Yerçekimsiz Patlama ~2~ (Kacchako)

Karşılaşma

Bu sefer konuya Bakugou girecek. Çocuğun hislerini birde kendisinden dinleyelim.

Bakugou
Şuan hastanedeydim. Ve beni normal odaya almışlardı. Çok fazla ağrım yoktu ama bir kaç gün kendimi zorlamamam gerekiyormuş. Uzun zaman olmuştu o gideli. Bir yıl . Hâlâ çok kırgın hissediyorum kendimi. Gittiğinde bana söyleyebilirdi ama bana söylemek yerine sınıftakilere söyledi. Kalbimdeki acı dinmiyordu. Sınıftakilerle hiç konuşmuyordum yani en azından içlerinden birinin söylemesini beklerdim. O günden sonra onlarla arama mesafe koydum ve sinirlenme gereği duymayacak kadardı hemde. Ama bir özür beklerdim hepsinden. Kirishima ile kavga etmeyi özlüyordum ama artık hiçbir şeyden pek zevk aldığım söylenemez. Fakat staj görevinde

Flach back
Kirishima zor durumda gibiydi. Kulaklıktan iyi sesler gelmiyordu. Zaten fazlasıyla özgünlüğünü kullandı. Bense şuan yanımdaki iki kötü aptallar ile dövüşüyordum. Yanına gitmem gerekiyordu.
Bir tanesine patlama yaratıp geri çekildim.
" Ki-" diyecekken yumruk yedim. Biraz geriledim. Sinirlenmeye başladım ve adamın üstüne doğru koştum. Aramızda elli santimetre varken sağ elimde yere doğru bir patlama yarattım ve havalandım hemen sonrada sol elimle yapmıştım. Kötünün arkasındaydım. Hemen elimden gelen en büyük patlamayı yapıp sırtından vurdum. Onun işi artık bitmişti benimde. Çok fazla zorlamıştım kendimi. Diğer kötü arkamdan geliyorduki iki elimle yere doğru patlama yapmaya çalıştım ama iki elimde acıyordu. Ve kötü adam sırtımdan tutup yere attı. Sonra tek eliyle boğazımı tutup kaldırdı. Nefes alamıyordum. Ve bacaklarımı adamın vücuduna vurarak kendimi geri çektim. Adam yere düşmüştü. Bende dengemi sağlayıp tek elimle ona doğru bir patlama yaptığımda işi bitmişti. İşim biter bitmez koşmaya başladım. Ellerim ağrıyordu. Ama şuan başka bir işim vardı bunu düşünemezdim. Kirishima'nın olduğu yere geldiğimde uzun pençeli bir adam üstüne doğru koşuyordu. Kirishima ise  gözlerini kapatmış yerdeydi. Aralarında en az iki metre vardı. Onu kurtarmak zorundaydım. Başka birini daha kaybedemezdim. Buna göz yumamazdım. Kirishima'nın önüne geçtim. Sırtıma aldığım yarayla dizlerimin üstüne çöktüm ve alnım Kirishima'nın alnına değmişti.
Flachback bitiş

Onu çok özlüyordum hemde hiç olmadığı kadar. Artık aptal bir kız yoktu. Kimsesiz kalmış gibiydim. Yurtda yemek dışında salona inmiyordum. Herkes de farkındaydıki onlara bağırıp sinirlenmiyordum. Eskisine göre umursamaz ve soğuk davranıyordum. Hiç gülemiyordum da sebebi beni güldüren kişi gitmişti. Düşünüyorum da acaba beni hiç sevdi mi ? Yani bana söylemeden gitmesi veya ulaşmaması. Aslında onu affedebileceğimden emin değildim. Hâlâ sevsemde herşeyin bir zamanı vardı. Bir yılda kendimi geliştirmiştim sinirlerimi antrenmandan çıkarıyordum. Sınıftakilerin gülüşlerini duymak acı vericiydi ve beni görmeleriyle susarlardı. Sebebi açıktı.

~~~
Akşam olmuştu ve Aizawa sensei hastaneye geldi.
" Bakugou iyi misin ?" Dedi
" Evet çıkabilir miyim artık ?" Dedim.
" Bende onun için geldim seni alıp yurda götüreceğim." Dedi.
Yataktan kalktım.
" Üstlerim nerede ?"
" Dolapta " dediğinde dışarı çıktı. Bende elbiselerimi giydim. Ama üstüme bir şey giymemiştim. Daha doğrusu giyememiştim. Yara ve elim biraz acıyordu. Bende sadece altımı giyip odadan çıktım. Aizawa sensei kapının önündeydi. Beni görünce
" Neden üstünü giymedin ?" Dediğinde cevap vermedim ve çıkışa doğru ilerlemeye başladım. Danışmanı gördüğümde eşyalarımı istedim. Sadece kolye vardı. Kolyeyi alıp taktım. Aizawa sensei tam arkamdaydı. Hastanenin çıkış kapısına giderken üstümde bir şey hissettim. Aizawa sensei bana çeketini vermişti.
"Dışarısı soğuk ve tekrar seninle uğraşamayız." Dedi ve önden ilerledi. Dışarı çıkıp arabaya bindik. Bir kaç dakika sonra yurdun önündeydik. Aizawa sensei
" Sen gir ben birazdan gelicem." Diyip tekrar arabaya binecekken çeketini verdim. Ve gitti. Yurda doğru yürümeye başladım salonun ışıkları açıktı. Daha erkendi yemek saatine yakındı. Salonun oraya gelmiştim. Tüm sınıf bana bakıyordu. Kirishima beni görünce yanıma geldi ve tam sarılacağı sırada bir adım geri çekildim. Böyle yapmak istemezdim.
"İyi misin ?" Dedi Kirishima.
" Evet ." Dedim soğuk sesle. Odama gitmek için bir adım attım ama durdum. Tam karşımda duran biri vardı. Uraraka. Birbirimize baktık. Yüzümde hiçbir mimik oynamdı. Sadece ona bakıyordum.
" Bakugou." Dediğinde kalbime bir acı girmişti. Yürümeye devam ettim ve hiçbir şey olmamış gibi yanından geçtim. Odama geldiğimde yatağıma oturdum. Sadece yere bakıyordum. Az önce olanlar gerçek miydi ? Bilmiyorum ama gerçek olmasını istiyordum nedense. İçim acıyordu. Onu şimdi göreceğimi bilmiyordum. Konuşamıyordumda. Daha da güzel olmuştu ve olgun duruyordu. Onu  özlediğimi dahada çok hissediyorum. Gözlerim dolduğunda kendimi sebest bırakıp ağlamaya başladım.

  Nasıldı bölüm ?
Hâlâ şu Bakugou'ya üzülüyorum lan neyse yorumlarınızı bekliyorum