳးမွာသူစိမ္းႏွစ္ေယာက္အတူေနလို႔မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုတာလုံ႕သတြက္လိုက္သည္။
ဟုတ္တယ္ေလ၊ေရခ်ိဳးေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္အိမ္သာတတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္အတြင္းကိုမသဲကြဲေပမဲ့ေဖာက္ထြန္းျမင္နိုင္တယ္ဆိုရင္ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္အေနက်ပ္ေစမွာအမွန္ပါ။
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံစိတ္ဖိစီးမႈေလာက္သာဆိုရင္ေနာက္ေဖးျပတင္းေပါက္မွေရကူးကန္နဲ႕အတူပန္းခင္းအက်ယ္ႀကီးနဲ႕ဥယ်ာဥ္တစ္ခုကိုလဲျမင္နိုင္တာမို႔စိတ္ဖိစီးမႈဆိုတာေပ်ာက္နိုင္ပါသည္။
ဒယ္ဒီေျပာသလိုပဲ"သူကဒယ္ဒီတို႔ထက္ခ်မ္းသာတယ္ "ဆိုတာတကယ္ေတာ့မွားပါတယ္၊ဒယ္ဒီတို႔ထက္အစေပါင္းမ်ားစြာကိုကိုခ်မ္းသာတာပါ။
သူ႕ဘာသာဆိုမခ်မ္းသာနိုင္ဘူး၊မိဘေတြရဲ႕လက္ငုတ္လက္ရင္းေၾကာင့္သာဒီလိုခ်မ္းသာေနျခင္းပဲလို႔လုံ႕လေတြးလိုက္မိသည္။တဆက္တည္းဒါေတာင္သူျဖဳန္းလို႔ဘယ္ေလာက္ကုန္ၿပီလဲမသိဘူးဆိုၿပီးပါသူ႕ကိုအျမင္မၾကည္စိတ္နဲ႕အျပစ္တင္လိုက္ေသးသည္။
ဟုတ္တယ္မလား..
မိန္းမရႈတ္နဲ႕လူတစ္ေယာက္ကမိန္းမကိုေပးရကမ္းရနဲ႕ေပးကမ္းၿပီးေပါင္းေနရတာေလ။တခ်ိဳ႕ဆိုစည္းစိမ္ေတာင္ျပဳတ္သြားသည္အထိသာဓကေတြရွိခဲ့ဖူးသည္။
"အကိုေလးလုံ႕လ..ညစာစားရေအာင္တဲ့ႀကီးတင္ကေခၚခိုင္းလိုက္တယ္.."
"အင္း..ဆင္းလာခဲ့မယ္ေလ.."
လုံ႕လအခန္းထဲမွာသူ႕ရဲ႕ပစၥည္းေတြေနရာခ်ေနစဥ္မိသန္းကလာေခၚ၍လုံ႕လျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေမြ႕ယာေပၚမွာလွဲလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲတခါတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးထမင္းစားဖို႔လာေခၚတာေတာင္မစားေတာ့ဘူးဆိုၿပီးဆက္အိပ္ကာညေနေစာင္းမွအိပ္ယာနိုးလာခဲ့သည္။အိပ္ယာနိုးေတာ့ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးသူ႕ရဲ႕ဒိုေရမြန္အ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႕ပိုစတာေလးေတြကိုပန္းႏုေရာင္နံရံနဲ႕အရပ္တင္တဲ့ေနရာေတြမွာစီရီေနသည္။
၆လေလာက္သာဒီမွာေနရမယ္ဆိုေပမဲ့ဒီအ႐ုပ္နဲ႕လုံ႕လတစ္ညေလးေတာင္မခြဲနိုင္ပါ၊ေျပာရရင္လုံ႕လကဒိုေရမြန္႐ူး ႐ူးေနတဲ့ဒိုေရမြန္Fanတစ္ေယာက္ေပါ့...
လုံ႕လရွပ္အကၤ်ီရဲ႕အေပၚမွပန္းႏုေရာင္လက္ရွည္တစ္ထည္ထပ္ဝတ္၍အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
လုံ႕လကႀကိဳက္ၿပီဆိုရင္အဲဒါကိုဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္သုံးတတ္သည္။သူႀကိဳက္တာပန္းႏုေရာင္ဆိုေတာ့သူ႕ရဲ႕အသုံးအေဆာင္နိုင္းမွာပန္းႏုေရာင္ေတြခ်ည္ပဲ၊ဒိုေရမြန္ကလြဲလို႔ေပါ့။
အဝတ္အစားေတြဆိုရင္လဲအျဖဴေရာင္နဲ႕အနက္ေရာင္၊အမ်ားဆုံးကေတာ့ပန္းႏုေရာင္သာအဝတ္မ်ားသည္။
အစားအစာေတြထဲမွာဆိုရင္ခ်ဥ္တာမႀကိဳက္ဘူး၊ခ်ိဳလြန္းရင္လဲမႀကိဳက္ဘူး၊ေကာ္ဖီအရမ္းႀကိဳက္တယ္..
လုံ႕အအခန္းထဲကထြက္လာေတာ့တဖက္အခန္းမွလဲဦးမင္းေဝကထြက္လို႔လာသည္။သူကေတာ့ေအးေဆးပဲလမ္းေလွ်ာက္လာေပမဲ့လုံ႕လကေတာ့ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္သူနဲ႕ေလွကားမွအတူဆုံၿပီးေလွ်ာက္ရမွာဆိုး၍ရပ္ေနလိုက္သည္။
ဟြင္း...
အျပင္ထြက္ရင္ေတာ့လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္လိုနဲ႕၊အခုအိမ္မွာေနတာၾကည့္စမ္းဆံပင္ဘုတ္သိုက္နဲ႕တီရွပ္နဲ႕ေဘာင္းဘီကြာတားနဲ႕။
ဘယ္သူကယုံမွာလဲဒါကသုံးဆယ္ေက်ာ္ပါဆိုတာ၊ဒယ္ဒီနဲ႕႐ြယ္တူလို႔မေျပာနဲ႕လုံ႕လရဲ႕အကိုဆိုရင္ေတာင္ယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္။
လုံ႕လသူ႕ရဲ႕ေနာက္မွလိုက္ကာဆင္းလာေတာ့ေလွကားအရင္းသို႔ေရာက္ရာဦးမင္းေဝကလုံ႕လကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့လုံ႕လဆင္းလာတဲ့ေျခလွမ္းမ်ားရပ္လို႔သြားသည္။
"ဘာလို႔ရပ္ေနတာလဲ..ငါမင္းကိုေျပာစရာရွိတယ္.."
ထိုသို႔ေျပာေတာ့လုံ႕လဆက္၍ဆင္းလာရသည္။
"မင္းဒယ္ဒီကဖုန္းဆက္တယ္၊မင္းကိုအလိုမလိုက္ဖို႔နဲ႕ဒီအိမ္ကစည္းကမ္းေတြကိုလိုက္နာဖို႔.."
"......"
ဦးမင္းေဝကေျပာေနေပမဲ့လုံ႕လကေတာ့ဘာမွျပန္မေျဖ။
"ငါေျပာတာမၾကားဘူးလား.."
"ၾကားတယ္ေလ.."
"ၾကားရင္ျပန္ေျဖေလကြာ.."
"ဟုတ္ကဲ့..ကြၽန္ေတာ္ကဘာစည္းကမ္းေတြလိုက္နာရမွာလဲ..."
"ထမင္းစားရင္းနဲ႕မွေျပာမယ္.."
ေျပာကာသူကသြားေတာ့လုံ႕လသူ႕ကိုၾကည့္ကာႏႈတ္ခမ္းမဲ့ျပလိုက္သည္။
သူ႕အိမ္ဆိုၿပီးအာဏာေတြသုံးခ်င္ေနတာ၊ကိုယ္မလိုက္နာနိုင္တဲ့စည္းကမ္းသာထုတ္ၾကည့္မေနဘူးဆိုၿပီးဒယ္ဒီကိုေျပာလိုက္မွာပဲ...
ဆိုတဲ့အႀကံကလုံ႕လမွာရွိေနခဲ့တယ္ေလ။
ထမင္းစားပြဲကိုေရာက္ေတာ့ျပင္ဆင္ထားတဲ့အခမ္းအနားကေဟာ္တယ္ႀကီးတစ္ခုပမာ။လူမွာအမ်ားႀကီးမရွိေပမဲ့ေထာင့္မွန္စတုဂံပုံေလးေထာင္စားပြဲႀကီးမွာဃုံေတြကလဲအမ်ားႀကီးနဲ႕။ဒါေပမဲ့ျပင္ထားတာကေတာ့လုံ႕လနဲ႕မင္းေဝအတြက္သာ။
ဦးမင္းေဝကအေရွ႕ဆုံးမွာထိုင္လိုက္ၿပီးလုံ႕လကိုသူ႕ေဘးနားထိုင္ဖို႔မိသန္းကျပင္ေပးေပမဲ့လုံ႕လကမင္းေဝနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခုံျဖစ္တဲ့အေနာက္ဘက္ကထိုင္ခုံမွာဝင္၍ထိုင္လိုက္သည္။
"ဒီမွာလာထိုင္ပါ..."
