A Letter From Death

EPILOGUE

BLARE VILLACORTA'S POINT OF VIEW

Tatlong araw na rin ang nakalipas, simula ng makauwi ako dito sa Manila. Hindi ko na maalala kung paano ba ako nakauwi, dahil sa halo-halong emosyon. I can't even say a single word. I was like a total shit, who always cry in every second.

Wala akong ginawa kundi ang magkulong sa aking kwarto. Ayokong kumain. Ayokong matulog. My thoughts are drowning me, at pakiramdam ko'y tuluyan na akong nawalan ng gana sa lahat.

I hate myself. Ginagawa ni Mama ang lahat para lang bumalik ang dating ako, ngunit tila ba ayaw makipagtulungan ng sarili ko. Idagdag mo pa na pansamantala din akong hindi nakakalakad, dahil sa mga sugat kong natamo.

Ang sakit. Sobrang sakit. Ang gulo ng lahat. Maraming mga tanong ang pilit na bumabagabag sa isip ko, pero wala akong makuha na pwedeng maging sagot sa mga 'yon. I always think about my friends. I always think about Nathan.

I sighed, before my tears starts to fall again in my cheeks. I still can't believe it. Everything was so fucked up, that I badly want to curse myself.

Sa tatlong araw na nakalipas ay nabalitaan ko na lang rin na wala na si Nathan.

Natagpuan siya sa isang dalampasigan, habang ang naging pagkakakilanlan lamang sa kaniya ng mga otoridad ay ang wallet niya. My heart turned into pieces, as I heard about that. Hanggang ngayon ay hindi ko pa din lubos na maintindihan ang mga nangyari.

Ayokong maniwala na si Nathan ang salarin dahil minahal ko siya. Alam kong hindi niya magagawa ang mga bagay na 'yon. He's the man that I love the most, and it hurts that everyone is blaming him. Gusto ko siyang ipagtanggol, pero wala akong lakas upang gawin ang bagay na 'yon. Mahal ko siya kaya ayokong paniwalaan ang naging resulta ng imbestigasyon, ngunit may parte rin na nagsasabi sa'kin na gumising na ako sa katotohanan.

"Damn it..." Sa hindi ko malamang pagkakataon ay tuluyan kong nabigkas ang salita na gustong lumabas sa aking bibig.

My frustrations went to the highest level, so I started to cry again. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Hindi ako makahinga ng maayos dahil sa mga rebelasyon at pangyayari.

Yes, I'm damn alive. But it looks like that I'm also dead, because of my grief.

Nakaligtas ako at nakauwi ng buhay, ngunit para namang paulit-ulit akong pinapatay habang sumasagi sa isipan ko ang aking mga kaibigan.

While I was in the middle of crying, I suddenly felt the warm hug of my mother. She's always on my side, so I quickly hug her back.

"Cry until you feel better" She said in a low tone, which causes me to cry harder.

Hanggang ngayon ay labis na pighati at pagdurusa ang aking nararamdaman. I don't know what to do anymore. Halos lahat ng mga kaibigan ko'y nawala kaya't sobrang hirap nitong tanggapin. It really sucks, and I hate myself because I didn't manage to protect them. Napakasakit dahil ang dati naming masayang pagsasamahan ay sa kwento na lamang mababalikan.

Sa puntong ito ay gusto kong sumuko, but there's still a part of me, saying that I shoud overcome this things.

Magulo at walang kasiguraduhan ang lahat, pero kahit na ganon ay mananatili pa din sa puso ko ang aking mga kaibigan. As well as Nathan.

I'm still a total mess right now, but I can't help but to think again and again.

Ang sabi nga, ibaon mo man sa limot ang lahat, sa pagtagal ng panahon ay pilit pa rin itong mabubungkal. Reality stated that it will rise again, even if you try to repair it.

Parang sa isang sugat. Masakit at mahirap kalimutan ang nangyari dito, dahil nag-iiwan ito ng marka.

Everything went wrong but despite of that, I still can't prevent the fit of desperation that attacks myself. I realized that my family is doing their best just to make my condition better, so I started to hope that things will go back where it used to be.

I sighed while drowning by my own thoughts. My tears flow again, but I didn't give a second to wipe it.

For this time, I want to believe Him, just like on what I'm still doing in every single day. I know that God has a plan for me and my friends. Even if it hurts, I'll try to bring back myself.

If this is not the right time then I will wait, in order to make a new beginning.

THE END.