Księżniczka Mrocznej Puszczy

Nauka strzelania

Estelanúr miała już 4 lata. W tym wieku małe elfy były już bardzo mądre. Dziewczynka bardzo chętnie poznawała nowych ludzi, a ludzie chętnie przebywali w jej towarzystwie (oprócz Legolasa). Pewnego dnia do Leśnego Królestwa przybyły krasnoludy. Byli nie wiele wyżsi od niej. Dziewczynka, gdy ich zobaczyła odrazu wybiegła z sali tronowej i pobiegła przywitać się z nimi na korytarzu.

- Mae govannen!* - wykrzyczała radośnie.

- Co ona mówi? - zapytał jeden drugiego.

- Dzień dobry! - powtórzyła.

- Dzień dobry, malutka - przywitał się jeden.

- Witaj - przywitał się kolejny, a później reszta.

- Mógłbym cię o coś zapytać?

- Oczywiście. - pokiwała głową na tak.

- Wiesz może gdzie jest król?

- Może.. - dziewczynka chciała z nimi trochę porozmawiać, więc nie powiedziała im tego od razu.

- Słuchaj... jak się nazywasz?

- Jestem Estelanúr, ale wszyscy mówią na mnie Est

- Okej, Est. Zaprowadzisz nas do króla? Prosimy!

- Dobrze! Tata poszedł do Legolasa, ale na pewno znajdzie dla was czas - krasnoludy zdziwiły się trochę na słowo "tata", ale mogły się tego domyślić, przecież wybiegła z sali tronowej!

- Są tutaj! - wskazała na Thanduila i Legolasa strzelających do tarcz.

- Witam - powiedział jeden z nich.

- Och, witam was. Nie będę kazał wam dłużej czekać. Zapraszam. - zaprowadził ich gdzieś.

- Legi! - Estelanúr krzyknęła do brata.

- Co? - odburknął.

- Naucz mnie strzelać!

- Co? Nie! Idź sobie!

- Proszę!!! - przytuliła się do niego, a chłopiec spojrzał na nią. To go zgubiło, tak słodkiej mordce nikt się nie oprze.

- No, dobrze...

- Dziękuję!

- Trzymaj łuk. Nie tak... W drugą stronę... Eh.. Dobrze. Weź strzałe - każde jego słowo wprowadzało korektę w jej ruchach - złap tu, naciągnij. Ręce trochę prościej. Do góry. O, tak! Jesteś gotowa?

- Tak!

- Strzelaj!

- Ah! - elfka strzeliła i trochę się wystrasztła, ale trafiła w tarcze.

- Genialnie!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mae govannen! - Dzień dobry!