"ဒီမွာထိုင္လဲျဖစ္တာပဲ.."
"ဘာလဲ..မင္းကငါ့မ်က္ႏွာကိုေရွ႕တည့္တည့္ကၾကည့္ခ်င္ေနလို႔လား.."
"ဘာ..ျဖစ္ရမယ္..."
"မဟုတ္ဘူးဆိုဒီမွာလာထိုင္၊ဟင္းကေတြကဒီမွာခ်ထားတာမင္းဘယ္လိုယူမွာလဲ.."
တကယ္လဲဟင္းခြက္ေတြကအေရွ႕ထိပ္မွာျဖစ္၍လုံ႕လထိုင္တဲ့ေနရာမွာဘာဟင္းခြက္မွရွိမေန။ဒါေၾကာင့္လုံ႕လထိုင္ရာမွထကာသူေျပာေနရာ၌ထိုင္လိုက္သည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့"လူကနည္းနည္းေလးကိုဘာလို႔ထမင္းစားပြဲကိုအႀကီးႀကီးလုပ္ထားတာလဲ.."ဆိုၿပီးေျပာလိုက္ေသးသည္။
"ဟင္..ဝက္သား.."
သူ႕ေဘးကထိုင္ခုံ၌ထိုင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ပဲဟင္းခြက္ေတြထဲမွဝက္သားနံ႕ရကာလုံ႕လၾကည့္လိုက္ေတာ့လုံ႕လမ်က္ရည္ေတြက်လာကာအသားေတြလဲယားလို႔လာေတာ့သည္။
ဒါေၾကာင့္မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားေတာ့မင္းေဝသူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္ပူကာ..
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..ဘာျဖစ္တာလဲ.."
"ဝက္သားခြက္ကိုဖယ္ေပးပါ.."
"ဟာ..ဟုတ္သားပဲ၊မိသန္းအဲဒီဝက္သားခြက္ဖယ္လိုက္၊ေဆးကဘယ္မွာလဲ..သာထြန္းကိုယူခိုင္းလိုက္မယ္.."
"အခန္းထဲကစားပြဲေပၚမွာ.."
"သာထြန္းသူ႕အခန္းထဲကစားပြဲေပၚမွာအစိမ္းေရာင္ဘူးသြားယူလာခဲ့၊ဘယ္လိုလဲ..မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား..မလုံးတင္သူဝက္သားနဲ႕မတည့္ဘူးဆိုတာမေျပာဘူးလား.."
"ေျပာ ေျပာပါတယ္အကိုေလး..."
"ေျပာတာကိုဘာလို႔ခ်က္တာလဲ.."
လုံ႕လကိုၾကည့္ကာစိတ္ပူေဒါသထြက္ၿပီးေဒၚလုံးတင္အားဆူလိုက္သည္။အခုခ်ိန္မွာသူကမိမိရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာဆိုေတာ့လုံ႕လတစ္ခုခုျဖစ္ရင္လင္းေအာင္ကသူ႕ကိုအျပစ္တင္လို႔ဆုံးနိုင္ေတာ့မည္မထင္။
"ဟို..အကိုေလးကဝက္သားဟင္းမပါရင္မစားတတ္ဘူးမဟုတ္လား.."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..ေနာက္ဆိုဝက္သားဘယ္ေတာ့မွမခ်က္နဲ႕..သာထြန္းကမလာေသးဘူးလား.."
