Gedwongen moord

Hoofdstuk 9

Met mijn hart bonked in mijn keel liep ik achter Ace aan. Onze voetstappen galmden zachtjes door de ruimte. Ik botste bijna tegen hem aan toen hij plotseling stopte voor een deur. Hij stak een sleutel in het slot en duwde de deur open. Het was een kleine ruimte die slechts verlicht werd met een klein lampje die half los aan het plafond hing. Er stond alleen een grote kast en een houten kist. Beiden zaten dicht met een slot. Wat was er zo geheim aan? 

Ace bukte zich bij de kist en prutste een tijdje met de sleutel. Na een aantal ongemakkelijk stille seconden ging de kist krakend open. Ace gebaarde naar me. ''Kom dichterbij.'' Ik liep zachtjes naar hem toe en hurkte net als hem bij de kist. Hij rommelde erin en haalde er toen een dikke envelop uit. Hij gaf het aan mij. ''Bekijk het maar.'' Ik beet op mijn lip en haalde er een stapel foto's uit. 

Foto's van mij. Foto's van mij met een rugtasje op, toen ik voor het eerst naar school ging. Van mij, spelend in het bos. Knuffelend met mijn kat van vroeger, die al jaren dood is. Voor het raam van mijn kamer. Ook meer recente foto's, van wanneer ik naar school liep, aan het winkelen was, ergens op een terras zat. Ik voelde me draaierig worden en keek Ace aan. ''Wat is dit?'' Hij zei niets en graaide weer in de kist. Hij haalde er een klein doosje uit en reikte het me aan.

 Mijn mond viel open toen ik er een klein, zilveren kettinkje uit haalde. Het hangertje was een hertje met vleugels. Tranen welden op in mijn ogen toen ik met mijn vingers over de fragiele ketting gleed. De ketting die ik van mijn moeder had gekregen toen ze nog leefde. Een hertje, omdat ik ervan hield om door het bos te rennen en te springen. Ze vond dat altijd lief. Mijn hart was gebroken toen ik het op een dag kwijt was geraakt. Het voelde alsof ik mijn laatste tastbare herinnering aan haar had verloren. 

 Ace stond op en ik volgde zijn voorbeeld. Hij pakte het kettinkje uit mijn hand en ging achter me staan. Hij duwde voorzichtig mijn haar aan de kant en maakte het kettinkje vast om mijn nek. Het koude hertje rustte tussen mijn sleutelbenen. ''Je hebt vast veel vragen.'' Ik knikte. ''Hoe kom je hier allemaal aan? Het was van mijn moeder, ik ben het al jaren kwijt...'' Mijn stem trilde en ik keek hem ongelovig aan. ''En de foto's... Heb je me gestalkt?'' Hij fronste. ''Ik noem het liever 'voor je gezorgd'.'' Ik gooide mijn armen in de lucht en zuchtte gefrustreerd. ''Leg het uit voordat ik het ergste ga denken en in paniek raak.'' 

''Goed. De avond dat je moeder verongelukte, was ik erbij. Ik was niet betrokken bij het ongeluk, maar ik zag alles gebeuren vanuit een café. Even later arriveerden jij en je vader. Dat was het moment dat ik je voor het eerst zag. Ik zag je naar je moeder rennen, huilend, gillend. Ik zag je vader. Ik zag hoe hij niet eens probeerde om je te troosten, om er voor je te zijn. En ik weet niet wat het was... maar ik voelde het overweldigende gevoel om je te beschermen. Ik was naar buiten gerend en bij je neergeknield, probeerde je gerust te stellen in de chaos. Je knuffelde me met het simpele vertrouwen van een kind. Maar toen rukte je vader me weg. Hij schreeuwde dat ik weg moest en dat ik er niks mee te maken had. Vanaf toen ben ik je blijven volgen. Ik vertrouwde de situatie niet. Ik vertrouwde je vader niet, en ik wilde je niet alleen laten bij hem. Daarom was ik veel bij je in de buurt; om zeker te weten dat je oké was. Het was alleen niet mijn plan om het voor altijd te doen, maar ik kon je simpelweg niet meer loslaten. Ik maakte foto's omdat het me het gevoel gaf dat ik je toch nog een beetje bij me had.

Op een dag verloor je je kettinkje. Je had het niet door. Ik raapte het op en wilde het teruggeven, maar je ging alweer naar binnen. Ik besloot het te bewaren totdat ik de kans kreeg om het weer terug te geven. Ik wist alleen niet dat het van je moeder was, maar ik had wel het idee dat het belangrijk voor je was, omdat je de dagen erna erg verdrietig leek. 

Na een tijdje leek er wel een wonder te gebeuren. Je vader werd klant, bij mij! Hij haalde niet bij mij persoonlijk, maar via mijn loopjongens. Natuurlijk riep het wel zorgen bij me op dat hij coke gebruikte. Ik maakte me zorgen om je veiligheid. Totdat jij kwam halen in plaats van hem. We hadden wel door dat je voor hem haalde, niet voor jezelf. Je wist niet goed wat je moest zeggen en doen. Het was schattig,'' glimlachte hij. ''Ik droeg mijn mensen op om naar je uit te kijken en om goed met je om te gaan. Maar toen begonnen de schulden zich op te stapelen. Ik had het een tijdje aangezien omdat ik om je gaf en ik wilde je niet met meer problemen opzadelen, maar dit ging ten koste van mijn reputatie. Ze dachten dat ik een watje was geworden door een meisje. Door jou. Dus toen is dit alles gebeurd. En nu ben je hier, bij mij. En nu kan ik je eindelijk beschermen zoals ik dat altijd al wilde.''

''Maar... Waarom dan al die mensen die ik moet vermoorden?'' Mijn hoofd tolde van het hele verhaal. Ace haalde zijn schouders op. ''Ik had wel eerder mensen die in opdracht van mij anderen omlegden. Dat wisten mijn mensen ook. Dus het was óf jou vermoorden om je schulden, óf je loste je schulden af door voor mij te werken. Als ik je liet gaan, zou niemand mij meer serieus nemen. Jouw leven in ruil voor anderen, zeg maar. Het verschil is dat die mensen verdienen om dood te gaan, en jij eigenlijk niet.'' 

Hij deed een stap dichterbij en tilde mijn kin omhoog. ''Maar dat ik om je geef en je wil beschermen, betekent niet dat je alles mag doen wat je wilt. Je bent nu echt van mij, dus je luistert naar mij. Ik wil je geen pijn doen, maar als je niet doet wat ik van je vraag, zal dat wel moeten. Begrepen?'' Hij gleed met zijn vinger over de brandplek op mijn hand die hij had veroorzaakt en ik rilde. ''Begrepen.''