ကျွန်တော်ချစ်သော..ဦး Completed(Zawgyi+Unicode)

Part 7

Zawgyi

"ႀကီးတင္..ဟိုလူရွိလား.."
ေဒါသမ်ားျဖင့္ျပန္လာရင္းအိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ႀကီးတင္ကိုေမးလိုက္ရာႀကီးတင္ကဘာမွမေျပာရေသးပဲလက္ညွိုးကိုအေပၚထိုးျပ႐ုံပဲရွိေသးလုံ႕လအေပၚသို႔တတ္လာခဲ့သည္။
မင့္ခန့္ရဲ႕စကားကိုၾကားကတည္းကလုံ႕လေသြးမ်ားစူပြက္လို႔ေနေလသည္။ေစၫႊန္းသူ႕ကိုမဆက္သြယ္တာဒင္းရဲလက္ခ်က္ေၾကာင့္တဲ့ေလ..
သူကဘာမို႔လဲ..
ဒယ္ဒီေတာင္မွဘာမွမေျပာတဲ့သူတို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးၾကားထဲမွဘာေၾကာင့္ဝင္ရႈတ္ရတာလဲ..
သူ႕စည္းကိုယ့္စည္းဆိုတာရွိတယ္ေလ၊သူ႕အိမ္မွာေနတယ္ဆိုတိုင္းသူ႕ရဲ႕သေဘာက်မေနနိုင္ဘူး၊အထူးသျဖင့္အခုလိုသူပိုင္တဲ့အ႐ုပ္မ်ားလိုသူတို႔အခ်စ္ေရးအေပၚျခယ္လွယ္တာလုံ႕လနည္းနည္းမွသည္းမခံနိုင္ပါေခ်..
အလိုလိုကမွစိတ္မၾကည္တဲ့အထဲအခုလိုအထင္လြဲစရာျဖစ္သြားေတာ့ေဒါသမ်ားျဖင့္လုံ႕ကတတ္လာကာသူ႕ရဲ႕အခန္းတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့တံခါးကိုတြန္းကာဖြင့္လိုက္သည္။
"ကႊၽီ.."
တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္အထဲမွအကၤ်ီဗလာမ်ားျဖင့္နမ္းေနၾကတဲ့ဟိုတခါလိုက္ပို႔တဲ့ဘဲနဲ႕ဦးမင္းေဝသူ႕ကိုၾကည့္လို႔ေနသည္။လုံ႕လရဲ႕မ်က္ႏွာမွာတင္းေနပုံရၿပီးအသက္ရႉမႈဟာလဲျပင္းေန၍တစ္ခုခုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာမင္းေဝသတိထားမိပါသည္။
"ေဟး..အခန္းထဲဝင္မယ္ဆိုရင္တံခါးေလးဘာေလးေခါက္ၿပီးအသိေပးရမွာေပါ့.."
"ခင္ဗ်ားနဲ႕ကြၽန္ေတာ္စာရင္းရွင္းစရာရွိတယ္ဦးမင္းေဝ.."
မင္းေဝရဲ႕စကားကိုလုံ႕လမာမာထန္ထန္ပင္ျပန္၍ေျဖလိုက္သည္။ဒီေတာ့မင္းေဝကေဘးကBabeဆိုတဲ့လူကိုၾကည့္ကာထြက္သြားေပးဖို႔ေမးေငါ့ကာျပလိုက္ေတာ့..
"ဘာလဲ..Babeကထြက္သြားေပးရအုံးမွာလား.."
"အင္း..ေနာက္မွေတြ႕မယ္.."
မင္းေဝကBabeဆိုတဲ့လူ၏အကၤ်ီကိုေကာက္ကာေပး၍ေျပာလိုက္ၿပီးသူ႕ရဲ႕ပခုံးကိုဖက္ကာအခန္းအျပင္သို႔တြန္းပို႔လိုက္ေတာ့Babeဆိုတဲ့သူေဒါသထြက္ကာျပန္ဆင္းသြားေတာ့သည္။
"ကဲ..ဘာလဲေျပာ.."