မင္းေဝကေဆးသြားယူတဲ့သာထြန္းကိုေအာ္ေျပာလိုက္ကာသာထြန္းမွာအေျပးအလႊားပင္ေျပးလာရသည္။အိမ္ကႀကီးေတာ့ဒီေလာက္ေတာ့ၾကာမွာကိုသူသိေပမဲ့လုံ႕လလက္မွာနီရဲလာ၍သူစိတ္ပူေနတာေၾကာင့္ေအာ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
လုံ႕လကဝက္သားနဲ႕ဓာတ္မတည့္ဘူးေလ၊ဝက္သားနံ႕ရရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ျမင္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ယခုလိုတုံ႕ျပန္မႈမ်ိဳးကိုခံစားရတယ္ဆိုတာလုံ႕လငယ္စဥ္ကျဖစ္ဖူး၍မင္းေဝသိေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ၿပီးအေမွာင္။
လုံ႕လဘယ္လိုလူကိုမွမေၾကာက္ပါ၊ႂကြက္၊ပိုးဟပ္၊ပင့္ကူစသည္တို႔ကိုမေၾကာက္ေပမဲ့အရမ္းေမွာင္ေနရင္လုံ႕လေၾကာက္သည္။အထူးသျဖင့္အခန္းထဲမွအေမွာင္ခ်တာတို႔၊အခန္းအေမွာင္ႀကီးတစ္ခုထဲေလာ့ဒ္ခ်ခံထားရတာမ်ိဳးတို႔ဆိုရင္လုံ႕လအသက္ရႉေတြက်ပ္ကာေသမတတ္ခံစားရဖူးသည္။
သာထြန္းယူေပးတဲ့ေဆးကိုလုံ႕လေသာက္လိုက္ေတာ့မွေနသာထိုင္သာရွိသြားေတာ့သည္။နီရဲလာတဲ့အသားေတြကလဲနဂိုပုံစံအတိုင္းျဖစ္သြားကာမ်က္ရည္မ်ားကလဲမက်ေတာ့..
"ဘယ္လိုလဲ..သက္သာရဲ႕လား၊ထမင္းဆက္စားလို႔ျဖစ္ပါ့မလား.."
"ဘာမွမွမစားရေသးတာ၊ဆာေနၿပီ..အဆင္ေျပသြားၿပီမို႔ကိုယ့္ေနရာကိုသြားထိုင္ေတာ့.."
လုံ႕လေနလည္ကတည္းကဘာမွမစားရေသး၍ဆာေနၿပီျဖစ္ကာဓာတ္မတည့္လို႔ျဖစ္တဲ့ဟာကလဲသက္သာသြားၿပီမို႔ထမင္းစားရန္ျပင္ကာသူ႕ရဲ႕ေနာက္မွမင္းေဝကိုေနရာမွျပန္ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။
"မလုံးတင္..သူကဝက္သားအနံ႕ကိုေတာင္ရလို႔မျဖစ္ဘူး၊ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ပဲစားစားဘယ္ေတာ့မွမခ်က္ပါနဲ႕၊ကြၽန္ေတာ္စားခ်င္ရင္အျပင္ဆိုင္မွာသြားစားမယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါအကိုေလး..ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္အကိုေလးလုံ႕လ.."
"ရပါတယ္..ႀကီးတင္မွာလဲႀကီးတင္အခက္အခဲနဲ႕ႀကီးတင္ရွိမွာေပါ့.."
မင္းေဝကအျပစ္တင္ေတာ့ႀကီးတင္ကေတာင္းပန္ရာလုံ႕လစိတ္ထားေကာင္းစြာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
လုံ႕လလဲဗိုက္ဆာေနတာေၾကာင့္ဟင္းေတြကိုအမ်ားႀကီးလူးကာအငမ္းမရစားေနေတာ့သည္။အားလုံးကလဲတိတ္ဆိတ္ေနျခင္းေၾကာင့္လုံ႕လေမာ့ၾကည့္ေတာ့အားလုံးကသူ႕ကိုၾကည့္ေန၍လုံ႕လေခါင္းေထာင္လိုက္ကာႀကီးတင္ကိုၾကည့္၍ၿပဳံးျပကာလက္မေထာင္ျပ၍...
"ႀကီးတင္ခ်က္တာကအရမ္းစားလို႔ေကာင္းတယ္.."
ေျပာကာရယ္ေတာ့အားလုံးလဲၿပဳံးကာေနၾကေတာ့သည္။မင္းေဝကေတာ့သူ႕ကိုတည္တည္ႀကီးနဲ႕ၾကည့္ေနေတာ့လုံ႕လမ်က္ႏွာထားကိုျပင္ကာထမင္းကိုအိေျနၵရရစားလိုက္ကာ..
"ဘာစည္းကမ္းလဲေျပာေလ.."
မင္းေဝကိုေမးေတာ့မင္းေဝကဇြန္းခရင္းကိုခ်ကာ..
"အင္း..ဒီအိမ္မွာေနမယ္ဆိုရင္ဒီအိမ္ကစည္းကမ္းေတြကိုလိုက္နာရမယ္...
၁အခ်က္..အစာစားရင္းအဲလိုမ်ိဳးအငမ္းမရမစားရဘူး.."
"ဘာ..အငမ္းမရ.."
"ဟုတ္တယ္ေလ..တကယ္လို႔အိမ္ကိုတျခားကဧည့္သည္လာလို႔မင္းကဒီလိုစားေနမယ္ဆိုရင္ငါ့သိကၡာက်တာေပါ့.."
