Zeytinli Açma ~ Tamamlandı ~

1.1

   Aradan 3 hafta geçti ve Atlas beni hala bulamadı. Artık çok sıkılmaya başladım. Sabredemiyorum.

Bu gece çok yorulmuştum. O yüzden erkenden yattım ve telefonla oynamaya başladım. 15 dakika sonra ablam aramaya başladı. Merak edip hemen açtım.

- Alo, ablacım?

- Hanımefendi, ben Cihan Hastanesinden arıyorum. Ablanız bir kaza yapmış. Buraya gelseniz iyi olur.

- Ne?!! T-Tabi tabi. Hemen geliyorum.

Hemen yataktan kalkıp, üstüme kot pantolon ve siyah bir örgü kazak geçirdim. Montumu da giyip, hemen evden koşarak çıktım. Son paramı da taksiye verdim. 20 dakikaya gelmiştik. Taksiden inip, hastaneye doğru koştum.

Asansöre bindim ve kapılar kapandı. Arkamı dönmemle, Atlas'la karşılaşmam bir oldu.

- Atlas?

- Vera?

- Senin burada ne işin var?

- Kardeşimin ateşi çıktı da. Sen?

- B-ben, ablam kaza geçirmiş, diyerek yere çöktüm ve ağlamaya başladım. Ve o anda asansör durdu. Ne?! Asansör mü durdu? Ardından ışıklar kapandı. Çok kötü oluyordum. Nefes alamıyordum. Zor nefes aldığımı gören Atlas, hemen yanıma çöktü. Ve montumu çıkardı.

- Vera, iyi misin? Sakin ol. Derin nefes al.

Elini omzuma koydu ve beni sakinleştirmeye çalıştı. Beraber nefes alıp veriyorduk. Asansörün ışıklar az sonra açıldı ve derin bir nefes alarak, ayağa kalktık.

- Oh be, diyerek bir nefes daha aldım.

- Vera, daha iyi misin?

- Evet. Her şey için çok sağol.

Asansör durdu ve tam inecekken, telefonum çalmaya başladı. Ama bu ses iyinin işareti değildi. Yada öyleydi. Bilmiyorum. Çünküü, benim zil sesim evli, mutlu, çocuklu.

- Vera?! Sen? Anonim misin?

Biliyorum hemen öğrendi ama daha fazla ne yapabilirdim bilmiyorum. Farklı olaylar geliştirebilirim. Kitabı hemen bitirmicem. Oy verenler için teşekkürler :)