Εκείνο το αγόρι

1

Πίσω από το μισόκλειστο πατζούρι μου βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει. Ένας βαρύς αναστεναγμός συνοδεύει το εκπληκτικό θέαμα της ανατολής του ηλίου μέσα από δωμάτιο μου. Έριξα μια διαπεραστική ματιά στο ρολόι του τοίχου μου και κατάλαβα πως πλησίαζε η ώρα που έπρεπε να σηκωθώ. Ακόμα και αν είχα κοιμηθεί ελάχιστες ώρες εκείνο το βράδυ εξακολουθούσα και ένοιωθα αρκετά ορεξάτος. Ένοιωθα κάπως ενθουσιασμένος μιας και σήμερα ήταν η μέρα που επιτέλους θα πήγαινα στο καινούριο μου σχολείο. Πιστεύω πως θα είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο σχολείο μου στην Ιαπωνία. Σήμερα θα είναι η πρώτη μου μέρα σε ένα δημόσιο ελληνικό σχολείο. Βέβαια κάτι τέτοιο προκαλεί την περιέργεια των υπολοίπων, μιας και δεν είναι σύνηθες φαινόμενο κάποιος από τόσο μακριά να αποφασίσει να εκπληρώσει τα τελευταία δύο χρόνια της εκπαίδευσης του σε κάποιο σχολείο, το οποίο διδάσκει εξολοκλήρου μια εντελώς διαφορετική γλώσσα από αυτή που γνωρίζει. Μολονότι οι γονείς μου με είχαν προετοιμάσει κατάλληλα για κάτι τέτοιο παραδέχομαι πως νοιώθω αρκετά αγχωμένος. Γνωρίζω αρκετά καλά την ελληνική γλώσσα και αυτό το χρωστάω στους γονείς μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι χωρίς να σβήσω το χαμόγελο που είχε χαραχτεί στα χείλη μου. Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο αφού επέλεξα πρώτα το τι θα φορέσω. Στην χώρα μου δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, στα ιαπωνικά σχολεία οι μαθητές συνηθίζουν να φορούν στολές, σε καθημερινή βάση. Δεν άργησα να ετοιμαστώ πλήρως και ύστερα επισκεύτηκα τον χώρο της κουζίνας για το καθιερωμένο πρωινό μου. Κάθισα σε μια από τις καρέκλες της κουζίνας και μετά από λίγα λεπτά η μητέρα μου σέρβιρε, σε εμένα και τον πατέρα μου το πρωινό που μας είχε φτιάξει. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο φαγητό, και μόνο στην σκέψη ότι θα βρεθώ μπροστά σε τόσους άγνωστους προς εμένα μαθητές τρέμω. Η εικόνα μου στο νέο μου σχολείο μπορεί να καταστραφεί από το οτιδήποτε. Η ώρα που θα πήγαινα στο νέο μου σχολείο όλο και πλησίαζε ώσπου έφτασε η στιγμή που μπήκα στο κτήριο του σχολείου με το όνομα λύκειο. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να πάω στο γραφείο των καθηγητών για να με ενημερώσει ο διευθυντής για την τάξη και το πρόγραμμα. Τουλάχιστον αυτό γίνεται στα ιαπωνικά σχολεία. Τελικά την θέση του διευθυντή την είχε γυναίκα και μου εξήγησε τα πάντα σε σχέση με το σχολείο με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Μετά την συζήτηση μας χτύπησε το κουδούνι και πήγα άμεσος στην τάξη που μου είπε η διευθύντρια. Β2 αυτή ήταν η τάξη μου από εδώ και πέρα. Μπήκα μέσα και περίμενα κοντά στην έδρα του καθηγητή μέχρι που σχεδόν όλη η τάξη