"Okေလ..ေနာက္အခ်က္ကေရာ."
"လာမယ္ေလ..
၂အခ်က္က..ငါ့ကိုေလသံမာမာနဲ႕မေျပာရဘူး၊ဘာဆိုတဲ့စကားကအစေပါ့၊ငါမင္းထက္အသက္ႀကီးတယ္၊အႀကီးကိုအႀကီးလိုရိုေသရတယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါဦးမင္းေဝ..."
မင္းေဝကေျပာေတာ့လုံ႕လခပ္႐ြဲ႕႐ြဲ႕ေလးျပန္ေျဖေတာ့ႀကီးတင္ကၿပဳံးလို႔ေနသည္။
"ဟင္း..ငါ့ကိုအဲလိုမေခၚနဲ႕.."
"ဒါဆိုဘယ္လိုေခၚရမွာလဲ..အန္ကယ္မင္းေဝလို႔ေခၚရမွာလား.."
"ငါမင္းထက္အသက္ႀကီးတယ္ဆိုေပမဲ့ငါ့ပုံစံကရင့္တဲ့အထဲမွာမပါဘူးေလ၊အမ်ားအျမင့္တင့္ေအာင္ေခၚခ်င္ရင္" ဦး "ဆိုၿပီးတစ္လုံးတည္းပဲေခၚ.."
"ဦး..."
"ဘာလို႔လဲ.."
"အဲလိုမေခၚခ်င္ဘူး..ဦးမင္းေဝလို႔ပဲေခၚမယ္.."
"မင္းအတြက္ဒါေလးေတာင္မလုပ္နိုင္ေအာင္ခက္ခဲေနလို႔လား.."
"မလုပ္နိုင္တာမွမဟုတ္တာ..အခုခ်ိန္မွာအဲလိုေခၚဖို႔အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး၊နာမည္ဆိုတာက်င့္သားရမွေခၚနိုင္မွာေလ၊အရင္ကဦးမင္းေဝလို႔ေခၚစရွိေတာ့ႏႈတ္က်ိဳးေနၿပီ..ဒါေပမဲ့ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္.."
လုံ႕လရဲ႕စကားေၾကာင့္မင္းေဝေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ဆက္ကာ..
"၃အခ်က္က..ညဘက္အျပင္ကိုမသြားရဘူး၊သြားမယ္ဆိုရင္လဲငါ့ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ပါမွရမယ္.."
"ဟုတ္.."
"၄အခ်က္က..ဟိုမေန႕ကလိုစာၾကည့္ဝိုင္းဆိုၿပီးအျပင္ေတြေလွ်ာက္သြားတာမ်ိဳးလုံးဝမျဖစ္ရဘူး၊ညတိုင္းမင္းကိုငါကိုယ္တိုင္စာျပေပးမွာမလို႔ပဲ.."
"ဟင္..ခင္ဗ်ားက.."
"ဟုတ္တယ္..မင္းဒယ္ဒီကတာဝန္ေပးတာ.."
"ဒယ္ဒီကလဲဂိုဏ္ေခၚလဲရေနတာကို.."
"အဲဒါမင္းဒယ္ဒီပဲ..၅အခ်က္ကငါ့ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲအိမ္ဖုန္းကိုသုံးပိုင္ခြင့္မရွိဘူး၊မင္းဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ငါ့ကိုခြင့္ေတာင္း.."
"......."
"၆အခ်က္က..."
"မၿပီးေသးဘူးလား၊ကြၽန္ေတာ္ကစိုးသြမ္းေနတဲ့သူတစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့အတြက္ဒီေလာက္စည္းကမ္းေတြထုတ္ေနဖို႔မလိုပါဘူး.."
"ဘယ္ေျပာနိုင္မလဲ..ကဲပါဒီအခ်က္ၿပီးရင္ရၿပီ.."
"အင္းအင္..ဘာလဲ.."
"ရည္းစားမထားရဘူး.."
မင္းေဝရဲ႕စကားေၾကာင့္လုံ႕လသူ႕ကိုၾကည့္ေတာ့သူ႕ကႏႈတ္ခမ္းကိုတြန့္ကာထမင္းကိုဆက္စားေတာ့သည္။သူေျပာမွလုံ႕လေစၫႊန္းကိုသတိရသလိုျဖစ္သြားသည္။
ရည္မွန္းခ်က္ေတြမျပည့္ခင္ေတာ့ေဝးေနရအုံးမွာေပါ့အခ်စ္ရယ္...