မင္းေဝေအာက္မွသူ႕ရဲ႕အစိမ္းပုတ္ေရာင္ရွပ္အကၤ်ီကိုေကာက္ကာဝတ္လိုက္၍ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ထားတယ္ဆိုတာသိမွာေပါ့.."
"လိုရင္းပဲေျပာ..ငါနားမလည္ဘူး.."
"ေကာင္းၿပီေလ..ဒါဆိုလဲေျပာမယ္ေစၫႊန္းကိုကြၽန္ေတာ္နဲ႕ပပတ္သက္ဖို႔ခင္ဗ်ားေျပာထားတာဆို.."
"ဪ..ဒီကိစၥမင္းသိသြားၿပီလား.."
လုံ႕လမွာသူ႕ကိုေလသံမာမာနဲ႕ဆြဲၿပီးထိုးမတတ္ေျပာေနေပမဲ့ေအးစက္စက္နဲ႕ၿပဳံးကာေျပာလိုက္တဲ့မင္းေဝစကားေၾကာင့္လုံ႕လအံ့ဩသြားရသည္။
"ငါသူ႕ကိုအၾကပ္ကိုင္ၿပီးမင္းနဲ႕မပက္သတ္ဖို႔ကိုပါေျပာလိုက္တယ္လို႔မင္းသိသြားၿပီလား.."
"ဟုတ္တယ္..ေနစမ္းပါအုံး၊ခင္ဗ်ားမွာဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိလို႔အခုလိုလုပ္ရတာလဲ..ကြၽန္ေတာ္တို႔အခုလိုခံစားေနရတာကိုျမင္ေတာ့ခင္ဗ်ားေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္လား.."
"မဆိုင္လိုက္တာ..ငါ့စိတ္ဓာတ္အဲေလာက္ေအာက္တန္းမက်ဘဴး.."
"ေအာက္တန္းက်တယ္မက်ဘဴးဆိုတာအခုလိုလမ္းေဘးကဟာေတြအိမ္ေခၚၿပီးအိပ္ေနတယ္ဆိုတာကသက္ေသပဲေလ.."
"မင္း.."
လုံ႕လရဲ႕စကားေၾကာင့္မင္းေဝေဒါသထြက္သြားကာလုံ႕လအားထိုးရန္ျပင္ေတာ့လုံ႕လကေမးေကာ့ထားသည္။သို႔ေပမဲ့မင္းေဝမထိုးပါ။သူ႕ရဲ႕စိတ္ကိုထိမ္းခ်ဳပ္ကာလက္သီးကိုေအာက္ျပန္ခ်လိဳက္သည္။
"ထိုးလိုက္ေလ..ထိုးလိုက္စမ္းပါ၊အခုခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားအရိပ္ေအာက္မွာေနရတဲ့သူဆိုေတာ့ဆုံးမပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ဒယ္ဒီရဲ႕စကားနဲ႕ဆုံးမလို႔ရတယ္.."
"ေတာ္ေတာ့..."
"မေတာ္နိုင္ဘူး..ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆုံးမပိုင္ခြင့္ရွိေပမဲ့ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ေရးနဲ႕ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူကိုခင္ဗ်ားဘာမွဆုံးျဖတ္ေပးပိုင္ခြင့္မရွိဘူး.."
လုံ႕လေျပာကာသူ႕ရဲ႕အခန္းထဲကထြက္သြားေတာ့မင္းေဝသက္ျပင္းကိုသာခ်ၿပီးအခန္းထဲ၌က်န္ေနရစ္သည္။
ငါအခုလိုလုပ္ရတာမင္းေၾကာင့္ေလ..မင္းေၾကာင့္..
မင္းဒီမွာေနသားက်ဖိဳ႕အတြက္ငါရည္႐ြယ္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ၊အခုလိုအျပစ္ေပးဖို႔အတြက္လဲမင္းရဲ႕ခ်စ္သူဆိုတဲ့အေကာင္ထိုက္တန္ခဲ့တာပဲမဟုတ္လား..
မင္းေဝသူ႕ရဲ႕ေစတနာအမွားကိုျပန္ေတြးရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။တကယ္ဆိုရင္လုံ႕လနဲ႕ရင္းနီးခြင့္ရဖို႔ဆိုၿပီးရည္႐ြယ္ခဲ့တာေတြကသူကိုအထင္လြဲေစသည္မ်ားသာ..
