You.

deel 26

//P.O.V. Emily\\

Ik loop met een glimlach het schoolgebouw binnen en ga meteen naar het juiste lokaal. Dachten ze nu echt dat ik me zou laten doen door Dylan? Mijn antwoord is simpel: nee. Ik sta het niet toe dat hij het gevoel krijgt dat hij macht heeft over Thomas zijn leven, hij mag al helemaal vergeten dat ik hem het gevoel kan geven dat hij inpakt heeft op mijn leven. 

Niet veel later loopt Blake het lokaal binnen samen met zijn groepje. Ik kijk hun kort aan en leg men boek op tafel. En net zoals altijd komen ze bij me zitten. Thomas kom naast me zitten en ik voel dat hij naar me staart. "Kan ik je ergens mee helpen?" ik kijk hem vragend aan en wacht op een antwoord. "Ik dacht dat je thuis zou blijven vandaag." Hij kijk even weg en zucht diep "Je had beter thuis kunnen blijven." zegt hij stil, zo stil dat ik het bijna niet kon horen. "Nee." is het enige wat ik nog zeg tegen hem en probeer op te letten. 

Na een saaie les die aanvoelde als een eeuwigheid ging eindelijk de bel. Zo snel als ik kan pak ik men spullen bij elkaar en verlaat ik het lokaal. Ik loop snel door de gangen heen en het valt me op dat iedereen me aan zit te staren. 

Wanneer ik bijna bij men kluisje ben draai in me in een ruk om wanneer ik voel dat iemand men arm vast pakt. "Dat was een dom idee." ik zucht diep. "Het enige dom ding hier is jij die mijn arm vast houd." iedereen rond ons heen hapt naar lucht. Ik zie dat hij ook verrast is door wat ik zei. Je kan zien dat hij dit fijn vind. Terwijl er op zijn gezicht een glimlach vormt trek ik mijn arm uit zijn greep. 

"Jij hebt nogal lef." Zijn ogen gaan op en neer. "Ik kan wel zien waarom hij je wilt, je bent zeker niet verkeerd." 

"Kon ik maar het zelfde zeggen over jou." ik kan men glimlach niet verstoppen en loop verder. Waarom denken sommige jongens dat arrogant zijn aantrekkelijk is. Het is alles behalve aantrekkelijk.

Ik loop door naar men volgende les en kom Emma tegen. "Hey, jou had ik niet verwacht." zegt ze met een glimlach. "Thuis blijven is geen optie. Ik moet late zien wie hier de baas is." Mijn stem klinkt vol met zelfverzekerd. Emma der glimlach word groter. "Laat het maar komen."roept ze door de gang heen. Ze pakt men arm vast en trekt me mee naar het lokaal.