Εκείνο το αγόρι

8

Η εβδομάδα κύλησε χωρίς εντάσεις, εξοικειώθηκα με την περιοχή, με το νέο μου πρόγραμμα μέχρι που κατάφερα να αγνοώ εντελώς τον διπλανό μου. Εξωτερικά τουλάχιστον δείχνω πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου η παρουσία του, σε αντίθεση με το μυαλό μου που έχει αρχίσει να τον λυπάται. Το σαββατοκύριακο δεν το πέρασα απλώς χαζεύοντας την ακρόπολη από το μπαλκόνι της κουζίνας, αλλά είχα την ευκαιρία να τη χαζέψω και από κοντά. Είχα διαβάσει άπειρα άρθρα για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό όμως ποτέ δεν τον φανταζόμουν έτσι. Τη Δευτέρα ξύπνησα όπως συνηθίζω πριν από το ξυπνητήρι, έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, ξύπνησα και ετοίμασα τις αδερφές μου και αφού απολαύσαμε οι τρείς μας το πρωινό που ετοίμασα φύγαμε από το σπίτι για τη στάση. Έφτασα όπως πάντα στην ώρα μου ανενόχλητος, μπήκα μέσα στο προαύλιο του σχολείου και εκεί συνάντησα τον Νίκο, ο οποίος είναι αυτός που προσθέτει μια νότα χιούμορ στην παρέα, ακούγεται πως είναι το αγόρι της Ναταλίας και εάν μετράει η γνώμη μου πιστεύω πως αυτοί οι δύο ταιριάζουν απόλυτα. Μετά από λίγο χτύπησε το κουδούνι και μετά από την καθιερωμένη θρησκευτική τους τελετή μπήκαμε στις τάξεις οι οποίες κατακλύζονταν από μια αφόρητη μυρωδιά κλεισούρας. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να ανοίξω το παράθυρο και ύστερα να καθίσω στην θέση μου αναζητώντας με τα μάτια μου τον Άλεξ. Δεν είχε φανεί ακόμα μέχρι τη στιγμή που στην τάξη εισέβαλε ο καθηγητής και τότε ήταν που έχασα κάθε ελπίδα να τον δω την πρώτη ώρα. Χωρίς όμως να προλάβει αυτή η σκέψη να στεριώσει στο μυαλό μου η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο Άλεξ έχοντας λαχανιάσει ελαφρώς. Ο Καθηγητής δεν έχασε την ευκαιρία και τον κοίταξε με το συνηθισμένο αυστηρό του βλέμμα περιμένοντας να ακούσει την δικαιολογία που θα είχε σκαρφιστεί.

« Με συγχωρείται απλώς έπρεπε να οδηγήσω την αδερφή μου ως τη στάση της για το σχολείο, δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της.»

Ο καθηγητής σταύρωσε τα χέρια του και άρχισε να του εξηγεί με επιθετικό τρόπο πως αυτή ήταν παρά μόνο μία φθηνή δικαιολογία και πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσει να μπει στην τάξη. Το ύφος του καθηγητή απέναντί του δεν μου άρεσε καθόλου και ένοιωσα έντονη την ανάγκη να παρέμβω. Σηκώθηκα από τη θέση μου και τράβηξα όλα τα βλέμματα επάνω μου.

« Συγγνώμη για την παρέμβαση απλώς αυτή τη φορά ο Άλεξ σας λέει την αλήθεια, όντως πήγαινε στην στάση την αδερφή του και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως βρίσκεται αρκετά μακριά για κάποιον που πηγαίνει εκεί με τα πόδια.»

Ο Άλεξ έμεινε έκπληκτος, ακόμα και εγώ έμεινα έκπληκτος από το θάρρος μου. Ο καθηγητής μας κοίταξε με μισό μάτι και μετά άφησε τον Άλεξ να καθίσει χωρίς να δημιουργηθεί κάποιο άλλο πρόβλημα. Ο Άλεξ κάθισε δίπλα μου και ακουμπώντας το χέρι του στο γόνατο μου με πλησίασε και μου ψιθύρισε ένα ευχαριστώ που με έκανε να ανατριχιάσω. Χαμογέλασε με την αμηχανία μου και συνεχίστηκε το μάθημα. Εκείνη την στιγμή άρχισα να νοιώθω ότι με έλουσε ένας κουβάς με καυτό νερό και ανατρίχιασα από τα βλέφαρα ως τα δάχτυλα των ποδιών μου, τα οποία συσπειρώθηκαν μέσα από τα αθλητικά παπούτσια μου. Στο μάθημα τελικά δεν μπόρεσα να συμμετάσχω σε αντίθεση με το αγόρι στην διπλανή καρέκλα, που φαινόταν μέχρι και διαβασμένος. Το μάθημα άργησε αρκετά να τελειώσει ακόμα και αν η πρώτη ώρα είναι η μικρότερη. Επέλεξα να μην ακολουθήσω σήμερα την υπόλοιπη παρέα και να περάσω το διάλειμμά μου απλώς περπατώντας αργά μέχρι την πόρτα που οδηγεί στο προαύλιο και ύστερα, αφού χτύπησε το κουδούνι πήγα ξανά στην τάξη μου. Τις επόμενες ώρες κατάφερα να αποδείξω την παρουσία μου στην τάξη, αγνοώντας εντελώς την παρουσία του διπλανού μου. Τολμώ να πω πως με παραξένεψε το γεγονός ότι δεν το σχολίασε και μετά από κάποια στιγμή σταμάτησε μέχρι και αυτός να μου δίνει σημασία. Παραδέχομαι πως εκνευρίστηκα, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος.