You.

deel 24

//P.O.V Emily\\

Ik word wakker door iemand die zachtjes klopt tegen de deur. ik draai me rustig om en krijg een lichte glimlach op men gezicht. "Hey , heb ik je wakker gemaakt?" zijn stem klinkt kalm , bezorgd. Ik knik zachtjes. "Het spijt me , wou je niet wakker maken." Hij is zo lief. "Wat doe je hier?" vraag ik terwijl ik me recht zet in men bed. Ik klop zachtjes op een open stuk , zodat hij daar kan zitten. Hij glimlacht lief en komt naast me zitten. 

"Wel , de lessen zijn voorbij en ik maakte me een beetje zorgen om je. Dus ik dacht dan dat ik even langs zou komen zodat ik je wat kan opvrolijken." Ik kijk Thomas aan met een glimlach. Ik snap niet hoe dat hij bij dat groepje hoort. Hoe kan iemand van de 'Bad boys' nu zo lief zijn. "Dankje" is het enige wat ik nog kan zegge voor dat hij zijn lippen tegen de mijne aan duwt. Na een korte tijd trekt hij zich zelf terug en kijkt me heel serieus aan. 

Ik kijk hem vragend aan , je ziet dat hij iets wilt zeggen maar niet durft. "Is er iets?" vraag ik zachtjes. Thomas zucht zachtjes terwijl hij met zijn hand door zijn haar gaat. "Tyler zei tegen me dat wat Dylan vandaag heeft gedaan alleen nog maar erger gaat worden." Ik knik zachtjes terwijl thomas me alles vertelt. 

"Waarom haat hij me zo hard? Hij kent me niet eens." onderbreek ik hem zachtjes. "Hij vind dat je me zwak maakt." Ik kijk hem verbaast aan. Is dat serieus de reden waarom Dylan zo doet tegen mij ?  "Wat? we hebben een paar keer gezoend , waarom zou zo iets jou 'zwak' maken?" Ik kijk hem vragend aan. Het is even stil. 

"Het is nu gewoon eenmaal zo denk ik" zegt hij zachtjes terwijl hij naar zijn schoenen kijkt. "Echt?" mijn stem klinkt zacht. Hij knikt zachtjes. "Maar dat geeft hem toch geen reden om zo te doen? Het is jou leven en hij heeft er niks op te zeggen." Thomas blijft stil en knikt nog wat meer. "Ik vind je leuk , dat weet je toch?" zegt hij stil. Nu ben ik de gene die knikt. "Ik laat me niet doen door iemand zoals Dylan." Hij kijkt me aan met een glimlach. "Ik bescherm je wel tegen hem." Ik schuif stukje opzij zodat hij naast me kan komen zitten. 

"Ik hoop dat je weet dat je echt anders bent dan als de rest van je groep." zeg ik wanneer ik men hoofd laat rusten op zijn schouder. "Weet ik." vervolgend geeft hij een kusje op men voorhoofd.

we praten nog wat voor een paar uur tot iemand op men deur klopt. "Binnen." Sofie haar hoofd komt achter men deur tevoorschijn. "Ow sorry , ik wist niet dat je nog bezoek had." zegt ze snel. "Maak je geen zorgen Sofie , wat is er?" Ik kijk met een glimlach naar Sofie. "Mark wou dat ik even kwam kijken hoe het met je gaat , we maakte ons een beetje zorgen haha. Maar ik zie dat het wel oke gaat met je." zegt ze met een brede glimlach terwijl ze naar Thomas kijkt. 

"En Mark vroeg zich ook af of je misschien honger had." voegt ze er nog aan toe. Ik kijk naar Thomas en we knikken beiden een beetje. "We komen zo naar beneden , kan je aan Mark vragen of er misschien een extra bord bij kan?" Sofie knikt en sluit de deur achter der dicht. 

"Zeker dat je wilt dat ik blijf eten?" Hij klinkt een beetje verbaast. "Ja , doe niet zo gek , waarom zou ik het erg vinden als je blijft eten." We lachen beiden en stappen naar beneden. 

Na het eten gingen we terug even naar men kamer en zaten we verder te praten tot we door hadden dat het echt al laat is. 

Thomas en ik stappen samen naar de voordeur. "Als je wilt kom ik morgen na school weer op bezoek?" Hij pakt men hand vast. "Vind je het goed als ik anders naar jou kom? Ik wil morgen niet heel de dag thuis blijven." zeg ik zachtjes terwijl ik naar beneden kijk.  "Klinkt goed , ik zie dan morgen bij me thuis." ik glimlach zachtjes. 

"tot morgen" geeft me een zachte kus op men lippen en stapt naar zijn auto.

"tot morgen" zeg ik terug voor ik men deur dicht doe.

Ik stap naar de keuken waar Mark en Sofie staan. "Ik mag hem wel" zegt Sofie met een lachje. "Ja ik eigenlijk ook wel een beetje." zegt Mark vervolgens. Ik lach zachtjes en pak een flesje water. Ik ga mee aan tafel zitten en praat wat met hun. 

Na een uur of twee wensen we elkaar een fijne nacht en stap ik naar mijn kamer. Ik kleed me rustig om en ga terug in men bed liggen. Ik denk terug aan de dingen die Thomas zei tegen mij over Dylan. Het verhaal over hoe dat zijn hart werd gebroken en waarom hij nu is hoe dat hij is. En over wat Tyler zei tegen Thomas. Ik vind persoonlijk nog altijd niet dat hij het recht krijgt om zo iets te doen of te zeggen tegen iemand. Ergens vind ik het ook wel erg voor hem dat hij ooit een gebroken hart had.

Ik zet men lampje uit en voor dat ik het weet val ik terug in slaap.