You.

deel 27

//P.O.V. Emily\\

Emma en ik zitten zoals altijd naast elkaar. we praten over wat ik allemaal heb gezegd tegen Dylan en hoe goed het voelde om voor mezelf op te komen. Net wanneer ik klaar ben met praten zie ik Chloe binnen komen, het lijkt wel alsof ze iemand aan het zoeken is. Net wanneer we oogcontact maken krijgt ze een glimlach en stapt ze mijn richting op. 

"Even serieus, ben je nou echt zo dom of doe je gewoon dom?" Ik grinnik en kijk vervolgens naar Emma. "Nou? antwoord." Ik zucht en kijk haar terug aan. "Wat moet je? Krijg je niet genoeg aandacht van Blake en de jongens?" ze lacht zachtjes. "Ik blijf je niet waarschuwen Emily." ze draait  zich om en gaat ergens van voor zitten. 

"Woah oke, je bent echt de eerste die zich niet laat doen door Chloe en Dylan." Emma kijkt vol bewondering voor zich uit. Ik lach er een beetje om en duw zachtjes tegen der schouder. "Er is niks mis mee om voor jezelf op te komen." Emma knikt stevig en legt haar boeken klaar. Ik doe exact het zelfde. 

Na een uur te proberen opletten gaat eindelijk de bel. ik gooi alles snel in men tas en loop meteen het lokaal uit. we lopen voorbij het groepje en ik glimlach naar Blake. "Meer lachen." Roep ik nog snel voor ik een andere gang in loop. "Waar ging dat over?"  ik kijk Emma aan. "Oh gewoon, ik heb ondervonden dat Blake niet echt een type is dat veel lacht dus ik help hem daar wat mee." zeg ik met een kleine glimlach. "Ja, nu je het zegt ik ken Blake al jaren en heb hem denk ik nog nooit echt zien lachen." Ik kijk Emma vragend aan. "Al jaren?" herhaal ik. 

"Ja Blake is men buurjongen. Zen vader is echt super aardig . Kon ik maar het zelfde zeggen over hem." "Ow" is het enige wat er uit men mond komt. Emma knikt een beetje en in stilte lopen we verder naar onze volgende les. 

Oh nee ik was helemaal vergeten dat thomas en zen groepje ook dit vak volgen. Ik heb Thomas niet meer gesproken na men eerste lesuur. Hij stond ook niet bij het groepje toen ik er voorbij liep. Ik stop even met stappen en Emma kijkt me vragend aan. "Zag jij Thomas bij het groepje staan?" ze schud met der hoofd. "Maar Thomas kennende staat hij waarschijnlijk bij zen kluisje, is hij buiten op het pleintje of is hij al ik het lokaal." Ik knik met men hoofd en ze heeft gelijk, Thomas zit al in het lokaal. 

Ik zie dat er naast hem nog niemand zit en zeg zachtjes tegen Emma dat ik naast hem ga zitten. Ik loop zijn richtig op en hij kijkt me aan. "Hey, mag ik hier zitten?" Hij knikt. Ik leg men boeken op tafel en focus op wat de leerkracht zegt.  

"Wij kunnen niks worden." hoor ik thomas fluisteren. "Sorry wat?"  Dit is totaal onverwacht. En ik ben in de war. Hij kijkt naar zijn boek. "Daar is het een beetje te laat voor Thomas." ik schud zachtjes met men hoofd en focus daarna terug op men leerstof. 

na een pijnlijk uur in stilte te hebben gezeten is het eindelijk pauze. Thomas staat meteen op en ik blijf zitten. Waar slaat dit op? Ik voel men gezicht warm worden en gooi men boek in men tas.

Emma kijkt bezorgd en ik knik even zodat ze me volgt. Same met Emma volg ik Thomas door de drukke gang heen.