"သားေလး..လုံ႕လ..တကယ္ျပန္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီလား..မျပန္ပါတယ္သားရယ္.."
မင္းေဝစားပြဲေပၚကဖန္ခြက္ထဲကိုေရငွဲကာေသာက္ေနစဥ္ေအာက္ထပ္မွႀကီးတင္ရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့အခန္းထဲမွထြက္လာၿပီးေအာက္ထပ္ကိုၾကည့္ေတာ့ေလွကားရင္းမွာသူလာစဥ္ကအထုတ္ကိုဆြဲထားတဲ့လုံ႕လကိုျမင္လိုက္ရၿပီးသူပါေအာက္သို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။
"ျပန္မယ္..ႀကီးတင္..သူကြၽန္ေတာ့္ကိုသူ႕အိမ္မွာေနတယ္ဆိုၿပီးျခယ္လွယ္ခ်င္သလိုျခယ္လွယ္ေနတာ၊အခုလဲေလသားကိုလက္သီးနဲ႕ထိုးဖို႔႐ြယ္တယ္၊ဒယ္ဒီကေတာင္အသံမာမာနဲ႕မေျပာခဲ့ဖူးေလာက္ေအာင္သားလိမၼာခဲ့တယ္ေလ..သူကသားကိုလက္သီးနဲ႕ထိုးဖို႔အထိ႐ြယ္ခဲ့တယ္..သားဒီမွာမေနဘူး.."
"အကိုေလးလုပ္ပါအုံး..ဒီမွာသြားမယ္ခ်ည္ေျပာေနတယ္..."
ေလွကားေပၚမွဆင္းလာတဲ့မင္းေဝကိုပါႀကီးတင္အကူေတာင္းလိုက္ေတာ့လုံ႕လသူ႕ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးကာၾကည့္လိုက္သည္။
မင္းေဝလဲေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ...
"အခုကိစၥကထြက္သြားေလာက္ဖို႔ထိလိုလို႔လား..အေသးအမႊားကိစၥေလးကို.."
"ဘာကအေသးအမႊားလဲ..ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အဲဒါကအေရးႀကီးဆုံးေတြပဲ၊ခင္ဗ်ားလိုကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ့သူကခင္ဗ်ားရဲ႕ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေတြကိုပဲအႀကီးႀကီးထင္ေနတာမဟုတ္လား.."
"ငါေျပာတာအဲဒီသေဘာမ်ိဳးေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ငါဆိုလိုတာကငါမွားသြားတယ္.ငါမင္းကိုလက္သီးနဲ႕ထိုးဖို႔အထိမ႐ြယ္သင့္ဘူး၊ငါေဒါသထြက္သြားလို႔အဲလိုတုန့္ျပန္မိတာပါ..ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူး..ငါဂတိေပးတယ္၊ဒီအိမ္ကေနမသြားပါနဲ႕.."
"အဲဒီကိစၥတစ္ခုအတြက္နဲ႕ခင္ဗ်ားအိမ္မွာမေနခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေစၫႊန္းကိုအဆက္အသြယ္ပ်က္ေအာင္လုပ္လို႔၊တျခားသူေတြကိုခင္ဗ်ားစိတ္တိုင္းက်ျခယ္လွယ္ခ်င္လို႔၊အဲဒါေၾကာင့္မေနတာ.."
လုံ႕လေျပာကာအိတ္ကိုဆြဲ၍သြားေတာ့မင္းေဝသူ႕ရဲ႕ေရွ႕ကိုသြားကိုပိတ္၍ရပ္ေနလိုက္သည္။
"မသြားရဘူး..မင္းကိုမင္းဒယ္ဒီကငါ့ဆီမွာေနဖို႔ေျပာထားတာ၊ငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲမင္းထြက္သြားခြင့္မရွိဘူး.."
"သြားမယ္..ေရွ႕ကေနဖယ္ပါ."
"မဖယ္ဘူး..မင္းထြက္သြားခြင့္မရွိဘူး.."
"ဒီေလာက္ေတာင္ေျပာမရတာ၊မဖယ္အုံး.."
"ဒုန္း.."
"အ..."
လုံ႕လသူ႕ရဲ႕ေရွ႕မွပိတ္ရပ္ေနတဲ့မင္းေဝကိုအားကုန္တြန္းလိုက္ေတာ့မင္းေဝမွာေနာက္သို႔ယိုင္သြားၿပီးေနာက္ကပန္းအိုးတင္ထားတဲ့ခုံနဲ႕ေခါင္းခ်မိသြားသည္။
မင္းေဝအစမွာေတာ့မ်က္လုံးထဲမီးပြင့္သြားသလိုခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္ေတာ့ေခါင္းကဆစ္ကနဲ႕နာက်င္လာ၍လက္နဲ႕စမ္းၾကည့္ရာ..
"ေသြးေတြ.."
လုံ႕လမွာဒီေလာက္ျဖစ္ဖို႔မရည္႐ြယ္ေပမဲ့မင္းေဝမွာေခါင္းကြဲသြားသည္အထိျဖစ္သြား၍ေသြးေတြကိုျမင္ေတာ့ထိတ္လန့္သြားသည္။
"အကိုေလး..အိုေသြးေတြ..သာထြန္းအကိုေလးကိုေဆး႐ုံပို႔ရေအာင္ျပင္.."
"မလိုဘူးမလုံးတင္..ေဆး႐ုံမသြားဘူး၊ေဒါက္တာကိုပဲေခၚလိုက္ပါ.."
မင္းေဝကထိုသို႔ေျပာေတာ့လုံ႕လရပ္ေနရာမွထိုင္လိုက္သည္။
"ဦးမင္းေဝ..ခင္ဗ်ားအရမ္းနာေနလားဟင္.."
"အဟင္း..ငါဘယ္လိုခံစားရလဲဆိုတာမင္းအတြက္အေရးပါလို႔လား၊မင္းျပန္ခ်င္ရင္ျပန္ေတာ့ေလ.."
"ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္တာကိုကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားလို႔ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ.."
"ရတယ္..ငါမင္းရဲ႕အေဖကိုမင္းေၾကာင့္လို႔မေျပာဘူး၊မင္းထြက္သြားတာလဲငါ့အျပစ္ေတြေၾကာင့္ဆိုၿပီးေျပာလိုက္မယ္..မေနခ်င္တဲ့ငါ့အိမ္မွာမင္းမေနနဲ႕ေတာ့.."
"ကိုသာထြန္းဘာလုပ္ေနတာလဲဦးမင္းေဝကိုအခန္းထဲေခၚသြားမယ္ေလ.."
လုံ႕လကသူ႕ရဲ႕စကားကိုအေလးမစိုက္ပဲသာထြန္းကိုေျပာကာမင္းေဝအားသူ႕အခန္းဆီသို႔တြဲကာေခၚလာခဲ့ေတာ့သည္။
ေခါင္းကေသြးေတြကလဲအရမ္းထြက္ေနတာေၾကာင့္လုံ႕လသူ႕အတြက္အရမ္းစိတ္ပူေနမိသည္။ဒါေၾကာင့္လဲမိမိရဲ႕လုပ္ရက္မွားၿပီဆိုတာကိုလဲသိလိုက္ရပါသည္။
တကယ္ဆိုရင္ဦးမင္းေဝဆိုတာသူရဲ႕ဒယ္ဒီနဲ႕အ႐ြယ္တူမဟုတ္ပါလား။ကိုယ့္အတြက္ဘယ္ေလာက္ပဲအျမင္ကတ္ေစကာမူမိမိထက္အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးတဲ့သူမဟုတ္ပါလား။
ဟုတ္ပါတယ္ကြၽန္ေတာ္မွားပါတယ္၊ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားအေပၚမွာရိုင္းျပမိပါတယ္..အဲဒီအတြက္ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္သီးနဲ႕ထိုးဖို႔အထိ႐ြယ္ခဲ့မိတာခင္ဗ်ားမွန္ပါတယ္ဦးမင္းေဝရယ္...