Kyungsoo anlamıyordu. Nasıl fark edememişti hiçbir şeyi? Nasıl bu kadar aptal olabilmişti? Şimdi aptallığına yanarak arkadaşının dizinde yatıyor, saçlarının okşanmasıyla acısının geçmesini umuyordu.
"Nasıl bu kadar aptal olabildim Baek?"
"Kendini suçlamayı bırak artık, lütfen!"
Kyungsoo hızla kalktı arkadaşının dizinden. "Tanrı aşkına, işimden onun yüzünden kovuldum ve herkesi ikna edebiliyorum demesine inandım! Kendini bir anda işe aldırması, beni çalıştırmaması, şefin hiçbir şey diyememesi.." Kyungsoo alnına sertçe vurdu. "Parçaları birleştirdikçe ne kadar salak olduğumu görüyorum!"
Baekhyun elleriyle oynamaya başladı. "Chanyeol'dan başka şey daha öğrendim."
Kyungsoo ondan tarafa bakmıyordu. Bakarsa ağlardı çünkü. Kim Jongin, evli ve oldukça varlıklı bir adamdı. Öyle ki, Kyungsoo'nun çalıştığı yer, doğum günü hediyesi olarak Jongin'in üstüne babası tarafından devredilmişti. Her şeyden çok evli olması ona koymuş olsa da, bunu belli etmemek için elinden geleni yapıyordu.
"Artık hiçbir şey umurumda değil."
Kapının çalınmasıyla ikili birbirine baktı. Baekhyun'un evindeydiler ve Baekhyun misafir beklediğini söylememişti.
"Biri mi gelecekti?"
"Hayır."
Baekhyun kalkıp kapıyı açtığında gözleri kocaman açılmıştı. Üstü başı dağınık, dudağı patlak bir şekilde Chanyeol karşısında duruyordu.
"Chanyeol! İyi misin! Ne oldu böyle?"
Chanyeol, Baekhyun'un yanından geçip, "İyiyim. Kyungsoo burda mı?"
"E-evet."
Baekhyun'un odasına girdiğinde, Kyungsoo'nun uyumuş olduğunu gördü. Chanyeol aslında onun uyumadığını, konuşmak istemediği için numara yaptığını biliyordu.
Baekhyun Chanyeol'un tam arkasındaydı. "Biraz beklede sana pansuman yapayım."
Chanyeol diğerini hiç umursamadan kapıya yöneldi. "Gerek yok. Daha sonra uğrarım."
Baekhyun kalbinin sıkıştığını hissetti. Karşılıksız aşkı ne karşılık bulacak ne de sona erecekti. Bu acı onu öldürüyordu.
