Savannah's POV
Wah! Nandito na ako sa airport.. Kasama ko ang mga katropa ko. Nandito na mismo kami sa labas ng airport. </3
Savannah: Guys, alis na kame ha?
Sila: WAAAAG!
Savannah: Kayo naman ee! Mas lalo akong nahihirapan niyan!
Felicia: Basta wag mo kaming kakalimutan Savannah!
Jack: Oo. Pupunta kami sa Pilipinas para sayo! Someday.
Savannah: Guys naman eh!
Jerry: Thank you sa saya na ibinigay mo sa amin :(
Jacob: Thanks for the time na kahit napaka ikli lang ng samahan nating lahat. It seems like parang dati pa tayo magkakasama.
Savannah: Ano ba yan! Naiyak na tuloy ako!
Naiiyak na ako :'(
Max: Savannah, thanks for being a part of our lives. We'll never forget you. How special you are, how important you are, how kind you are, and mostly. What you've done to us. We'll never forget everything na pinagsamahan nating lahat in that short period of time.
Savannah: Ano ba naman kayo! Kayo talaga.. :'( So... Dan..
Umiiyak na pala siya.
Savannah: I--
Hinalikan niya ako bigla, infront of my mother. Habang umiiyak siya.
Dan: Dapat mas sinulit pa natin yung mga araw na magkasama tayo.
Savannah: Dan, kuntento na ako na naging tayo. Kuntento na ako sa mga bagay na ginawa mo para sa akin, kuntento na ako sayo Dan. Sorry dahil ngayon ko lang sinabe..
Dan: Pagbutihin mo ang pag aaral mo dun ha? And pagkagraduate natin dapat may maganda tayong trabaho agad. Like what I've said, magkakaroon ka ng magandang trabaho and magiging photographer ka. At ako naman ay isang doctor. Huh!? Ako lang ha!? :'(
Savannah: Ikaw lang wala ng iba..
Naiiyak na rin si mama.. Nagpaalam na sila kay mama..
Felicia: Bye Savannah!!
Savannah: BYEEEEE!!
Them: BYEEEE!
Naglalakad na ako palayo... Habang umiiyak..
Savannah: Ma babalik tayo dito ah!!! :(
Mom: Of course anak, nakikita kong mahal na mahal ka nga talaga ni Dan.
Savannah: Ma pwede bang dito na lang ako!? :(
Mom: We can't anak.. Kailangan mo pang mag-aral sa Pilipinas.
Savannah: Namimiss ko na sila agad! :'(
"SAVANNAH!!"
Napatigil ako bigla..
"SAVANNAHHH!!"
Savannah: Dan?!
Dan: SAVANNAH!
Savannah: DAAAAHHHHHNNNN!
Tumakbo ako papunta sa kanya at tumatakbo siya papunta sa akin.
Nung malapit na kami.. Nagyakapan kaming dalawa.
Dan: I'LL MISS YOU. SAVANNAH. I LOVE YOU.
Savannah: I LOVE YOU TOO.
Tinanggal niya ang bangs ko at hinalikan niya ako sa noo. Hinawakan niya rin ang pisnge ko.
Dan: Mahal na mahal kita Savannah, babalik ako sa Pilipinas at papakasalan kita. Kung pwede lang ngayon eh! :(
Savannah: Oo Dan. Promise me na ako lang ha?
Dan: PROMISE.
Niyakap ko siya at niyakap niya ako.
Savannah: Goodbye..
Dan: Pwede bang dito kana lang!? :'(
Savannah: Hindi pwede! :'(
Dan: Even though nagkasama tayo sa napakaikling panahon na ibinigay sa atin ng Diyos, I really thanked Him because He gave me you. :(
Savannah: Basta ako lang Dan huh? Wala ng iba. :(
Dan: Ikaw lang wala ng iba. :(
Savannah: Goodbye.. :'(
Dan: I Love You.
Savannah: I Love You.. :'(
Dan: Ingat.. Mamimiss kita.
I looked away at umalis na ako ng umiiyak pa rin.
Mom: So tara na anak?
Savannah: Tara na po.
Mom: Don't worry, may facebook pa. May cellphone pa, may internet pa Savannah.
Kumaway na ako sa kanila..
Savannah: Byeeeee! :(
Them: BYEEEEEE!
Nakita ko si Dan, napakapula na ng mata.
Dan, magkikita tayo ulit. Magmamahalan tayo ulit. Yung tipong wala ng pipigil sa pagmamahalan nating dalawa? Ganun. So Dan, hanggang dito na lang. Good bye. Ingat. Mamimiss kita.
Ngumiti ako, chin up. And I'll be the better woman for Dan in the future. Magkikita din kami ulit.
Dan is one of the most important person in my life na hindi ko makakalimutan, and syempre pati ang mga naging kaibigan ko dito sa Boston. I loved him, at tanggap ko ang lahat ng nasa kanya. Kahit na wala na si Kuya Harold, I'm still thankful that I have Dan in my life.
THE END..
