Εκείνο το αγόρι

9

Η μέρα τελείωσε και αποφάσισα να του προτείνω να πάμε μαζί στη στάση για να παραλάβουμε τις αδερφές μας. Βέβαια σκέφτηκα πως ίσος να ήταν λίγο παράτολμο να του ζητήσω κάτι τέτοιο, αφού μετά θα πρέπει να το καθιερώσουμε και δεν νομίζω πως θα τον αντέξω για πολλές μέρες και μετά το σχολείο. Τελικά με πρόλαβε αυτός και πριν βγω από την τάξη και μου το πρότεινε. Με κοίταξε με χαμόγελο και ανταπέδωσα, όταν άρχισε να με κυριεύει ένα περίεργο συναίσθημα το οποίο με οδήγησε στο να ανατριχιάσω. Ίσος να γέλασα λίγο παραπάνω και ίσος να κοκκίνισα ελαφρώς, εάν βέβαια αυτό συνέβη είμαι σίγουρος πως δεν θα με αφήσει να την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Με άφησε να γελάω μόνος μου και προχώρησε μπροστά, για να προλάβουμε να φτάσουμε πριν φτάσουν οι αδερφές μας.

«Εάν δεν ακολουθήσεις θα πάρω εγώ τις αδερφές σου.»

Σήκωσα το βλέμμα μου και παρατήρησα πως όντως είχε προχωρήσει αρκετά. Άρχισα να τρέχω μέχρι που έφτασα στο σημείο όπου είχε φτάσει και αυτός, κερδίζοντας μία ακόμα ματιά του.

« Είμαι σίγουρος πως δεν θα μπορούσες να πας τρέχοντας μέχρι τη στάση.»

Είπε περιπαιχτικά προκαλώντας μου μία επιθυμία να του αποδείξω το αντίθετο. Έχω τρέξει τόσο πολύ στη ζωή μου που δεν νομίζω πως θα μπορούσε να με ξεπεράσει κάποιος σαν αυτόν.

« Εάν είσαι τόσο σίγουρος τι θα έλεγες να τρέξουμε μέχρι τη στάση και όποιος φτάσει πρώτος κάνει στον άλλον ότι θέλει.»

Η πρότασή μου φαινόταν τόσο σίγουρη που μπορούσα να βάλω στοίχημα ακόμα και την εργασία της βιολογίας. Εκείνος δέχτηκε και αρχίσαμε να τρέχουμε προς τη στάση. Δεν μου φάνηκε δύσκολο το να τον προσπεράσω και μετά από περίπου τρία λεπτά, στρίβοντας σε ένα στενό, τον έχασα εντελώς από το οπτικό μου πεδίο. Δεν είχα σκοπό να σταματήσω ή έστω να επιβραδύνω, ο στόχος μου πλέον χαράχτηκε ανεξίτηλα στο κεφάλι μου. Πρέπει να τον νικήσω. Η επόμενη μου σκέψη ήταν πως εάν δεν τον νικήσω θα πρέπει να τον υπακούσω και να κάνω αυτό που θέλει. Άκουσα τα βήματά του να πλησιάζουν και άρχισα να τρέχω με όλη μου την δύναμη και το κακό ήταν πως η στάση είναι μακριά. Ο Άλεξ επέμενε ακόμα περισσότερο, όμως δεν μπόρεσε να με φτάσει. Άρχισα να νοιώθω τους παλμούς μου μέχρι και στις αρτηρίες του λαιμού μου καθώς είδα τον Άλεξ να βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των τριών μέτρων. Ήμουν σίγουρος πως μετά από αυτό θα μου είναι σίγουρα δύσκολο να σηκώσω μέχρι και το στυλό μου.. Άρχισα να βλέπω τον σταθμό και το λεωφορείο που σχεδόν είχε φτάσει και προσπάθησα να αυξήσω ταχύτητα. Ο Άλεξ προσπαθούσε να με φτάσει. Ώρες, ώρες δεν με καταλαβαίνω, για ποιό λόγο δεν αφήνω τη λογική να κυριεύσει και κάνω του κεφαλιού μου! Έφτασα πρώτος όμως και το δικό μου θέαμα αλλά και του Άλεξ ήταν ελεεινό. Περίπου τριάντα παιδάκια μαζί με τις μαμάδες τους παρατηρούσαν δύο δεκαεπτάχρονους να τρέχουν σαν να μην υπάρχει αύριο και τρία ασυνόδευτα παιδάκια να προσποιούνται ότι δεν μας έχουν ξαναδεί. Σταμάτησα να τρέχω απότομα και μετά είδα τον Άλεξ να περνάει αργά από δίπλα μου πηγαίνοντας προς την αδερφή του.

«Νίκησες Toshiro, είμαι στη διάθεσή σου.»

Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια πριν απομακρυνθείεντελώς και ρίχνοντας μου μια τελευταία ματιά με αποχαιρέτησε. Η αδερφή του τονακολούθησε και έφυγαν μαζί, πιστεύω πως τώρα θα ήταν εξαντλημένος για να μεεκνευρίσει έστω και για τελευταία φορά σήμερα. Ήρθαν και οι αδερφές μουγκρινιάζοντας, όπως συνηθίζουν να κάνουν άλλωστε. Στον δρόμο για το σπίτι ίσαπου μπορούσα να περπατήσω σέρνοντας από πίσω τις δύο ενοχλητικές κατσαρίδες πουσυζητούσαν, έτοιμες να φάει η μία την κοτσίδα της άλλης, για το ποια από τιςδύο προτιμάει ο πιο όμορφος της τάξης. Εγώ καταλαβαίνω πως, επειδή τις ξέρω τιςαδερφές μου, και με βάση τα λεγόμενά τους ότι δεν του αρέσει καμία από τιςαδερφές μου. Πιστεύω πως είναι πολύ μικρές και οι δυο τους για να αρχίσουνπεριπέτειες με αγόρια. Δεν θα άντεχα να προσποιούμαι τον ιδανικό αδερφό καθώςσυνοδεύω κάποια από τις αδερφές μου μαζί με τον άτυχο που θα έχει πέσει στηνπαγίδα τους. Φτάνοντας στο διαμέρισμά μας ανάγκασα τις αδερφές μου να διαβάσουνστο τραπέζι της κουζίνας καθώς μαγείρεψα και τις σέρβιρα. Σήμερα δεν είχα όρεξηνα φάω το οτιδήποτε, έτσι κλείστηκα στο δωμάτιό μου για να ετοιμάσω τιςεργασίες που πρέπει να παραδώσω αύριο. Έμεινα προσηλωμένος στα μαθήματά μου γιαπερίπου μισή ώρα και μετά κάθε είδος συγκέντρωσης άρχισε να φαντάζει σανάπιαστο όνειρο. Το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαήταν πως ίσος να πρέπει να του δώσω μια ευκαιρία και να ασχοληθώ λίγο παραπάνωμαζί του. Επίσης πρέπει να σκεφτώ και το τι θα γίνει αύριο αφού έχασε.