Girift | Kurşun izi

4. BÖLÜM 《DAHA YENI BAŞLIYORUZ!》

Familypet - so long, goodbye

***

Bu sözler üstüne kadın çok şaşırmışti, "Patron bu..." Dedi durdu. Diyecek bir şey bulamadı. "Ben Ayarlardım." Demekle yetindi ses tonu hayretini yeterince belli ediyordu. Hâlâ şaşkındı. Kim olduğunu bilmediği adamın evinde, ona komşu olmak pekte tahmin edilebilir durum değildi.

"Benden habersiz ev ayarlayabileceğini mi düşündün?" Diye sordu Arslan.

Ada ise el mahkum teslim olmuş bir şekilde, "teşekkür ederim patron." Derken onları şaşkınlıkla izleyen biri daha vardı; Barlas, Evin daha adını dahi bilmediği kıza verilmesini garip karşılamıştı. Nasıl bir ilişkileri vardı anlayamadı. Yıllardır Arslan'ı tanımasına rağmen ilk defa yanında görüyordu bu genç kadını ve hiç de yeni çalışmaya başlamış gibi değillerdi. Bu onun için kafa karıştırıcıydı çünki ülke içindeki ajanlar bile öyle kolay Barlas ile iş yapamazdı. Genç adamın gizliliği en önemli konuydu ve onunla çalışacak güçler özenle seçilirdi. Arslan'da bu konuda dikkatliydi, Barlas'ın deşifre olmaması adına beraber çalıştığı kişiler çok az ve özeldi. Şimdi yanına, yani başına hiç görmediği kızın konulmasına anlam veremiyordu! Bu kız hata yapar da tehlike oluşturursa yıllardır işlenen düzen mahvolurdu. Tüm bu ihtimalleri gözden geçirdi ama dairenin kıza verilmesine de itiraz etmedi, Arslan uygun gördüyse kendisi de bir şans verecekti.

Başını sallayıp düşüncelerinden kurtulmaya çalışan genç adam, kıza dönüp "şifre kağıtta yazıyor, 6 haneli kendine göre değiştirebilirsin. Ben başka bir yer bulurum" Dedi. Silahları ve özel dosyaları için başka bir yer ayarlaması gerekecekti.

Ada bir an duraksadıktan sonra, "şifreyi senden başka bilen birileri var mı?" Diye sordu. Barlas, "Hayır, sadece ben." Cevabını verince, "Tamam o zaman, sorun değil." Deyip omuz silkti. Kimseyi yerinden etmek istemezdi.

"Nazik teklifiniz için teşekkürler ama gerek yok, ben yeni yer bulurum."

Ada ifadesiz ses tonuyla, "nezaket olsun diye değil, sorun olmasın diye söylüyorum." Dedi. Ellerini cebinden çıkarmış, önüne düşen kısa saçını geriye atmıştı.

Barlas ise kıza dik dik bakıp, "Peki" Dedi. Başına yeni mekan arama işi çıkmadığı için memnundu ama kızın rahatlığına da şaşırmadan edemedi. Nasıl oluyor da yalnız yaşayacağı bir evin şifresini tanımadığı bir erkekle paylaşmakta sorun görmüyordu? Kendisi erkek olduğu halde evini kimseye kolay kolay açmazdı. Bakışlarını kızın üstünde gezdirdi bir süre, koyu mavi, kot bir gömlek giymişti. Kemerinin arka kısmında da silahı belli oluyordu. Sabah sabah hem silahlı, hem kısa saçlı kadın görmek pek tercih edeceği şey değildi. Yeni komşusunun gerçekten garip bir tip olduğuna kanaat getirip, elini uzattı kıza. Daha adını bile bilmiyordu. "Barlas Bulut Çağlayan." Dedi, kendini tanıtarak.

Ada daha girişte görmezden gelinmesine rağmen, elini sıkarak karşılık verdi. Yeni komşusuna alışması gerekiyordu. Yüzü ifadesizken "Black." Demekle yetindi. Gerçek adını bilmesine şimdilik gerek yoktu!

Barlas Bulut sıktığı elin ne kadar soğuk olduğuna anlam verememişti. Buz gibiydi. 'Demek kendisi kadar, bedeni de soğuk' diye düşündü. Geldiğinden beri yüzü ifadesiz ve umursamazdı. Bir kadına göre ters bir yapısı var gibiydi. Beyaz tende sıcaklık bekliyordu, soğukluk değil.

Elini geri çekmesiyle, Arslan'a döndü. "Ben artık gideyim." Dedikten sonra başıyla selam verip çıktı.

Barlas'ın çıkmasının ardından Arslan salona geçip, "yeni evinde ilk kahveni bana yap." Derken etrafı inceliyordu. Çoğunlukla beyaz rengin tercih edildiği mobilyalar geniş camlardan görünen istanbul manzarası ile uyum içindeydi. Burası geniş bir daireydi, yaklaşık 40 metre kareydi. Arkada kalan amerikan tarzı mutfakta eklenince 50 metre kareyi buluyordu. Salon büyüktü ama tam ortasına kitap ve bir kaç süs eşyanın konduğu beyaz ahşap bir raf vardı. Bu daha butik görünmesine yol açmıştı. Rafın açık kısımlarından odanın geri kalan kısmı görünüyordu ama Arslan'ın hiç ev gezecek hali yoktu.