συγκεντρώθηκε. Χωρίς να περάσει πολλή ώρα μπήκε μέσα ένας καθηγητής με επιβλητική όψη και σοβαρό ύφος. Διέταξε τους μαθητές να σωπάσουν και κάθισε στην έδρα του μη δίνοντας μου ιδιαίτερη σημασία. Πλέον όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα επάνω μου και φαινόταν ξεκάθαρα η αμηχανία που με πλημύριζε. Ο καθηγητής με παρουσίασε στην τάξη και έπειτα μου είπε να διαλέξω μια θέση. Στο πίσω μέρος της τάξης βρισκόταν ένα εντελώς άδειο θρανίο στο οποίο εγκαταστάθηκα. Το μάθημα άρχισε με μια δεκάλεπτη γραπτή εξέταση προς τους μαθητές, έτσι ο καθηγητής βρήκε τον χρόνο να μιλήσει μαζί μου. Όμως δεν πρόλαβαν να περάσουν πέντε λεπτά από την στιγμή που ο καθηγητής μπήκε στην τάξη και η πόρτα χτύπησε και άνοιξε απότομα. Ο καθηγητής έγινε έξαλλος και άρχισε να φωνάζει έντονα στον μαθητή ο οποίος εισέβαλε στην τάξη αργοπορημένος. Η πρόσβαση του μαθητή στην τάξη δεν έγινε επιτρεπτή και ο καθηγητής επέστρεψε ξανά προς το μέρος μου για να αντλήσει περισσότερες πληροφορίες για εμένα και κυρίως το προηγούμενο μου σχολείο. Αφού πέρασαν τα δέκα λεπτά ο καθηγητής άρχισε το μάθημα και εγώ πήγα να παραλάβω από την αποθήκη του σχολείου τα βιβλία μου, φυσικά με την βοήθεια της διευθύντριας. Αφού πήρα στα χέρια μου όλα τα βιβλία κλείδωσε την αποθήκη και επέστρεψε στο γραφείο της. Εγώ έρεπε να επιστρέψω στην τάξη ανεβαίνοντας δύο ορόφους κουβαλώντας μια αγκαλιά από πολύ βαριά βιβλία. Δεν είχα καλή ισορροπία και με την παραμικρή απροσεξία ήμουν έτοιμος να σωριαστώ στο πάτωμα και ακριβώς από επάνω μου όλα τα βιβλία που κουβαλούσα. Ανεβαίνοντας τις σκάλες, έχοντας λαχανιάσει ελαφρώς, εμφανίζεται εκείνος ο μαθητής, τον οποίο δεν άφησε ο καθηγητής να περάσει στην τάξη πριν από λίγο. Με κοίταζε με ένα ελαφρώς αλαζονικό ύφος και χαμογέλασε στραβά. Πιστεύω ότι φάνηκε η ενόχληση που ένοιωσα, στο βλέμμα μου. Βέβαια αυτό δεν τον σταμάτησε από τα γελάσει ειρωνικά γυρίζοντάς μου της πλάτη. Τα βιβλία σχεδόν έπεφταν από τα χέρια μου και η μόνη μου επιλογή για μην αναστατώσω ολόκληρο το κτήριο με τον ήχο που θα έκαναν τα βιβλία πέφτοντας στο πάτωμα ήταν να του μιλήσω. Επέλεξα να μην του ζητήσω τη βοήθεια του ακόμα και αν το βλέμμα μου παρέμενε καρφωμένο επάνω του καθώς αυτός έφευγε. Χωρίς να το καταλάβω γλίστρησε ένα από τα βιβλία που κρατούσα και έλαβε μια θέση στο πάτωμα. Κοίταξα το βιβλίο και έπειτα εκείνον ο οποίος με κοιτούσε με αγανάκτηση. Περπάτησε μέχρι το μέρος μου και μάζεψε το βιβλίο από το πάτωμα, το κοίταξε και χαμογέλασε πονηρά με έναν τρομαχτικό τρόπο.

«Από εδώ και πέρα έχω κάτι δικό σου, τι αξιολάτρευτο.Πρώτη φορά μου δίνει κάποιος το βιβλίο της άλγεβρας του.»

Επέστρεψα!! Ελπίζω αυτό το κεφάλαιο να μην σας έκανε να βαρεθείτε τόσο διότι η ιστορία έχει μέλλον και αρκετές ανατροπές!